Το παρόν και το μέλλον του δημόσιου σχολείου και οι αγώνες των εκπαιδευτικών

Πρακτικά Ημερίδας για "Το παρόν και το μέλλον του δημόσιου σχολείου και οι αγώνες των εκπαιδευτικών"
ΠΕΜΠΤΗ 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2003 (Ξενοδοχείο ΤΙΤΑΝΙΑ) ΑΘΗΝΑ

Καλομοίρης Γρηγόρης, (Γενικός Γραμματέας ΟΛΜΕ)
Φίλοι και φίλες, σας καλωσορίζουμε στην εκδήλωση που πραγματοποιούμε, εκδήλωση - συζήτηση, οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες, η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος και η ΟΛΜΕ με θέμα «το παρόν και το μέλλον του δημόσιου σχολείου και οι αγώνες των εκπαιδευτικών».
Η συζήτηση αυτή, έχει σκοπό να αναδείξει τα μεγάλα ζητήματα της δημόσιας εκπαίδευσης, τα αιτήματα που προβάλλουν οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες σε αυτή την περίοδο. Δυστυχώς η μέρα σήμερα έχει και άλλα γεγονότα.
Η συζήτηση που γίνεται στη Βουλή για το ευρωπαϊκό Σύνταγμα, οι κινητοποιήσεις των άλλων Ομοσπονδιών που είναι σε εξέλιξη.
Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους συναδέλφους εργαζομένους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που αυτή τη στιγμή κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Είναι γνωστό ότι εκδικάζεται αυτή τη στιγμή η υπόθεση της απεργίας τους, με πρόταση να κηρυχθεί παράνομη και καταχρηστική.
Οι αγώνες δεν ποινικοποιούνται, είναι κάτι που το έχουμε πει πολλές φορές.
Οι αγώνες όλων των εργαζομένων έχουν αιτήματα, τα οποία οφείλει η κυβέρνηση και η εκάστοτε κυβέρνηση να συζητήσει, να αντιμετωπίσει, να ικανοποιήσει.
Ξεκινάμε τη σημερινή μας εκδήλωση, δίνοντας το λόγο στον Πρόεδρο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, το συνάδελφο το Δημήτρη Μπράτη και θα έχουμε στη συνέχεια την ομιλία - παρέμβαση του Προέδρου της ΟΛΜΕ, των εκπροσώπων των κομμάτων και των εκπροσώπων των συνδικαλιστικών οργανώσεων που μας τιμούν σήμερα με την παρουσία τους.

Μπράτης Δημήτρης, (Πρόεδρος Δ.O.Ε.)
Αφού σας καλωσορίσω στη σημερινή εκδήλωση, θα ήθελα να ξεκινήσω αυτή τη σύντομη παρέμβαση, με μια φράση του Ευάγγελου Παπανούτσου από ένα βιβλίο του: «Αγώνες και αγωνία για την παιδεία», που είναι και το μισό του τίτλου της σημερινής μας εκδήλωσης.
Έλεγε σ' αυτό το βιβλίο: «Ότι εδώ και 200 χρόνια στον τόπο μας, κάθε γενιά δίνει τη δική της μάχη για την παιδεία, γιατί από ένστικτο αισθάνεται ότι το μέλλον του έθνους, κατά κύριο λόγο εξαρτάται από το είδος της μόρφωσης που δίνουμε στα παιδιά μας».
Είναι αλήθεια φίλες και φίλοι, ότι οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ, εδώ και 8 δεκαετίες περίπου, από την ίδρυσή τους δηλαδή, αγωνίζονται για την αναβάθμιση της ποιότητας της εκπαίδευσης και την αναγνώριση του ρόλου του εκπαιδευτικού.
Ως κίνημα εκπαιδευτικών, θέσαμε διαχρονικά έναν κυρίαρχο στόχο. Την ενίσχυση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Εδραιώσαμε την πεποίθηση, ότι η εκπαίδευση είναι ένα κοινωνικό αγαθό, που πρέπει να απευθύνεται σε όλους, ανεξάρτητα από οικονομική ή κοινωνική θέση και κατάσταση.
Οι ανισότητες στη μόρφωση είναι η χειρότερη μορφή κοινωνικής αδικίας και η επένδυση στη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, είναι ένα μέσο για την μείωσή τους. Το δημόσιο σχολείο, είναι η προσωποποίηση του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης, είναι ο αποκλειστικός φορέας της. Ο δείκτης και το μέτρο που αξιολογεί την ποιότητα της ασκούμενης εκπαιδευτικής πολιτικής, την ποιότητα του εκπαιδευτικού και κοινωνικού χαρακτήρα της.
Σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα το εκπαιδευτικό κίνημα με μακροχρόνιους αγώνες και ανεξάντλητη επιστημονική τεκμηρίωση, αγωνίστηκε για την ανάδειξη και την ενίσχυση του δημόσιου σχολείου.
Πιστέψαμε και πιστεύουμε ότι το δημόσιο σχολείο είναι ο τύπος του σχολείου που ικανοποιεί τις ανάγκες της γενικής παιδείας, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στις προσδοκίες του λαού μας να ανυψώσει το μορφωτικό του επίπεδο, συμμετέχοντας στη διαδικασία της παιδείας, με όρους ισοτιμίας και ίσων ευκαιριών, χωρίς την καταβολή πρόσφατων πόρων, χωρίς εμπορευματοποίησή της.
Η συμμετοχή του κινήματος των εκπαιδευτικών για ένα ενισχυμένο και αναβαθμισμένο δημόσιο σχολείο, ιδιαίτερα τα τελευταία 40 χρόνια είναι εμφανής. Οι βάσεις, η φιλοσοφία του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος φίλες και φίλοι, βρίσκονται στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964, η οποία βέβαια είχε τότε θα έλεγα την καθολική στήριξη του εκπαιδευτικού κινήματος.
Η μεταρρύθμιση εκείνη στηριζόταν στις εξής αρχές:
Πρώτον, στην αρχή της ισότητας των ευκαιριών, των εκπαιδευτικών ευκαιριών, στον εκδημοκρατισμό της παιδείας, στην κατάργηση των οικονομικών φραγμών στη μόρφωση, στην επέκταση της διάρκειας της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, στην καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας και σε άλλα.
Επικρατούσε η άποψη, ότι η ισότητα των ευκαιριών στην εκπαίδευση, θα οδηγούσε σε κοινωνικό μετασχηματισμό και σε άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων.
Και δεύτερον, στην ιδέα ότι οι δαπάνες για την παιδεία, είναι κατ' εξοχήν παραγωγική επένδυση, γιατί η παιδεία αναπτύσσει τις ικανότητες του ανθρώπινου κεφαλαίου, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.
Θα έλεγα, ότι και οι μεταρρυθμίσεις που ακολούθησαν του '76 και της δεκαετίας του '80, κυρίως σε αυτή τη φιλοσοφία στηρίχθηκαν. Σε ποιο βαθμό δικαιώθηκαν αλήθεια οι ελπίδες που επενδύθηκαν σε αυτή τη φιλοσοφία;
Είναι αλήθεια φίλες και φίλοι, ότι το σχολείο των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, μαστιζόταν από φραγμούς και αποκλεισμούς στη μόρφωση, από τεράστιες ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό, από σοβαρότατες ελλείψεις σε μέσα υλικοτεχνικής υποδομής, από αυταρχικό σύστημα διαπαιδαγώγησης, από ταξικούς και κοινωνικούς διαχωρισμούς, από ελαστικοποίηση του υποχρεωτικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Το διαδέχτηκε το σχολείο της τελευταίας 30ετίας που ενσωμάτωσε στην όλη δομή, λειτουργία και οργάνωσή του, πολλά και σημαντικά αιτήματα των εκπαιδευτικών, όπως αναβαθμισμένο επιστημονικό επίπεδο για τους ίδιους, αναβαθμισμένο επίπεδο μόρφωσης, μαζικούς διορισμούς, νέα βιβλία, εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του και απαλλαγή από συστήματα αυταρχισμού και καταπίεσης που τόσο ταλάνισαν την εκπαίδευση στο παρελθόν, εισαγωγή και επέκταση καινοτόμων θεσμών όπως ενισχυτική διδασκαλία, τάξεις υποδοχής, φροντιστηριακά τμήματα και κυρίως βέβαια οι πρωτοποριακοί θεσμοί του ολοήμερου δημοτικού σχολείου και νηπιαγωγείου.
Αναμφίβολα ένα μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών από μη προνομιούχα στρώματα, μπορούσε να συνεχίσει ανώτερες σπουδές. Ωστόσο όμως, η εκπαίδευση δεν λειτούργησε ως ο μέγας εξισωτής, στο βαθμό που αναμενόταν. Πολλοί ισχυρίζονται, ότι η εκπαίδευση έχει γίνει ο μέγας μηχανισμός διαλογής των νέων, με βάση τους εκπαιδευτικούς τίτλους για τις διαβαθμισμένες θέσεις της οικονομίας και στην πράξη διευρύνει στις επόμενες βαθμίδες τις ανισότητες, που παρατηρούνται στην αφετηρία της σχολικής σταδιοδρομίας των μαθητών.
Θα υπερεκτιμούσαμε, όμως, φίλες και φίλοι, την πραγματικότητα αν ισχυριζόμαστε, ότι οι αλλαγές αυτές στον εκπαιδευτικό τομέα δεν συνοδεύτηκαν από πλήθος προβλημάτων, από πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Τα προβλήματα αυτά έχουν κυρίως να κάνουν με την υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης, τις ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό. Πρέπει να πω, ότι σήμερα και τα στοιχεία αυτά δεν προέρχονται μόνο από την Ομοσπονδία, είναι διασταυρωμένα από το Υπουργείο Παιδείας, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση έχουμε 2.500 ελλείψεις.
Λείπουν 700 δάσκαλοι, 500 καθηγητές αγγλικής γλώσσας, 500 γυμναστές, δεν είχαμε διορισμό φέτος κανενός αναπληρωτή γυμναστή. Έχουμε την υπολειτουργία των καινοτόμων θεσμών εξαιτίας της έλλειψης του προσωπικού.
Δεν στηρίζεται πχ. ο θεσμός του ολοήμερου νηπιαγωγείου όταν λέμε ότι τα 20άρια τμήματα στο ολοήμερο νηπιαγωγείο, τα κάνουμε 30άρια. Όταν για να δώσουμε κίνητρο να ιδρυθούν περισσότερα, λέμε για 20 μαθητές και τώρα τα κάνουμε 30.
Δεν μπορεί να πούμε σήμερα ότι στηρίζουμε τους μοναδικούς θεσμούς αντισταθμικής αγωγής που υπήρχαν στο Δημοτικό Σχολείο, που ήταν η ενισχυτική διδασκαλία και οι τάξεις υποδοχής για τους αλλοδαπούς μαθητές. Είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πολύ ορθά, ότι Ελληνες είναι όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας. Αλλά όταν καταργούμε τις τάξεις υποδοχής και τα φροντιστηριακά τμήματα, που είναι το μόνο μέτρο για τους αλλοδαπούς μαθητές, που τους βοηθάει ουσιαστικά να ενταχθούν στο σχολικό περιβάλλον, επειδή δεν έχουμε πιστώσεις για να καλύψουμε τα κενά, αυτό νομίζω ότι είναι μια πολύ σοβαρή υστέρηση και μια πολύ σοβαρή οπισθοδρόμηση.
