Λευκές σφαίρες, μη λευκός είναι ένας εν δυνάμει εγκληματίας

Τους βλέπουμε, χρόνια τώρα, στην οθόνη, μεγάλη και μικρή. Σε ταινίες και σε σίριαλ. Πρώτα πυροβολούν και ύστερα ρωτάνε και ψάχνουν. Και πυροβολούν για να σκοτώσουν. Οχι για να τραυματίσουν τον «αντίπαλό» τους, σημαδεύοντας ένα πόδι ή ένα χέρι του, ώστε κατόπιν να τον αφοπλίσουν εύκολα. Αν βέβαια είναι στ’ αλήθεια οπλισμένος και δεν κρατάει ψεύτικο πιστόλι, μια απομίμηση σαν αυτές που πουλιούνται και στα δικά μας παιχνιδάδικα και πανηγύρια, για να εξοικειώνονται τα πιτσιρίκια.

Η ζωή εντούτοις, η πραγματικότητα, δεν είναι από σελιλόιντ. Και δεν παίζεται ακίνδυνα σε κάποια οθόνη. Και όμως. Τους Αμερικανούς αστυνομικούς τους βλέπουμε να δρουν στην πραγματική ζωή ακριβώς όπως στα φιλμ. Πρώτα να πυροβολούν –για να σκοτώσουν– κι ύστερα να ψάχνουν για το τι και το πώς. Δεν ξέρουμε ποιος αντιγράφει ποιον: η τέχνη (αυτού του κακόγουστου και αιμόφυρτου είδους η τέχνη τέλος πάντων) τη ζωή ή η ζωή την τέχνη. Ξέρουμε ωστόσο –το ξέρουν πρώτοι οι ίδιοι οι Αμερικανοί, που το ζουν επί αιώνες– ποιο σενάριο προβλέπει σαν αναπόφευκτα, αν όχι σαν απολύτως φυσικά, επεισόδια σαν αυτό με τον δεκαοκτάχρονο Αφροαμερικανό Μάικλ Μπράουν στο Φέργκιουσον: άοπλος αυτός, έπεσε νεκρός, χτυπημένος από δώδεκα σφαίρες αστυνομικών. Ή σαν αυτό με τον άλλον Αφροαμερικανό, δωδεκάχρονο τώρα, που σκοτώθηκε στο Κλίβελαντ, και πάλι από σφαίρες αστυνομικών· που κατατρόμαξαν από τη ρεπλίκα αεροβόλου που κρατούσε.

Για το σενάριο των πιο σκληρών προκαταλήψεων πρόκειται. Της απόλυτης βεβαιότητας πως η μη λευκή επιδερμίδα είναι πολύ χαμηλότερης ποιότητας, στο κατώφλι ακόμα του ανθρώπινου είδους, περίπου ένα λάθος του Θεού, τον οποίο κατά τα λοιπά λατρεύουν φανατικά και επικαλούνται μονότονα οι λευκοί εγχρωμοφάγοι. Με βάση τα στοιχειωδέστερα των κοινωνικών μαθηματικών που αγαπούν οι ρατσιστές όλου του κόσμου, οι «κατώτερες» φυλές –μελαψοί, κάπως σκούροι, κίτρινοι, ερυθρόδερμοι– είναι αναλώσιμες. Και δεν τις ρωτάς όταν τις σημαδεύεις. Οπως δεν ρωτάς τον χάρτινο στόχο σου στο σκοπευτήριο, όπου περνάς τις ώρες σου, υπηρεσιακές και ελεύθερες, για να τελειοποιήσεις τη φονική σου ικανότητα.

Δεκαοκτάχρονος; Δωδεκάχρονος; Εννιάχρονος; Τι σημασία έχει; Οποια κι αν είναι η ηλικία του, ως μη λευκός είναι ένας δυνάμει εγκληματίας, ένας κακοποιός υπό διαμόρφωση, που σίγουρα θα καταλήξει στη φυλακή, αργά ή γρήγορα. «Το λένε και οι στατιστικές, δεν το βλέπετε;», αυτό είναι το κύριο λευκό επιχείρημα. Μόνο που οι στατιστικές ούτε τις οικονομικές ανισότητες συνυπολογίζουν ούτε τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Ηδη με την πρώτη εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα (ενός πολιτικού που έγινε θρύλος, και Νομπέλ, πριν προλάβει να πολιτευτεί) πολλοί πίστεψαν ότι κάτι άλλαξε στις ΗΠΑ. Η απαλλαγή αστυνομικών-δολοφόνων, όμως, και η σφοδρότατη αντίδραση στην απόφαση του Ομπάμα για τους μετανάστες δείχνουν πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του φυλετισμού.