Η συναδέλφισσα μας Μαρία Κολόζη, γνωστή για τη συμμετοχή της στους κοινωνικούς αγώνες και τη συνδικαλιστική της δράση, μας έστειλε τη δήλωση της με βάση την οποία -σεβόμενη τις αρχές της για στήριξη του δημόσιου σχολείου, για παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία στο σχολείο- αρνείται να συμμετέχει σε ομάδα “εργασίας” για την “αυτοαξιολόγηση” που της έχει ανατεθεί από τη διευθύντρια του σχολείου της στο 1ο Παπάγου.
Η στάση της αποδεικνύει ότι οι απειλές και οι εκβιασμοί, όχι μόνο δε περνάνε, αλλά αντίθετα φουσκώνουν το ποτάμι της οργής μας.
Η Αξιολόγηση τους θα μείνει στα χαρτιά!
Έχουμε το δίκιο – είμαστε οι πολλοί – Θα νικήσουμε!
Επισυνάπτουμε τη δήλωση της Μαρίας Κολόζη
Παπάγος, 10 Απριλίου 2014
Προς τη Διευθύντρια του 1ου Δημοτικού Σχολείου Παπάγου
Το μεγαλύτερο μέρος των εκπαιδευτικών του τόπου μας αρνήθηκε μέσα από πολλές, επίπονες αρκετές φορές, αλλά και δυναμικές διαδικασίες, τη συγκρότηση ομάδων εργασίας για την αυτοαξιολόγηση- αξιολόγηση. Και αυτό το έκανε γιατί γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει «αυτοαξιολόγηση-αξιολόγηση».
Η αποδόμηση-διάλυση της ζωής από το κυρίαρχο σύστημα, εκτός από το υλικό επίπεδο, έχει περάσει και σε ένα άλλο πολύ βαθύ και επικίνδυνο. Σε αυτό της γλώσσας και των εννοιών. Οι «σοφοί», οι «δεξαμενές σκέψεις» και οι «παρατρεχάμενοι της διανόησης» (όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω θα τους βρεις) δίνουν «νέα» νοήματα σε λέξεις και όρους, προσπαθώντας να παγιδέψουν τη σκέψη και την κρίση των ανθρώπων.
Με δεδομένη λοιπόν την καθολική αντίθεση του κόσμου της εκπαίδευσης στη διάλυση του σχολείου και των εργασιακών δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας, μέσω και της αξιολόγησης, κατέφυγαν για μια ακόμη φορά, στο μόνο πράγμα που πραγματικά γνωρίζουν καλά, τη βία. Με το «εντέλλεσθε» θέλουν να μας γονατίσουν, να μας πειθαναγκάσουν στον εξευτελισμό και στην αποδοχή ενός σχολείου των λίγων ή και των ελάχιστων.
Έτσι, μολονότι πήρα την εντολή να συμμετάσχω στις ομάδες εργασίας για την αξιολόγηση, δηλώνω ότι δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε καμιά ομάδα εργασίας. Θα συνεχίσω να εργάζομαι ως δασκάλα στην τάξη υπερασπιζόμενη, όσο μπορώ, το μορφωτικό δικαίωμα των παιδιών, θα συνεχίσω να συνεργάζομαι και να συνυπάρχω με όρους αλληλεγγύης και συναδελφικότητας με τους/τις εκπαιδευτικούς του σχολείου, θα συνεχίσω να συμπορεύομαι με τους γονείς των παιδιών για ένα πραγματικά δημόσιο σχολείο.
Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια ζωή άλλη, για μια ζωή…(είναι άλλωστε μικρή και πολύτιμη για τον καθένα μας και την καθεμιά μας).
«… Η τάξη είναι το θέατρο ενός συγκλονιστικού δράματος. Ποτέ δεν θα μάθεις τι καλό ή τι κακό έχει κάνει στα εκατοντάδες παιδιά που έρχονται και φεύγουν. Τα βλέπεις να βγαίνουν από την τάξη: ονειροπόλα, αδιάφορα, σαρκαστικά, εκστατικά, χαμογελαστά, προβληματισμένα. Ύστερα από μερικά χρόνια, αναπτύσσεις κεραίες. Μπορείς να καταλάβεις πότε τους έχεις αγγίξει ή τους έχεις αποξενώσει. Είναι χημεία. Είναι ψυχολογία. Είναι ζωικό ένστικτο. Πορεύεσαι μαζί με τα παιδιά και, όσο θέλεις να είσαι δάσκαλος, δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις. Μην περιμένεις βοήθεια απ’ τους ανθρώπους που ξέφυγαν από την τάξη, τους υψηλότερα ιστάμενους. Είναι απασχολημένοι να παρευρίσκονται σε γεύματα και να κάνουν υψηλότερες σκέψεις. Είσαι εσύ και τα παιδιά. Οπότε, το κουδούνι χτύπησε. Τα λέμε αργότερα. Βρες τι αγαπάς και κάν’ το…»
(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο Δάσκαλος: Μια αυτοβιογραφία» του Φρανκ ΜακΚόρτ, εκδόσεις SCRIPTA, Αθήνα 2006)
Ένα βιβλίο, φόρος τιμής στους δασκάλους όλου του κόσμου που το διάβασα πριν από αρκετά χρόνια και μου το θύμισε η φίλη μου, δασκάλα κι αυτή, Ελένη.
Αφιερωμένο – το απόσπασμα – σε όλες κι όλους που επιμένουν να είναι δάσκαλοι.
Μαρία Κολόζη
Δασκάλα(τουλάχιστον για φέτος) της Γ΄ τάξης
του 1ου Δημοτικού Σχολείο Παπάγου
Last modified: 12 Απριλίου 2014