Μιλούμε σήμερα για συγχωνεύσεις τμημάτων. Μιλούμε σήμερα για σχολεία, όπου ο εκπαιδευτικός καλείται να κάνει μάθημα σε τμήματα πάνω και από αυτά που προβλέπει ο νόμος. Πάνω από 30 μαθητές και σε 45 και σε 50, για να μην διαμαρτύρονται οι γονείς, οι οποίοι ορθά διαμαρτύρονται.
Μιλούμε για το απαράδεκτο καθεστώς που συμβαίνει εδώ στο λεκανοπέδιο και ιδιαίτερα στην περιοχή της Ανατολικής Αττικής. Και τα λέω όλα αυτά για να πω το εξής, ότι δεν μπορεί το ζήτημα της παιδείας να αντιμετωπίζεται λογιστικά. Και νομίζω ότι και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός της χώρας, έχει παραπληροφορηθεί πάνω στον τομέα αυτό.
Δεν γίνεται να περισσεύουν ώρες, μια ώρα από τον κάθε εκπαιδευτικό σε κάθε σχολείο και να λέμε ότι έτσι μπορεί να εξοικονομήσουμε έναν εκπαιδευτικό. Δεν μπορεί να λέμε ότι θέλουμε να στηρίξουμε πρωτοπόρους θεσμούς και τη χρονιά που αυτοί αναπτύσσονται και επεκτείνονται, να στερούμε τους θεσμούς αυτούς από το απαραίτητο προσωπικό. Είναι απαράδεκτο.
Λένε ότι τους θεσμούς αυτούς δεν τους χαρίζουμε εμείς ως εκπαιδευτικοί σε κανέναν, γιατί ήταν οράματα και συλλήψεις δικές μας, φυσικά και δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τον τρόπο λειτουργίας, αλλά χαιρετήσαμε όμως ως πρώτο βήμα αυτή τη θεσμοθέτηση.
Η ίδια η πολιτεία δηλαδή τους τορπιλίζει με το να μην διαθέτει, δεν θα έλεγα τα κονδύλια και για τις υποδομές που είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνουν και θα τα πω παρακάτω αλλά για το προσωπικό. Επιμένω στο προσωπικό, γιατί και σήμερα επικρατεί αναστάτωση σε όλη την Ελλάδα.
Δεν υπάρχει περιοχή της Ελλάδας που να μην είναι αναστατωμένη από το ζήτημα των κενών. Και βέβαια στα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα θα ανέφερα τη μη θεσμοθέτηση της υποχρεωτικής προσχολικής αγωγής, τη ανάγκη να πληρώνει ακόμα ο γονιός αρκετά χρήματα για τη μόρφωση των παιδιών και ιδιαίτερα στις μεγαλύτερες βαθμίδες στην εκπαίδευση και φυσικά φίλες και φίλοι την υποβάθμιση του ρόλου, του έργου και της προσφοράς του εκπαιδευτικού.
Γι' αυτό θα έλεγα και οι αγώνες των εκπαιδευτικών έθεταν εδώ και 40 χρόνια το αίτημα για 15% στην παιδεία, που μεταφράζεται σήμερα στο 5% του ΑΕΠ. Είναι κυρίαρχο αίτημα και σ' αυτή την κινητοποίηση. Είναι αδύνατον να υπάρξει εκπαίδευση ποιότητας με το 3,5% για την παιδεία που διατίθεται σήμερα.
Θα έλεγα, ότι ίσως είναι θετικό το γεγονός ότι τουλάχιστον τα δύο μεγάλα κόμματα στις συναντήσεις που είχαν, ανέφεραν ότι το ποσοστό αυτό, σταδιακά ως το 2008 θα φτάσει στο ποσοστό που οι εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες θέτουν. Θα θέλαμε όμως και μια μεγαλύτερη δέσμευση συγκεκριμένη, τι θα γίνει χρόνο με το χρόνο. Πιο συγκεκριμένη, για να μπορούμε και εμείς να κάνουμε την κριτική μας και να δούμε αν αυτό θα γίνει πραγματικότητα.
Γιατί, αγαπητοί φίλοι πώς θα βελτιωθεί η κατάσταση στην εκπαίδευση και θα εξαλειφθούν όλες οι ανεπάρκειες που προανέφερα αν δεν δοθούν τα απαραίτητα χρήματα; Πώς θα προχωρήσουν και θα λειτουργήσουν σωστά οι νέοι θεσμοί αν δεν διατεθούν για τα ολοήμερα χρήματα για υποδομές, για αίθουσες δηλαδή, πληροφορικής, για αίθουσες για ξεκούραση, για γυμναστήρια για όλα αυτά; Πώς θα μειωθεί ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα που έχει να κάνει με την ποιότητα στην εκπαίδευση αν δεν διατεθούν οι απαραίτητες πιστώσεις για αναπληρωτές;
Πώς θα μπορέσει ο εκπαιδευτικός ν' ανταποκριθεί στις ανάγκες της σημερινής εποχής, όταν δεν χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό κανένα επιμορφωτικό πρόγραμμα; Πώς αλήθεια, θα εξασφαλιστούν χωρίς πόρους, συνθήκες στέγασης υλικοτεχνικής υποδομής και λειτουργίας των σχολείων, οι οποίες ν' ανταποκρίνονται στη σημερινή πραγματικότητα και βέβαια πώς θα έχουμε νέα αναλυτικά προγράμματα και βιβλία που είναι 20ετίας στο Δημοτικό Σχολείο και μερικά απ' αυτά απαράδεκτα, όπως τα βιβλία των Αγγλικών, αν δεν υπάρχει η διάθεση των απαραίτητων πόρων;
Είναι σαφές φίλες και φίλοι, ότι το αίτημα της αύξησης των δαπανών για την παιδεία, πρέπει να γίνει κυρίαρχο αίτημα για ολόκληρη την κοινωνία, γιατί η εκπαίδευση δεν είναι ζήτημα των εκπαιδευτικών αλλά όλων των πολιτών.
Περιέγραψα με λίγα λόγια την κατάσταση που επικρατεί σήμερα και θέλω να πω τα εξής για το πώς βλέπουμε ως εκπαιδευτικό κίνημα το αύριο στην εκπαίδευση. Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι το εκπαιδευτικό κίνημα από νωρίς αφουγκράστηκε τις νέες εκπαιδευτικές ανάγκες και με τους συνεχείς αγώνες του διαμόρφωσε τις απαραίτητες συνθήκες, για την μετάβαση του εκπαιδευτικού συστήματος στη νέα εποχή και τα δεδομένα της.
Το μέλλον του δημόσιου σχολείου συνδέεται φίλες και φίλοι αναγκαστικά με τις εξελίξεις που έχουμε στη σημερινή εποχή. Ως εκπαιδευτικοί καλούμαστε εκ των πραγμάτων να πάρουμε θέσεις και να προτείνουμε λύσεις.
Στην εποχή της ηλεκτρονικής διάδοσης της πληροφορίας και των ραγδαίων κοινωνικοοικονομικών ανακατατάξεων, ποιος θα είναι αλήθεια ο ρόλος του δημόσιου σχολείου; Η ευρωπαϊκή διάσταση της εκπαίδευσης, ο ρόλος του δημόσιου σχολείου στις νέες παραγωγικές συνθήκες, η διαμόρφωση των όρων που θα τον καταστήσουν ανταγωνιστικό, αξιόπιστο και βιώσιμο στη νέα εποχή.
Η αναμόρφωση του περιεχομένου του και των εκπαιδευτικών του στόχων. Η ολοκλήρωση του προβληματισμού σχετικά με το περιεχόμενο των ανθρωπιστικών σπουδών και τις ανθρώπινες αξίες που καλείται να καλλιεργήσει.
Το σύνολο των αξιών που πρέπει να προβληθούν και να καλλιεργηθούν για μια Ευρώπη πολυπολιτισμική, όλα αυτά αποτελούν τις προκλήσεις του ορατού μέλλοντος που μας απασχολούν ως εκπαιδευτικούς και ως ανθρώπους του πνεύματος και εξ αντικειμένου δοκιμάζουν την ποιότητα και τις αντοχές του δημόσιου σχολείου.
Με τα δεδομένα αυτά, φίλες και φίλοι ο αγώνας των εκπαιδευτικών είναι πολυδιάστατος. Ο αγώνας αυτός, προτάσσει την ανάγκη ενίσχυσης του δημόσιου σχολείου ως σχολείου ικανού να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις. Ο αγώνας αυτός, προσδιορίζει τα χαρακτηριστικά της ποιότητας του δημόσιου σχολείου ως σχολείου λαϊκής παιδείας.
Ο αγώνας αυτός, υπενθυμίζει προς κάθε κατεύθυνση ότι η κινητήρια δύναμη του δημόσιου σχολείου είναι ο εκπαιδευτικός. Είναι αυτός που συνέδεσε τη ζωή του με όλους τους αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ψωμί, παιδεία, ελευθερία.
Ο εκπαιδευτικός αυτός, αξιώνει και σήμερα σεβασμό στην ιστορικότητα του ρόλου του, στο εκπαιδευτικό του κύρος και στην αξιοπρέπειά του ως σκεπτόμενου και αγωνιζόμενου ανθρώπου. Η μισθολογική μεταχείριση την οποία υφίσταται, είναι αντιστρόφως ανάλογη της προσφοράς, διαχρονικά.
Θα έλεγα ότι είναι πολύ χαρακτηριστικός ο τίτλος ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», η επανάσταση των διαρκώς εμπαιζομένων, που αποδίδει νομίζω διαχρονικά την αντιμετώπιση του αιτήματος για οικονομική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών.
Είναι χαρακτηριστικές οι απαντήσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων στις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών. 1963 στην μεγάλη απεργία, η οποία κατέληξε στην επιστράτευση των εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Η απάντηση της τότε κυβέρνησης ήταν. Ουδείς έχει το δικαίωμα υπό τον εκβιασμό της απεργίας να θέτει σε κίνδυνο την οικονομική σταθερότητα και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων. Είναι σαφές, ότι η ικανοποίηση των αιτημάτων δεν είναι εφικτή. Δεν συζητούμε με απεργούς.
1977. Για τους λόγους αυτούς, κάθε υπέρβαση των αντοχών της οικονομίας δεν είναι δυνατόν παρά να υπονομεύσει το μέλλον αυτού του τόπου για πολλά χρόνια.
1980. Η ικανοποίηση των ως άνω αιτημάτων είναι ανέφικτη, λόγω εξαντλήσεως των οριακών δυνατοτήτων του προϋπολογισμού.
1997. Η ικανοποίηση των αιτημάτων δεν είναι δυνατή λόγω μη αντοχής του προϋπολογισμού.
2003. Ότι δώσαμε, δώσαμε. Η αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος των εκπαιδευτικών φίλες και φίλοι, παραπέμπεται συνεχώς και διαχρονικά στις καλένδες. Για τους εκπαιδευτικούς δεν υπάρχουν ποτέ χρήματα γιατί είναι πολλοί. Και αντί αυτό να είναι συγκριτικό πλεονέκτημα, θεωρείται μειονέκτημα.
Ο Υπουργός Οικονομίας δεν τηρεί ούτε τις δικές του δεσμεύσεις. Για μισθολόγιο αρχών, για μισθολογική δικαιοσύνη στο δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα προσπαθεί να μας εμφανίσει και στην κοινωνία ότι αμειβόμαστε τάχα πλουσιοπάροχα δίνοντας στοιχεία, όπου για μεν τους εκπαιδευτικούς εμφανίζει το σύνολο των αποδοχών τους για δε τους άλλους υπαλλήλους εμφανίζει μόνο τις βασικές αποδοχές χωρίς τα επιδόματα που παίρνουν και κάνει σύγκριση και νομίζει η κοινή γνώμη ότι όντως έχουμε 300 ευρώ διαφορά από τους άλλους δημοσίους υπαλλήλους.
Δεν ζητούμε προνομιακή μεταχείριση, ποτέ δεν ζητήσαμε ούτε ειδικούς λογαριασμούς. Και κάποτε πρέπει τα πολιτικά κόμματα της πατρίδας μας να το πάρουν απόφαση και να σταματήσουν αυτό το αίσχος των ειδικών λογαριασμών. Δεν μπορεί ένα ολόκληρο μισθολόγιο να κοστίζει 160 δις και τα χρήματα που δίνονται στο 5% των υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα, να είναι 150 δις.
Δεν μπορεί να φτιάχνουμε ένα μισθολόγιο αρχών στο οποίο ο απόφοιτος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης, να αμείβεται πολύ λιγότερο από τον ανειδίκευτο. Εδώ δεν μιλούμε για σύγκλιση των μισθών των εκπαιδευτικών με αυτούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μιλούμε ότι δεν έχουμε καν σύγκλιση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων και φυσικά αυτό αποβαίνει σε βάρος μας.
Δεν τα έχουμε με καμιά άλλη κατηγορία δημοσίων υπαλλήλων αλλά οφείλουμε κάθε φορά να αναδεικνύουμε την πραγματικότητα που λέει αυτό το μισθολόγιο και είναι αυτή που περιέγραψα πριν. Ο απόφοιτος του Πανεπιστημίου που είναι ο εκπαιδευτικός, παίρνει λιγότερα χρήματα από τον απόφοιτο δημοτικού σε πολλές περιπτώσεις.
Κλείνοντας αγαπητοί φίλοι θα ήθελα να πω το εξής: Ότι όποιος νομίζει ότι ο αγώνας των εκπαιδευτικών έχει διάρκεια, τωρινή μόνο και ότι δεν βάζει τις βάσεις για μια διεκδίκηση ουσιαστική, θα είναι γελασμένος. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών που ξεκίνησε σήμερα θα είναι μακροχρόνιος και θα τελειώσει τότε μόνο όταν αποκατασταθεί και η αδικία και όταν υπάρξει ουσιαστική λύση των προβλημάτων.
Γι' αυτό θα είχε μια ιδιαίτερη αξία από τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, να δεσμευτούν απέναντι στις εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες, για το τι θα κάνουν και σήμερα και αύριο για τους εκπαιδευτικούς. Γιατί, το ξαναλέω, ο αγώνας αυτός δεν έχει ορατό τέλος.
Κλείνοντας αγαπητοί φίλοι θα ήθελα να πω πως και ο σημερινός αγώνας των εκπαιδευτικών σ' ένα απλό, διαχρονικό και ουσιαστικό αίτημα περικλείεται. Καλύτερη ποιότητα εκπαίδευσης με καλύτερα αμειβόμενους εκπαιδευτικούς για να ζουν με αξιοπρέπεια από τον μισθό τους.
Στον αγώνα αυτό ζητούμε τη στήριξη όλων των κοινωνικών φορέων, όλης της κοινωνίας, των πολιτικών κομμάτων για να γίνουν επιτέλους πράξη οι προσδοκίες μας για μια αναβαθμισμένη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας. Σας ευχαριστώ.

Kαλός Γεώργιος (Βουλευτής, Εκπρόσωπος N.Δ.)
Οφείλω να σας ευχαριστήσω διπλά. Πρώτον, γιατί με καλέσατε και δεύτερον γιατί κάνατε αυτή την παρέκκλιση στο πρόγραμμα. Ζητώ συγνώμη και από τον κ. Αντωνάκο και από τον κ. Κουτσούκο και από τη συνάδελφό μου. Δεν κάνω κατάχρηση του ότι πρέπει να γυρίσω εκεί που ήμουν, γιατί από το πρωί είμαστε με θέματα εκπαιδευτικά και φαίνεται ότι θα μας πάρει και η νύχτα με τα εκπαιδευτικά θέματα.
Είμαι κοντά σας, γιατί όντως, πολύ σωστά είπε ο Πρόεδρος της ΔΟΕ, τα κόμματα και κυρίως εκείνα που διεκδικούν την εξουσία, δεν ξέρω και κανένα κόμμα που να μην τη διεκδικεί, πρέπει να τοποθετηθούν απέναντι στα προβλήματα, με τα οποία επικαιροποιείται η σημερινή σας συνάντηση και ο διήμερος αυτός αγώνας, ο απεργιακός.
Θέλω να σας πω και είναι η πολλοστή φορά που το λέω και προς τη ΔΟΕ και προς την ΟΛΜΕ, ότι εμείς πιστεύουμε στον αγώνα που κάνετε. Δηλαδή, θέλουμε οι εκπαιδευτικοί, είναι βασική θέση μας αυτή, προγραμματική μας θέση, οι εκπαιδευτικοί να είναι κατά το δυνατόν ικανοποιημένοι και όταν λέω κατά το δυνατόν, εννοώ η πολιτεία πρέπει σε κάθε φάση της δημόσιας ζωής του τόπου, να παίρνει εκείνα τα μέτρα, τα οποία θα ικανοποιούν και τα λεγόμενα θεσμικά, που τα θεωρούμε πολύ βασικά αλλά και τα λεγόμενα μη θεσμικά αιτήματα.
Αν αρχίσουμε, δεν χρειάζεται να πολυλογεί κανείς για τα λεγόμενα θεσμικά, νομίζω ότι όλοι έχουμε την άποψή μας πάνω σ' αυτά. Τη γνωρίζετε την άποψή μας, γνωρίζετε τις προγραμματικές μας θέσεις, άρα ο λόγος ή η ταμπακέρα πρέπει να είναι για τα μη θεσμικά.
Θα απαριθμήσω μόνο τις βασικές μας θέσεις για τα θεσμικά σας αιτήματα. Πρώτα απ' όλα ναι, πιστεύουμε την παιδεία, βλέπω και την πολύ ωραία αφίσα, μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η αφίσα, να πάρετε θέση. Νομίζω ότι όλοι πρέπει να πάρουμε θέση.
Δεν μπορεί να γίνει παιδεία αναδιανέμοντας τη φτώχεια. Δεν μπορεί να γίνει παιδεία, ξεκινώντας και λέγοντας ότι πρέπει επειδή οι εκπαιδευτικοί είναι χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδων, να σφίξουν το ζωνάρι πρώτα αυτοί και εν πάση περιπτώσει να δεχτούν αυτοί, ότι λόγω του μεγάλου πλήθους των, δεν πρέπει να αμείβονται ή πρέπει να υποχωρούν σε σχέση με εκείνο που θεωρούν ή που θεωρεί τουλάχιστον η κοινωνία ή που θεωρεί τουλάχιστον η ευρωπαϊκή κοινωνία, που είναι το υπερσύνολο, μέσα στο οποίο εμείς θέλουμε και να συγκλίνουμε και να ζούμε και να πορευόμαστε, να είμαστε αντιφατικοί σε αυτό.
Δεν μπορούμε να λέμε στους εκπαιδευτικούς ότι το έργο σας πρέπει να αποτιμάται και να αποπληρώνεται λιγότερο, γιατί είναι μικρό το Ταμείο. Άρα η Νέα Δημοκρατία πρώτη, είμαστε υπερήφανοι γι' αυτό, ξεκινήσαμε και εμείς δεν βάλαμε ορίζοντα το 2008, μην μας μαζικοποιείτε με τους άλλους, κ. Πρόεδρε της ΔΟΕ.
Εμείς είπαμε γρήγορα και αποφασιστικά, στο όραμα της νέας διακυβέρνησης και εφόσον ο ελληνικός λαός μας δώσει τη δύναμη να γίνουμε κυβέρνηση, με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα, μέσα στα όρια της πρώτης τετραετίας θα κάνουμε εκείνο που είναι το όνειρό σας και που πρέπει να γίνει πραγματικότητα, για να μην έχουμε όπως προείπα αναδιανομή της φτώχειας.
Δηλαδή, θα πάμε στο 5% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος με τα μέτρα της εποχής όσον αφορά το επίπεδο του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και μακάρι αυτό αν μπορεί κανείς να το βελτιώνει και να το ανεβάζει, θα ανεβαίνει και το 5% επί του συνόλου.
Αν αυτό γίνει πραγματικότητα, όπως πιστεύουμε ότι με γρήγορα βήματα θα το κάνουμε πραγματικότητα, τότε βέβαιο είναι ότι ένα μεγάλο μέρος των μη θεσμικών σας αιτημάτων, μπορεί να βρει σ' αυτούς ακριβώς τους ανάλογους ρυθμούς, την ικανοποίησή του.
Ξέρετε εμείς δεν μασήσαμε τα λόγια μας. Είπαμε ότι τα 176 ευρώ, ναι τα δικαιούστε, κάναμε και κοινοβουλευτικό έλεγχο, ένα μεγάλο μέρος του κοινοβουλευτικού μας ελέγχου και την άνοιξη και το καλοκαίρι ήταν στο πλευρό των δύο Ομοσπονδιών.
Φωνάζαμε ότι δεν είναι δυνατόν τα υπεσχημένα να μην τηρούνται. Το θεωρήσαμε και το εγγυηθήκαμε ως αντιπολίτευση, ως υπεσχημένο από την κυβέρνηση και συνεχίζουμε να φωνάζουμε και να λέμε, μέσα και έξω από τη Βουλή με τις υπογραφές μας φαρδιές πλατιές και σε ακροαματική διαδικασία αλλά και σε διαδικασία, αν θέλετε, απλών ερωτήσεων και επίκαιρων ερωτήσεων, ότι όντως έπρεπε να τα πάρετε, τα δικαιούστε αυτά. Τα πήραν όλοι, δεν μπορεί επειδή είστε πολυάριθμοι να μη σας τα δίνουν.
Ξέρετε, εγώ, δεν μπορώ να καταλάβω και κάτι άλλο. Εμείς βλέπουμε τις ευθύνες τις κυβερνητικές, επιτρέψτε μου να πω στο σύνολό τους. Δεν διαχωρίζουμε τον έναν Υπουργό από τον άλλο. Σέβομαι όλους για την προσωπικότητά τους και σέβομαι όλους για τις απόψεις τους έστω και αν δεν συμφωνούν.
Δεν μπορώ όμως να καταλάβω γιατί πρέπει να είναι στο απυρόβλητο ο άλφα Υπουργός και να πυροβολείται ο βήτα Υπουργός γιατί δεν δίνει. Είναι κατά την άποψή μου πολύ επικίνδυνο αυτό, το διατυπώνω ως θέση.
Ή, η μια κυβέρνηση που έχει συλλογική ευθύνη απέναντι στον ελληνικό λαό αναλαμβάνει να δώσει ή αναλαμβάνει την ευθύνη και δεν δίνει. Όταν δεν δίνει, δεν δίνει η κυβέρνηση άρα δεν δίνει ούτε ο Υπουργός Παιδείας ούτε ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και τα άλλα όλα είναι παιχνίδια κατά τη γνώμη μου. Παιχνίδια που μπορεί να βελτιώνουν την εικόνα του ενός, του άλλου κλπ. Μακάρι όλοι να έχουν άριστη εικόνα και εγώ θέλω η εικόνα του κόμματός μου να είναι πάρα πολύ καλή.
Δεύτερον. Εκτός από την αύξηση των δημόσιων οικονομικών, νομίζω ότι θα πρέπει γρήγορα και αυτό είναι και θεσμικό και μη θεσμικό, θα πρέπει γρήγορα να αναβαθμιστεί το status, δηλαδή να ξαναμπεί ο εκπαιδευτικός στην καρδιά του κοινωνικού συνόλου με τις ίδιες αξίες και στο ίδιο βάθρο που ήταν επί χρόνια. Σε άλλες εποχές και πάλι τα μη θεσμικά αιτήματα ίσως δεν ικανοποιούνταν πλήρως αλλά υπήρχε μια αναγνώριση στο δάσκαλο και στον καθηγητή.
Θα πρέπει κατά τη γνώμη μας να γίνει πράξη γρήγορη και να βρει έδαφος και να ολοκληρωθεί γρήγορα και αποτελεσματικά, ποιος; Η διαρκής επανεκπαίδευση των δασκάλων και των καθηγητών. Αυτό που λέμε επιμόρφωση.
Νομίζω ότι όσα θεσμικά και αν φτιάξουμε πλαίσια, βέβαιο είναι, ότι αν δεν διαθέσουμε χρήματα και αν δεν αναγνωρίσουμε τουλάχιστον, ότι εκείνοι οι οποίοι εκπαιδεύονται πρέπει να επανεκπαιδεύονται διαρκώς και αποτελεσματικά, ώστε να χρησιμοποιούν αυτούς τους τίτλους μέσα και έξω από το σχολείο με υπερηφάνεια, τότε δεν κάνουμε τίποτε για το πνευματικό status και την αναγνώρισή του από την κοινωνία των εκπαιδευτικών.
Αναγνωρίζουμε διαρκώς ότι όντως οι υποδομές είναι ένα άλλο κεφάλαιο που και αυτό άπτεται των οικονομικών και οι υποδομές σήμερα δεν βοηθούν στο έργο ούτε του δασκάλου ούτε του καθηγητού. Ακούστε ένα παράδειγμα. Το ολοήμερο σχολείο. Δεν είναι η Νέα Δημοκρατία και ας μην λέγεται από πουθενά αυτό, το δηλώνω και από αυτό το βήμα που με φιλοξενείται, δεν είναι η Νέα Δημοκρατία αντίθετη. Ίσα - ίσα είναι υπέρμαχος και υπερασπίστρια του θεσμού του ολοήμερου σχολείου.
Αλλά δεν μπορεί για το θεσμό αυτό να διαθέτουμε δύο ολόκληρα χρόνια μελετών και χρήμα και 28 πιλοτικά στο πρόγραμμα, να βγάζουμε συμπεράσματα ότι πρέπει να δώσετε γύρω στα 15.000.000 σε κάθε σχολείο, αν θέλετε τα έχω, και τώρα μπορώ να σας τα φέρω, τα έχετε υπόψη σας οι Ομοσπονδίες, γύρω στα 15.000.000 τουλάχιστον στο μέσο σχολείο, που μπορεί να μετατραπεί σε ολοήμερο και να βοηθήσουμε και με θέσεις το προσωπικό, για να μπορεί να ανταποκριθεί σ' αυτό το πρόγραμμα το ολοήμερο.
Και από την άλλη πλευρά να μην δίνουμε σχεδόν τίποτε, να δίνουμε ψίχουλα. Εγώ μπορώ να σας πω, ότι ναι, περίπου 600 ευρώ έχει πάρει μέχρι στιγμής σε μετρητά το μέσο σχολείο των μεγάλων αστικών κέντρων για να μετατραπεί σε ολοήμερο και να φορτώνουμε τα υπόλοιπα στις πλάτες των εκπαιδευτικών. Αυτά τα βάρη δεν σας αναλογούν και δηλώνω ότι για μας δεν πρέπει να μετακυλύονται στις πλάτες σας. Είναι πολύ σοβαρή θέση, προγραμματική, της Νέας Δημοκρατίας.
Έπειτα, τα κενά για τα οποία μιλήσατε και να ολοκληρώσω με αυτό, τουλάχιστον από τα επικαιροποιημένα προβλήματα. Πιστεύουμε ότι με μεγάλο αριθμό κενών ούτε εκπαίδευση γίνεται ούτε μπορεί ποτέ ο προγραμματικός στόχος και της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ, προς τιμήν σας, διαχρονικώς το λέω αυτό, ο οποίος είναι να μειώσουμε τον αριθμό των μαθητών κατ' αναλογία προς κάθε διδάσκοντα, μπορεί να ικανοποιηθεί.
Δεν μπορούμε να φτάνουμε στον δεύτερο μήνα και να τον ολοκληρώνουμε. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, ξέρετε, στην εκπαίδευση και να έχουμε τόσες χιλιάδες κενά. Το φέραμε στη Βουλή την προηγούμενη εβδομάδα και μάλιστα σε ακροαματική διαδικασία και ο κ. Υπουργός αμφισβήτησε τα στοιχεία μας. Μας είπε μάλιστα παίρνετε τα στοιχεία που σας δίνουν οι Ομοσπονδίες.
Μα, αν οι Ομοσπονδίες δεν μας δίνουν σωστά στοιχεία που εμείς κάνουμε και το παράλληλο και τα ψάχνουμε και εμείς, μείνετε ήσυχοι, τα κόμματα δεν είναι αφελείς Οργανισμοί, τότε βέβαιο είναι, ότι ίσως οι Ομοσπονδίες να αμφισβητούνται και σε αυτό το σημείο. Λάβετέ το υπόψη.
Λέμε γρήγορα, βασική μας θέση είναι ότι τα κενά πρέπει να καλυφθούν, να σταματήσει ο εμπαιγμός των διορισμών, διότι δεν είμαστε καθόλου ικανοποιημένοι με το σύστημα των διορισμών και να αναβαθμιστεί η εκπαίδευση και στα προγράμματα έτσι όπως είπε και ο Πρόεδρος της ΔΟΕ και στα βιβλία και σε όλα αυτά.
Είναι βασικές μας θέσεις, που δεν είναι ανάγκη να τις επαναλαμβάνω εδώ για να λέμε ότι τάχα το κάνουμε αυτό για να γίνουμε αρεστοί αλλά έτσι είναι. Να αναβαθμιστούν τα προγράμματα. Οποιοσδήποτε θεσμοθετημένος Οργανισμός από το Υπουργείο Παιδείας, να χρησιμοποιεί ήδη αυτούς και αλλήλους τους τίτλους και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο να σεβαστεί, εκείνο που είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Γι' αυτό μιλάμε για ξαναχτίσιμο από την αρχή, επανίδρυση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Να σεβαστεί ότι πρώτα απ' όλα και αυτά πρέπει να κάνει και τα άλλα που έχει παραλείψει μέχρι σήμερα να τα κάνει πράξη και να τα ολοκληρώσει.
Διότι πιστεύουμε, ότι το ψάρι και εδώ βρωμάει από το κεφάλι. Δεν έχω να σας πω τίποτε άλλο. Εύχομαι να έχετε δύναμη στο έργο σας. Εύχομαι και εμείς που είμαστε συντελεστές, όπως και η Ομοσπονδία σας, της λειτουργίας της Δημοκρατίας, δηλαδή τα κόμματα, να μπορούμε πάντοτε εκείνα που υποσχόμεθα να τα κάνουμε πράξη. Τουλάχιστον αυτά, για να ξέρετε τι έδαφος έχετε, πού πατάτε και πώς χτίζετε τα επόμενα βήματά σας προς την πρόοδο. Σας ευχαριστώ πολύ.

Aντωνάκος Aντώνης (Πρόεδρος OΛME)
Κύριοι βουλευτές, κύριοι εκπρόσωποι των κομμάτων, κύριοι εκπρόσωποι των κοινωνικών φορέων, κύριοι εκπρόσωποι της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Γονέων, Πρόεδρε της ανωτάτης Συνομοσπονδίας Γονέων, σας ευχαριστούμε που είσαστε όλοι σήμερα εδώ κοντά μας, σ' αυτή την προσπάθεια, σε μια ακόμα προσπάθεια για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, σε μια προσπάθεια να καταδειχτούν και ν' αναδειχτούν τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η εκπαιδευτική κοινότητα και το εκπαιδευτικό μας σύστημα στο σύνολό του, σε μια προσπάθεια να ενεργοποιηθεί η κοινωνία, σ' αυτό το οποίο, πρέπει ν' αποτελεί κοινή υπόθεση όλων μας, κοινή υπόθεση κάθε πολίτη, κοινή υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας.
Η αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος, αφού μέσα απ' αυτή την αναβάθμιση εξαρτάται όχι το μέλλον κάποιων παιδιών μόνο, όχι το μέλλον μόνο μιας γενιάς αλλά το μέλλον αυτού του τόπου. Σε μια εποχή που όλοι μιλούν για την κοινωνία της γνώσης και για την κοινωνία της πληροφορίας, λίγα χρόνια μετά τη σύνοδο της Λισσαβόνας όπου τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης καθόριζαν, ότι ο στόχος να αποτελέσει η Ευρώπη την πιο ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης, το εκπαιδευτικό μας σύστημα εξακολουθεί να βρίσκεται στο τοπίο του γκρίζου.
Εξακολουθεί να τοποθετείται το εκπαιδευτικό σύστημα στο περιθώριο του κυβερνητικού ενδιαφέροντος, όπως μαρτυρούν τα αδιάψευστα στοιχεία της παρατεταμένης υποχρηματοδότησης σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και με τις χώρες του Οργανισμού οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης.
Έτσι η ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας, η ανάγκη της νεολαίας μας για ένα σύγχρονο δημοκρατικό, δημιουργικό και δυναμικό σχολείο, ανοιχτό στην κοινωνία και στη ζωή, ένα σχολείο όπου η νέα γενιά, θα διαμορφώνεται και θα διαμορφώνει την ταυτότητα της κοινωνίας του αύριο, μιας κοινωνίας πιο ευτυχισμένης, πιο δημοκρατικής, μιας κοινωνίας απεξαρτημένης από τα είδωλα της αποτελεσματικότητας, του σκληρού ανταγωνισμού και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, παραμένει ανικανοποίητη.
Το όραμά μας, το όραμα των εκπαιδευτικών που με αγωνία βαδίζουμε μαζί με τα παιδιά, τον κακοτράχαλο δρόμο του εκπαιδευτικού μας συστήματος, για μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ικανή να συμβάλει καθοριστικά στην οικοδόμηση μιας συνεκτικής ανοικτής συμμετοχικής κοινωνίας, με τους πολίτες ενεργά υποκείμενα και όχι ενεργούμενα αντικείμενα σε ρόλο του πρωταγωνιστή και όχι του κομπάρσου, παραμένει δέσμιο της κυβερνητικής αδιαφορίας και της πολιτικής μικρόνοιας.
Οι μαθητές μας, οι γονείς τους και εμείς οι εκπαιδευτικοί βιώνουμε τ' αποτελέσματα αυτής της πολιτικής και πληρώνουμε τις συνέπειες. Έχουμε κουραστεί να εισπράττουμε τις ακάλυπτες πολιτικές επιταγές της κυβερνητικής γενναιοδωρίας που προσπαθούν να μας πείσουν, ότι εμείς και οι κυβερνώντες ζούμε σε διαφορετικές χώρες.
Ή μήπως τελικά ζούμε και δεν το έχουμε αντιληφθεί σε διαφορετικές χώρες; Γιατί πώς εξηγείται διαφορετικά να μην αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες τα σχολεία που λειτουργούν σε διπλή και σε τριπλή βάρδια και τις αρνητικότατες συνέπειες που έχει αυτό, τόσο στην εκπαιδευτική διαδικασία όσο και στην οικογενειακή ζωή;
Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται τον παραλογισμό της κατασκευής πολυτελών καλντεριμιών στο κέντρο της Αθήνας για τις ανάγκες της Ολυμπιάδας, όταν στην ίδια περιοχή σχολεία λειτουργούν πάνω από βενζινάδικα ή σε κτίρια του προπερασμένου αιώνα;
Πώς είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνονται τον μαραθώνιο των μαθητών από το σχολείο στο φροντιστήριο και στα Ινστιτούτα ξένων γλωσσών και τον αγώνα των γονιών από δουλειά σε δουλειά για να τα βγάλουν πέρα, για να καλύψουν τις μαύρες τρύπες της δήθεν δωρεάν παιδείας;
Πώς είναι δυνατόν να μην ακούν τη φωνή μας, τις κραυγές αγωνίας των εκπαιδευτικών για τις κοινωνικές ανισότητες που αναπαράγονται, για τα παιδιά όνειρα που αντί να τροφοδοτούνται με το οξυγόνο της συλλογικότητας και της δημιουργίας στραγγαλίζονται με τους βρόγχους της απομνημόνευσης των πανελλαδικών εξετάσεων και του σκληρού ανταγωνισμού;
Πώς είναι δυνατόν να μην αφυπνίζονται από τον αποδεδειγμένα αδιέξοδο δρόμο των προσωπικών μεταρρυθμίσεων απορυθμίσεων του κάθε Υπουργού και να μην κατανοούν την ανάγκη για μια πολιτική που θα έχει την ευρύτερη δυνατή απήχηση σε πολιτικό αλλά κυρίως σε κοινωνικό επίπεδο;
Γιατί επιμένουν στην ίδια αποτυχημένη και καταδικασμένη και από τους ίδιους, όταν την ασκούσαν άλλοι, αυταρχική πολιτική αγνοώντας τους εκπαιδευτικούς φορείς; Γιατί, ενώ τα σχολεία ταλαιπωρούνται από τα κενά σήμερα 40 μέρες μετά την έναρξη του διδακτικού έτους; Υπάρχουν πάνω από 3.000 κενά στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Γιατί ενώ την ίδια στιγμή υπάρχουν χιλιάδες εκπαιδευτικοί αναπληρωτές οι οποίοι για χρόνια έχουν υπηρετήσει την εκπαίδευση στις εσχατιές της Ελλάδας αδιαφορούν και για το εκπαιδευτικό πρόβλημα αλλά και για το κοινωνικό πρόβλημα των συναδέλφων;
Πώς είναι δυνατόν να μην ικανοποιούν το αίτημα των εκπαιδευτικών για παιδαγωγική ελευθερία, για αναβαθμισμένη και πλήρη παιδαγωγική κατάρτιση για τους καθηγητές, για ουσιαστική και καθολική περιοδική επιμόρφωση, όταν η γνώση, διαρκώς και με ραγδαίους ρυθμούς, αυξάνεται;
Πώς είναι δυνατόν να μην κατανοούν, ότι η εκπαίδευση είναι πάνω απ' όλα κατάθεση ψυχής και ότι με εκπαιδευτικούς ταπεινωμένους και οικονομικά υποβαθμισμένους, με εκπαιδευτικούς που δεν μπορούν να ζήσουν με το μισθό τους με αξιοπρέπεια, δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει κανένα εκπαιδευτικό σύστημα, όσα διαγγέλματα και αν εκδοθούν, όσοι νόμοι και αν ψηφιστούν, όσοι διοικητικοί και κομματικοί μηχανισμοί και αν συσταθούν.
Πώς είναι δυνατόν να μην κατανοούν, ότι δεν είναι δυνατόν να έχουμε εκπαιδευτικό σύστημα που να ανταποκρίνεται στις σημερινές ανάγκες, όταν εμείς διαθέτουμε το 3,4% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, την ίδια στιγμή, που οι κουτόφραγκοι οι Δανοί, για παράδειγμα, διαθέτουν το 10,01 του δικού τους ακαθάριστου εθνικού προϊόντος;
Πώς μπορούν να αναγορεύουν τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη νέα μεγάλη ιδέα του έθνους για να αφήνουν την εκπαίδευση στο περιθώριο; Με αυτά και άλλα ερωτήματα αναπάντητα, ίσως τελικά θα έπρεπε να δώσουμε καταφατική απάντηση στο αρχικό ερώτημα. Μάλλον ζούμε σε άλλη χώρα.
Μ' αυτές τις συνθήκες δεν είναι επιλογή των εκπαιδευτικών να είναι από την άλλη πλευρά του λόφου. Αντίθετα, αποτελεί τη φυσιολογική αντίδραση που οφείλει να έχει κάθε κοινωνικός φορέας, κάθε πολίτης που με τη στάση του δικαιολογεί τον τίτλο του πολίτη.
Είναι όμως δική μας επιλογή η αγωνιστική αντίδραση απέναντι σε μια πολιτική, η οποία ενώ είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για το γκρίζο εκπαιδευτικό τοπίο, προσπαθεί με τη μέθοδο της παραπλάνησης να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη και να τη στρέψει κατά των εκπαιδευτικών φορτώνοντας σε μας τ' αποτελέσματα της πολιτικής της.
Είναι δική μας επιλογή να μην μείνουμε σκυμμένοι σε μια πολιτική που ταλαιπωρεί το παρόν και τίποτε ευοίωνο δεν προοιωνίζεται για το μέλλον του δημόσιου σχολείου. Γιατί, όπως λέγαμε και στην επιστολή με την οποία απευθυνόμαστε στους γονείς, δεν απεργούμε μόνο για το οικονομικό. Η κατάσταση της εκπαίδευσης μας πληγώνει και μας ενδιαφέρει εξίσου.
Η εργασία μας δεν αφορά κάτι το άψυχο αλλά τη διαμόρφωση της προσωπικότητας νέων ανθρώπων και θέλουμε οι κόποι μας να έχουν αποτέλεσμα. Θέλουμε να βλέπουμε τους μαθητές μας να αποφοιτούν πιο πλούσιοι σε γνώσεις, κρίση, καλλιέργεια. Θέλουμε να ολοκληρώνουν τον κύκλο της μέσης εκπαίδευσης και να είναι ολόπλευρα μορφωμένοι.
Βέβαια, θέλουμε και ως δάσκαλοι των παιδιών σας αλλά και ως γονείς μαθητών πολλοί από μας, να έχει και πρακτικό αντίκρισμα το απολυτήριο. Να είναι διαβατήριο ζωής και εργασίας.
Ξέρουμε ότι και εμείς δεν είμαστε αλάνθαστοι, ξέρουμε ότι δεν προσφέρουμε πάντοτε όσα και εσείς και εμείς θα θέλαμε. Γι' αυτό, εξάλλου, ανάμεσα στα αιτήματά μας, όπως είπα και προηγουμένως, βρίσκεται και η επιμόρφωσή μας, σε κεντρική θέση μάλιστα.
Όμως βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά μαζί σας και η συλλογική επιθυμία μας, πρέπει να είναι και δική σας. Γι' αυτό σας κοιτάμε με ειλικρίνεια στα μάτια. Γι' αυτό όσο και αν επιχειρεί η κυβέρνηση με ποσοστά και λογιστικές αλχημείες να παρουσιάσει ως ικανοποιητικές τις δήθεν παροχές, οι εκπαιδευτικοί βιώνουν μια καθημερινή πραγματικότητα που τους κάνει να θυμούνται το απόφθεγμα του Γεωργίου Παπανδρέου, το οποίο φαίνεται ότι λησμονούν οι επίγονοί του.
Οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι πένονται. Γι' αυτό όσο και αν προσπαθούν να παραδώσουν τους εκπαιδευτικούς βορά στον κοινωνικό εμφύλιο, δεν θα τα καταφέρουν, όχι μόνο γιατί προερχόμαστε και εξακολουθούμε να ανήκουμε στους ξεχασμένους από τους ίδιους μη προνομιούχους αλλά και γιατί βιώνοντας οι ίδιοι μέσα από τα παιδιά τους τα ευεργετήματα της κυβερνητικής αδιαφορίας για την εκπαίδευση, θα είναι στο πλάι μας, όσες φιλότιμες προσπάθειες και αν καταβάλλουν και όση βοήθεια και αν τους προσφέρουν, με το αζημίωτο φυσικά, τα γνωστά κέντρα επηρεασμού και χειραγώγησης της κοινής γνώμης.
Όσο και αν επιχειρούν με μεταχρονολογημένες επιταγές που παραπέμπουν στο μέλλον να μας καθησυχάσουν ενώ την ίδια στιγμή που υπόσχονται για το 2008 το 5% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος κρατούν καθηλωμένο στον υποψήφιο προϋπολογισμό το 2004 το ποσοστό στο 3,4%, εμείς όλοι μαζί θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για τα αυτονόητα.
Για το 5% τουλάχιστον του ακαθάριστου, για την εκπαίδευση τώρα, για 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, για την αξιοπρέπεια και την παιδαγωγική ελευθερία και την ουσιαστική αναβάθμιση του εκπαιδευτικού. Για το δικαίωμα να ζούμε με αξιοπρέπεια από το μισθό μας, για το δικαίωμα των αναπληρωτών στην εργασία, για να αναγκαστεί η κυβέρνηση να σεβαστεί τη δημοκρατική της υποχρέωση στο διάλογο και τη σύνθεση και να σταματήσει να περιφρονεί την εκπαιδευτική κοινότητα.
Είμαστε υποχρεωμένοι απέναντι στους μαθητές μας, απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στο μέλλον να συνεχίσουμε και τώρα και αργότερα τους αγώνες μας, έως ότου εξασφαλίσουμε μια άλλη πολιτική για την εκπαίδευση. Σ' αυτή την αγωνία της εκπαιδευτικής κοινότητας, συμπυκνώνεται η αγωνία για το μέλλον του δημόσιου σχολείου ως κοινωνικού αγαθού, η δωρεάν παροχή του οποίου σε ποσοτική και ποιοτική επάρκεια, αποτελεί και πρωταρχική και αυτονόητη υποχρέωση κάθε δημοκρατικής και προοδευτικής πολιτείας.
Στον αγώνα μας, στον αγώνα της εκπαιδευτικής κοινότητας για να εξασφαλίσουμε ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα, για να εξασφαλίσουμε καλύτερες συνθήκες να κάνουμε εμείς τη δουλειά μας και καλύτερες συνθήκες και για τα παιδιά μας και για τα παιδιά ολόκληρου του ελληνικού λαού, ζητάμε τη συμπαράσταση και των πολιτικών φορέων και των κοινωνικών φορέων αλλά και κάθε πολίτη ξεχωριστά.

Κουτσούκος Γιάννης (Εκπρόσωπος ΠAΣOK)
Θέλω να σας ευχαριστήσω κατ' αρχήν για την πρόσκληση και να σας πω, ότι έπρεπε κανονικά να είναι εδώ η κα Φώφη Γεννηματά, που ως γνωστό είναι υπεύθυνη στο Κόμμα για τα ζητήματα παιδείας, αλλά δεν της επέτρεπαν οι υποχρεώσεις της και επομένως θα εκπροσωπήσω εγώ το ΠΑΣΟΚ.
Πρέπει από το ξεκίνημα της τοποθέτησής μου να πω ότι όσα είπε ο Πρόεδρος της ΔΟΕ, αγαπητός συνάδελφος κ. Μπράτης, στην έναρξη της σημερινής μας διαδικασίας, για τις αξίες των μεταρρυθμίσεων του 1964, του αείμνηστου Παπανούτσου και τους αγώνες των εκπαιδευτικών για τη στήριξη του δημόσιου σχολείου νομίζω ότι και εμένα και το Κόμμα μου, αλλά και κανέναν άλλον σε αυτή την αίθουσα δεν τον βρίσκουν αντίθετο, αλλά αποτελούν τον κοινό τόπο μιας προσπάθειας.
Γιατί είμαστε κόμματα, που έχουμε διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες και είναι φανερό ότι ενδεχόμενα και πρέπει να έχουμε και αποκλίνουσες απόψεις και για τα ζητήματα της παιδείας.
Όμως θεωρώ, ότι αυτό πρέπει να είναι και πιστεύω ότι είναι ο κοινός τόπος, πάνω στον οποίο οφείλει μια συζήτηση να είναι πολύ καθαρή για το πώς το κάθε κόμμα βλέπει το ρόλο του δημόσιου σχολείου σήμερα.
Όλοι, αγαπητοί φίλοι, συμφωνούμε, ότι στη σημερινή κοινωνία ο πολίτης πρέπει να είναι πρωταγωνιστής, συμμέτοχος, με εφόδια, παιδευόμενος στη συλλογική σκέψη και δράση.
Η παιδεία αποτέλεσε και αποτελεί το βασικό θεσμικό σύστημα που εφοδιάζει το άτομο με δυνατότητες και οικοδομεί τη ζωή των πολιτών με το πνεύμα της συλλογικότητας.
Στο σχολείο καλλιεργείται το πρόσφορο αίσθημα ένταξης των πολιτών σε μια κοινότητα. Σήμερα που η κοινωνία των ανθρώπων μετατρέπεται σε κοινωνία της πληροφορίας, το πλήθος των κατακτήσεων δυσκολεύει την αφομοίωσή τους και οι ταχύτητες υπερβαίνουν τις προσωπικές δυνατότητες κατανόησης, η συλλογική δράση αλλάζει και γίνεται πιο επιτακτική.
Ο έλεγχος της γνώσης γίνεται κεντρικό ζητούμενο. Ζητούμενο συνθέσεων, αλλά και σκληρών αναμετρήσεων. Ο εξοπλισμός της νέας γενιάς, με τα γνωστικά εργαλεία του αύριο, πρέπει να είναι άξονας της εκπαιδευτικής πολιτικής μας. Παράλληλα όμως απαραίτητο είναι να προσεχτεί ιδιαίτερα η ανθρωπιστική διάσταση της εκπαίδευσης.
Η διαδικασία της γνώσης σήμερα γίνεται όλο και πιο σύνθετη, όλο και πιο ενδιαφέρουσα. Το νέο σχολείο οφείλει να ανταποκρίνεται στις πολυπολιτισμικές και πολυγλωσσικές ανάγκες της Ευρώπης, στις ανάγκες που δημιουργεί η ελεύθερη κινητικότητα των πολιτών της Ευρώπης, στις υποχρεώσεις που δημιουργεί η δια βίου μάθηση.
Πιστεύουμε συνειδητά και σταθερά, ότι τα μεγάλα άλματα που πρέπει να κάνει η παιδεία μας για το μέλλον, περνούν μέσα από το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Μέσα και κύρια από το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Η μείωση της σχολικής διαρροής και της σχολικής αποτυχίας, η βελτίωση της υλικοτεχνικής υποδομής και ο εκσυγχρονισμός της διοικητικής δομής της εκπαίδευσης, υλοποιούν στην πράξη την παιδεία των ίσων ευκαιριών, το σχολείο μιας ταχύτητας.
Όμως είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε κάτι προς όλες τις κατευθύνσεις. Για να έχει νόημα ο δημόσιος χαρακτήρας του σχολικού μας συστήματος, για να είναι ο κεντρικός άξονας της προόδου και των νέων γενιών, δεν επιτρέπεται και δεν πρέπει να επιτρέψουμε οποιαδήποτε υποβάθμισή του.
Ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης είναι ο βασικός κανόνας που καλούμαστε να υπερασπίσουμε, όχι μόνο στηρίζοντας τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, τις οποίες πολύ εύκολα μπορεί κανείς να καταγράψει, αλλά ωθώντας τον σε νέες μορφές, που θα τον φέρνουν σε μεγαλύτερη επαφή με την κοινωνία και τις εξελίξεις του ευρωπαϊκού περιβάλλοντός μας.
Θέλουμε το δημόσιο σχολείο, ως εκπαιδευτική αξία και όραμα, όχι για να οδηγηθούμε στην αδράνεια και εγκατάλειψη της εκπαιδευτικής κοινότητας αλλά επειδή πιστεύουμε, ότι μέσα απ' αυτό μπορούμε να την ανανεώσουμε και να τις δώσουμε νέα πνοή.
Η λειτουργία του ολοήμερου εκπαιδευτικού σχολείου αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Τα 2.900 Ολοήμερα Δημοτικά Σχολεία και τα 1.800 Ολοήμερα Νηπιαγωγεία, που λειτουργούν πλέον σε αστικές αλλά και σε απομακρυσμένες περιοχές της χώρας μας, δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε και προπαντός τις δυνατότητες του δημόσιου σχολείου.
Το τελευταίο διαμορφώνεται πλέον σε πραγματική κοινότητα, η οποία απαντάει σε μια σειρά από σύγχρονες ανάγκες, στις απαιτήσεις των γονέων για ένα σύγχρονο σχολείο, στις προσδοκίες και στις ανάγκες των παιδιών, στην προστασία του εισοδήματος της οικογένειας, την απελευθέρωση της εργαζόμενης μητέρας.
Αγαπητοί φίλοι, πιστεύω ότι το Κόμμα μας, το ΠΑΣΟΚ, στα τελευταία χρόνια της κυβερνητικής του διαδρομής, της πράξης, έχει με συγκεκριμένα βήματα στηρίξει το δημόσιο σχολείο και στο επίπεδο των υποδομών και στο επίπεδο της ποιοτικής του αναβάθμισης.
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό στοιχείο, αυτό που παλιότερα ήταν το σύνθημα που συγκλόνισε τις γενιές που έδωσαν τους αγώνες για τη δημοκρατία στη χώρα μας, το σύνθημα του 15%.
Αυτό σήμερα μεταφράζεται σε έναν καινούριο στόχο, το στόχο του 5% στο ΑΕΠ, ώστε η χώρα μας να έρθει ακριβώς στο μέσο όρο των δαπανών των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Είναι εύκολο ένας, οποιοσδήποτε από το βήμα αυτό, να πλειοδοτεί σε στόχους. Έχει σημασία όμως να μπορεί να αποδείξει, ότι αυτό που λέει μπορεί να το κάνει και πράξη.
Εμείς μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι δαπάνες για την παιδεία το '95 ήταν κάτω από το 3% του ΑΕΠ και ότι σήμερα είναι γύρω στο 3,8% και άρα ο στόχος που έχουμε θέσει για να είναι 5% το 2008 είναι ένας στόχος που μπορούμε να τον κάνουμε πράξη και τα βήματά μας είναι συγκεκριμένα και φαίνονται από την εξέλιξη των προηγούμενων χρόνων.
Γι' αυτό είναι καλό να είναι συγκεκριμένες οι τοποθετήσεις. Και όταν μιλάμε για τα δημόσια οικονομικά, επειδή τα δημόσια οικονομικά έχουν ορισμένους περιορισμούς, αναγκαστικά ζούμε σε μια χώρα, έχει ένα ποσοστό του ΑΕΠ, έχει ορισμένα δημοσιονομικά προβλήματα, έχει δεσμευτεί και για μια πορεία της χώρας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πρέπει να είναι πάρα πολύ συγκεκριμένος, από ποιες πηγές προέρχονται αυτά τα χρήματα. Εμείς έχουμε ένα στόχο, αυτά τα χρήματα να προέρχονται μέσα από την αύξηση του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια, το οποίο κανείς δεν αμφισβητεί ότι η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μπορεί να το διασφαλίσει και οι μετρήσεις των διεθνών οργανισμών και από τη μείωση των αμυντικών δαπανών κατά 1,5% και βρίσκεται σε εξέλιξη αυτός ο προγραμματισμός.
Άρα μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της αύξησης των δαπανών για την παιδεία, μπορούμε να δούμε πώς κρίσιμα ζητήματα, τα οποία θέτει το εκπαιδευτικό κίνημα μπορεί να αντιμετωπιστούν.
Η αύξηση των δαπανών για την παιδεία τα προηγούμενα χρόνια, αγαπητές φίλοι και φίλες και αγαπητοί συνάδελφοι του Προεδρείου, μας έδωσε τη δυνατότητα να έχουμε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα για την αναβάθμιση της υλικοτεχνικής υποδομής.
Δε θα ισχυριστώ εγώ ποτέ, ότι όλα είναι τέλεια. Δε θα ισχυριστώ, ότι μπορούμε να συγκριθούμε με το όραμά μας, αν συγκριθούμε με το όραμά μας υστερούμε. Αλλά μπορούμε να συγκριθούμε μ' αυτό που παραλάβαμε και να είναι θετική η σύγκριση με το σήμερα.
Αν αναφερθούμε στις σχολικές αίθουσες, αν αναφερθούμε στα προγράμματα που αφορούν τα εργαστήρια πληροφορικής, αν αναφερθούμε στους διορισμούς, αν αναφερθούμε στη διαμόρφωση της σχέσης δάσκαλου και καθηγητή, όχι πως από μόνος του ο μέσος δείκτης απηχεί μια πραγματικότητα που ισχύει σ' όλη την Ελλάδα, διότι έχουμε τις ιδιαιτερότητες και το γνωρίζουμε, έχουμε σχολεία μονοθέσια, έχουμε απομακρυσμένες περιοχές, αλλά εν πάση περιπτώσει πρέπει να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης και πρέπει να δούμε ποιος ήταν ο μέσος δείκτης της σχέσης καθηγητή ή δασκάλου με μαθητή, τα προηγούμενα χρόνια και πού είναι σήμερα;
Οφείλεται στην υπογεννητικότητα και τη μείωση του μαθητικού πληθυσμού; Ενδεχόμενα, αλλά οφείλεται προφανώς και στις μαζικές προσλήψεις των τελευταίων ετών. Επίσης μπορούμε να κάνουμε ορισμένες συγκρίσεις που συνδέονται με το ποσοστό των μαθητών που αποφοιτούν από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το οποίο είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν αυτά τα στοιχεία, διότι δεν είναι της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που εγώ δεν αμφισβητώ το έργο της, το αμφισβητούν κάποιοι άλλοι, αλλά είναι της EUROSTAT.
Ο βαθμός αποφοίτησης είναι υψηλότερος από το μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια σειρά από στοιχεία, για ν' αποδείξουμε αυτό που είπα νωρίτερα, ότι ένα σχέδιο βρίσκεται σε εξέλιξη και δίνει θετικά αποτελέσματα.
Εγώ, όπως γνωρίζετε, δεν είμαι της σχολής της καταστροφολογίας, ούτε μπορώ να αποδεχτώ την τοποθέτηση της γκρίζας πραγματικότητας. Γιατί η χώρα μας έχει μεγάλους στόχους και πρέπει να τους κερδίσει.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 είναι ένα μεγάλο στοίχημα για μια μικρή χώρα και πρέπει να το κερδίσουμε. Αλλά πρέπει να δούμε ότι αυτός ο στόχος δεν υποβάθμισε τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά τα τελευταία χρόνια, από το '96 και μετά ιδιαίτερα, είχαμε μια σημαντική αύξηση των κοινωνικών δαπανών, από 24% του ΑΕΠ τις πήγαμε στο 27%, είμαστε μπροστά από τις χώρες σύγκλισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στο μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρκεί; Φυσικά, όχι δεν αρκεί, γιατί παραλάβαμε ένα κοινωνικό κράτος 50 χρόνια πίσω από την υπόλοιπη Ευρώπη και τρέχουμε.
Επομένως, αγαπητοί φίλοι, στο επίπεδο των υποδομών που συνδέονται με τις δαπάνες, νομίζω ότι έχει συντελεστεί ένα μεγάλο έργο και πρέπει να ολοκληρωθεί.
Επίσης πιστεύω ότι και στο επίπεδο της ποιότητας και των νέων δυνατοτήτων, το έργο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, της στήριξης του δημόσιου σχολείου. Αναφέρθηκα νωρίτερα στα Ολοήμερα που τα αγκάλιασε όλη η ελληνική κοινωνία, που ανταποκρίνονται και καλύπτουν κοινωνικές ανάγκες και που προφανώς θέλουν ενίσχυση και βελτίωση, αλλά οπωσδήποτε δεν είναι πάρκινγκ τα ολοήμερα σχολεία.
Η ενισχυτική διδασκαλία, 52.000 μαθητές, η πρόσθετη διδακτική στήριξη 100.000 μαθητές, η Ολυμπιακή Παιδεία, συμβουλευτικός επαγγελματικός προσανατολισμός, περιβαλλοντική εκπαίδευση, ξένες γλώσσες, κρατικό πτυχίο γλωσσομάθειας, μουσικά σχολεία, αθλητικά σχολεία, καλλιτεχνικά σχολεία, σχολεία ειδικής αγωγής, τάξεις υποδοχής, με προβλήματα, συμφωνώ, αλλά πρέπει να δούμε, ότι πρέπει να στηρίξουμε αυτή την πολιτική.
Πρέπει, αγαπητοί φίλοι, απέναντι και σ' ένα φαινόμενο που νομίζω ότι έχει τοποθετηθεί η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ, που είδαμε χτες, ότι πρέπει να μας βρει αντίθετους.
Αναφέρομαι στο φαινόμενο της Μηχανιώνας, που πρέπει να βρει αντίθετη όλη την εκπαιδευτική κοινότητα και όλους τους προοδευτικούς πολίτες, γιατί πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι η χώρα μας είναι πια χώρα υποδοχής μεταναστών και ότι, όπως οι δικοί μας πατεράδες αναγκάστηκαν για ένα μεροκάματο να πάνε στις στοές του Βελγίου και στην Άγρια Δύση, έτσι κι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να υποδεχτούμε και να δώσουμε δυνατότητες, με ισότητα ευκαιριών στα παιδιά των οικονομικών μεταναστών.
Βρίσκεται σ' εξέλιξη ένα ολοκληρωμένο σχέδιο. Εμάς ποιος είναι ο στόχος μας; Ο στόχος μας αγαπητοί φίλοι, είναι πολύ καθαρά καταγραμμένος, σ' αυτό το πλαίσιο που παρουσιάσαμε στις αρχές του Σεπτεμβρίου και λέγεται Χάρτα Σύγκλισης. Και το οποίο το καταθέτουμε στην ελληνική κοινωνία για διάλογο και έχει συγκεκριμένους στόχους που συνδέονται με την αύξηση του Ακαθάριστου Προϊόντος, με την πολιτική αναδιανομής των εισοδημάτων, με την πολιτική με τις κοινωνικές δαπάνες, με την πολιτική για την παιδεία, συνολικά με το πώς εμείς οραματιζόμαστε τη σύγκλιση μέσα στην 4ετία 2000 - 2004.
Σας καλούμε να δείτε αν οι προτάσεις μας για την αύξηση των δαπανών, για τη βελτίωση των υλικοτεχνικών υποδομών, για τη μείωση του ποσοστού της διαρροής, το οποίο είναι ένας πολύ φιλόδοξος στόχος, να φτάσουμε δηλαδή τη μείωση του ποσοστού διαρροής στο 4%.
Είναι στόχοι που μας ενώνουν, γιατί προφανώς υπάρχουν και ζητήματα της τρέχουσας συγκυρίας, που δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε και είναι γνωστό, ότι ήρθα σήμερα εδώ να εκπροσωπήσω το ΠΑΣΟΚ, σε μια περίοδο που οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε μια κλιμάκωση των απεργιακών τους κινητοποιήσεων με κεντρικό ζήτημα τις αυξήσεις.
Προφανώς κανένας δε θα μπορούσε να αρνηθεί μια πολιτική ενίσχυσης των εκπαιδευτικών. Η Κυβέρνηση έχει πάρει τις αποφάσεις της, έχει κάνει μια πολιτική αυξήσεων, γύρω στο 10% για τους εκπαιδευτικούς, έχει δηλώσει ότι αυτά είναι τα όρια του προϋπολογισμού.
Προφανώς, κατά την άποψή μου, έχει κάνει λάθος η Κυβέρνηση, που δεν αποδέχτηκε τη λογική των συλλογικών διαπραγματεύσεων, καθένας έχει την ιστορία του σ' αυτό τον τόπο, είμαι ένας από εκείνους που είχα υπερασπίσει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, γιατί τότε θα ήταν φανερό και ποιές είναι οι πραγματικές διαφορές και πώς τοποθετούνται και τα κόμματα, γιατί διάβασα το πλαίσιο που μου στείλατε και είδα μια ισοπεδωτική αντίληψη, π.χ. για την αξιολόγηση, αγαπητοί συνάδελφοι.
Όταν ξέρετε σήμερα, ότι όλη η κοινωνία και τα μεγάλα κόμματα θέλουν την αξιολόγηση, όχι την αξιολόγηση σαν μια διαδικασία μπαμπούλα που θα μας γύριζε στον επιθεωρητισμό αλλά σαν μια διαδικασία που θα έκρινε τη σχολική μονάδα και τον εκπαιδευτικό και θα οδηγούσε σε μέτρα για την αναβάθμισή του.
Θεωρώ ότι είναι λάθος της Κυβέρνησής μας, του ΠΑΣΟΚ εννοώ, που δεν μπήκε στη διαδικασία της συλλογικής διαπραγμάτευσης, για να συζητήσει αυτό το ολοκληρωμένο πλαίσιο, για να φανούν και οι διαφορές.
Εν πάση περιπτώσει, με τον τρόπο που κινήθηκαν τα πράγματα, έχουμε οδηγηθεί σε μια κατάσταση, η οποία εύχομαι μέσα και από τους δικούς σας αγώνες και από το διάλογο, να δώσει θετική διέξοδο.
Εγώ πρέπει να σας δηλώσω, ότι οι αγώνες που συνδέονται με την αναβάθμιση και τη στήριξη του δημόσιου σχολείου, είναι αγώνες που ενώνουν και οφείλουμε όλοι, αυτή την κοινή βάση να την προφυλάξουμε, πέρα από τις συγκρούσεις και τις αναμετρήσεις της συγκυρίας που, προφανώς σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί να μας βρίσκουν όλους σύμφωνους στην τελευταία κατάληξη των διεκδικήσεων.
Είναι σίγουρο, ότι προσωπικά δε συμφωνώ με απόψεις που στο παρελθόν είχαν κυριαρχήσει στη φρασεολογία του συνδικαλιστικού κινήματος, γιατί είναι σίγουρο σήμερα ότι, ανεξάρτητα πώς κρίνει κανείς τις αυξήσεις των 110 έως 166 ευρώ, αν είναι πολλές ή λίγες, προφανώς δεν είναι ψίχουλα, προφανώς είναι λιγότερες από κείνες που διεκδικούμε, εν πάση περιπτώσει σε κάθε περίπτωση είναι πραγματικές αυξήσεις.
Κι εγώ μπορώ να ισχυριστώ, ότι και την περίοδο που πέρασε, και αναφέρομαι στα 3 τελευταία χρόνια, και με βάση το πρόγραμμά μας για τη Χάρτα Σύγκλισης, θέλουμε ουσιαστικά να αναβαθμίσουμε τα εισοδήματα των εργαζομένων και μέσα απ' αυτή την πολιτική και τα εισοδήματα των εκπαιδευτικών.
Προφανώς θεωρώ, ότι είναι πολύ λογική η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται για τα μειονεκτήματα του μισθολογίου στο δημόσιο, εξάλλου έχω και προσωπική τοποθέτηση σ' αυτά τα θέματα, ότι οι ειδικοί λογαριασμοί είναι ουσιαστικά μια υποβάθμιση και αλλοίωση του πραγματικού χαρακτήρα του μισθού του εργαζόμενου στο δημόσιο, αυτό όμως πιστεύω, ότι δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε στο πλαίσιο μιας συζήτησης ούτε στο πλαίσιο μιας απεργιακής κινητοποίησης.
Σας εύχομαι καλή επιτυχία στους αγώνες σας, για την ενίσχυση του δημόσιου σχολείου και εύχομαι αν ποτέ τα πράγματα αλλάξουν, εμείς θα διεκδικήσουμε, όπως ξέρετε, να είμαστε πάλι στην εξουσία, να έχετε ακριβώς, όπως είχατε και στο παρελθόν την ίδια τοποθέτηση για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του σχολείου.

Tζιατζής Θόδωρος (Eκπρόσωπος KKE)
Εκ μέρους του ΚΚΕ θέλω να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση στη σημερινή σας εκδήλωση. Η σημασία, η ευρύτερη κοινωνική διάσταση του θέματος είναι φανερή. Η εκπαίδευση των παιδιών μας, τα εφόδια για τη ζωή, για το παρόν και το μέλλον τους ασφαλώς είναι μια από τις βασανιστικότερες έγνοιες της λαϊκής οικογένειας.
Θα προσπαθήσω σύντομα να επισημάνω τις βασικές εκτιμήσεις και τις προτάσεις μας. Εσείς οι δάσκαλοι, οι εκπαιδευτικοί, καιρό τώρα, έχετε μιλήσει με πολλά νούμερα και αριθμούς για τις ελλείψεις στα σχολειά, προβλήματα που υπάρχουν, για τις περιορισμένες δαπάνες. Έχετε μιλήσει για βασικούς θεμελιακούς όρους για να ασκήσετε το λειτούργημά σας.
Εγώ, σήμερα εδώ, θα ήθελα περισσότερο να προσθέσω ορισμένα πράγματα για τα θύματα αυτών των αριθμών, που είναι οι μαθητές, η αυριανή κοινωνία. Πιστεύω ότι κανένας σήμερα δεν αμφιβάλει, ότι οι γονείς καλούνται κάθε μέρα που περνά, να βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Όμως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι όλο και περισσότερο πληρώνουμε και όποιος αντέξει. Δεν είναι μόνο οι φραγμοί, οι ταξικοί φραγμοί, που διευρύνονται και πολλαπλασιάζονται. Μαζί μ' αυτά που υπάρχουν, εξίσου και ίσως πιο σοβαρό είναι, ότι όσο μεγαλώνει η τιμή της, δήθεν, δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, τόσο αυτή λιγοστεύει για την πλειοψηφία της νεολαίας και κυρίως για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτή η πιο αθέατη επίπτωση της πολιτικής που ακολουθείται, που είναι υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου της νεολαίας, της αυριανής κοινωνίας, που αναπαράγεται και διευρύνεται, είναι το πιο κρίσιμο και θεμελιακό πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε σήμερα.
Αυτή δεν αφορά και δεν αποτυπώνεται μόνο, όπως οι ταξικοί φραγμοί, σ' όσους διώχθηκαν από το Λύκειο στην ψευτοκατάρτιση που όλοι καταλαβαίνουμε ότι πήρε μαζικό χαρακτήρα σε λαϊκές συνοικίες αλλά και σε αγροτικές περιφέρειες.
Ακόμα δεν αποτυπώνεται στο ποσοστό των αποφοίτων του Γυμνασίου που εγκαταλείπουν στη συνέχεια κάθε λογής εκπαίδευση. Δυστυχώς, σημαδεύει την πλειοψηφία των μαθητών, αυτή είναι η εκτίμησή μας. Σημαδεύει τους μαθητές των υψηλών επιδόσεων που ξεχνούν τα περισσότερα απ' όσα έμαθαν την επομένη των εξετάσεων, σημαδεύει ως και τους μαθητές που σπρώχνουν όπως - όπως λένε οι ίδιοι - τα πράγματα, οριακά, να περάσουν τις εξετάσεις, να τελειώνουμε και να φύγουμε, να δούμε τι θα κάνουμε.
Σε μια εποχή που η νεολαία βομβαρδίζεται και δυστυχώς χάνεται σ' έναν όγκο αντιφατικών πληροφοριών και μηνυμάτων, σε μια εποχή που το σχολειό, πρέπει περισσότερο από κάθε άλλη φορά να είναι ελκυστικό, να καταξιώνει το ρόλο του καλλιεργώντας την αγάπη της νεολαίας σ' αυτό και στην μόρφωση, σε μια εποχή που η λαϊκή οικογένεια προσδοκά από το σχολειό να είναι αντίβαρο και στήριγμα για τα παιδιά της, απέναντι στα απόβλητα της ανταγωνιστικής κοινωνίας μας, έχουμε το αντίθετο φαινόμενο.
Η φροντιστηριοποίηση του σχολείου, το ανιαρό και σχολαστικό περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων, η πληθώρα των άχρηστων και ασύνδετων γνώσεων, η ψυχοφθόρα ανταγωνιστική λειτουργία του, καλλιεργούν στο μεγαλύτερο κομμάτι της νεολαίας την αποστροφή προς το σχολειό και δυστυχώς προς την μόρφωση, σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι πριν.
Όλοι βλέπουμε τα παιδιά μας όσο μεγαλώνουν δεν αγαπούν το σχολείο, το αποστρέφονται. Τέτοιο που είναι, δεν έχουν και άδικο. Μαζί όμως με τα νερά, χάνεται και το παιδί, χάνεται η πίστη στην αξία της μόρφωσης, υπονομεύεται κάθε προσπάθεια να καταχτιέται στη συνέχεια.
Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για την επιστημονικοτεχνική επανάσταση, σήμερα στο σχολείο διδάσκονται όλο και πιο αποσπασματικά οι θετικές επιστήμες. Κυρίως αποστεώνονται από το φιλοσοφικό τους περιεχόμενο.
Στα ανθρωπιστικά μαθήματα, κυριαρχεί η απόκρυψη της αλήθειας για την ουσία και τα αίτια των κοινωνικών φαινομένων. Ο νέος μέσα από το σχολείο, παρά τα κηρύγματα περί του αντιθέτου, μαθαίνει να αγνοεί το κοινωνικό σύνολο. Καλείται να προσαρμοστεί και να επιδοθεί χωρίς αναστολές στο κυνήγι της ατομικής επιτυχίας, ανίκανος να κατανοήσει τη θέση του και το ρόλο του μέσα στην κοινωνία.
Αγαπητοί φίλοι όμως, αυτοί οι ταξικοί φραγμοί και η μορφωτική υποβάθμιση, δεν μένει μέχρι εκεί. Επεκτείνεται και στα πανεπιστήμιά μας και είναι και του δικού σας κινήματος πρόβλημα. Οι προπτυχιακές σπουδές πάνε σε αυτόνομους κύκλους, συρρικνώνεται και υποβαθμίζεται σε μια ταχύρυθμη κατάρτιση για την πλειοψηφία των φοιτητών σπουδαστών.
Η ανώτατη εκπαίδευση μετατοπίζεται προς τα μεταπτυχιακά και επί πληρωμή. Γίνεται τεταρτοβάθμια, ουσιαστικά για πολύ λίγους. Το σημαντικότερο όμως ζήτημα, που κρίνεται μέσα από τις εξελίξεις στα Πανεπιστήμια, που σημαδεύει και τις παρακάτω βαθμίδες, είναι η ίδια η εξέλιξη της επιστήμης και η κοινωνική της αποστολή. Η υπονόμευση της δυνατότητας ανάπτυξής της σε όφελος του σχολείου.
Με την περικοπή των δαπανών για την παιδεία, ο ρόλος των πανεπιστημιακών ωθείται και όλοι το βλέπουμε καθημερινά να μοιάζει στο εξής με το ρόλο του εμπορικού αντιπροσώπου, από την ικανότητά τους να συγκεντρώνουν κεφάλαια.
Οι τομείς που κερδίζουν χρήμα, μελετούν το χρήμα, προσελκύουν το χρήμα, είναι οι μεγάλοι ωφελημένοι. Οι υπόλοιποι παραμελούνται ή ακόμα και εγκαταλείπονται.
Στο σύγχρονο κόσμο του εμπορικού Πανεπιστημίου που ετοιμάζεται μαζί με το δίσκο του εράνου, στο άλλο χέρι θα είναι το λιβανιστήρι. Είτε πρόκειται για την επικινδυνότητα του καπνού είτε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου είτε για τις αρετές του τάδε φάρμακου. Θα βρίσκεται πάντα ένας ειδικός, ο οποίος θα είναι σε θέση να βασανίζει τους αριθμούς, μέχρι να τους αποσπάσει το συμπέρασμα που να ικανοποιεί τους χρηματοδότες του.
Δεν θα πλατειάσω σε παραδείγματα άλλα. Στο κάτω - κάτω της γραφής, στο όνομα της επιστήμης, δεν βλέπουμε να προωθούνται μια σειρά αντιλαϊκά μέτρα στις εργασιακές σχέσεις, όπως και στο ασφαλιστικό; Στο όνομα των επιστημονικών μελετών, δεν προσπαθούν να πείσουν την εργατική τάξη να συναινέσει και να συρθεί σε ένα κοινωνικό διάλογο, για το ποιος θα είναι ο πιο ανώδυνος τρόπος δικαιωμάτων τους;
Στο όνομα της επιστήμης, δεν προωθούνται οι αναδιαρθρώσεις, η φτώχεια στην παιδεία που βιώνουμε, η φτώχεια της προσωπικότητας των νέων ανθρώπων, των απασχολήσιμων;
Ο Μπρεχτ στο έργο του «Βίος του Γαλιλαίου» λέει: «Πιστεύω ότι ο μοναδικός σκοπός της επιστήμης, είναι να ελαφρύνει το μόχθο της ανθρώπινης ύπαρξης. Τι να το κάνω που οι κινήσεις των ουρανίων σωμάτων έγιναν πιο διαφανείς, όταν οι λαοί ακόμα δεν μπορούν να υπολογίζουν τις κινήσεις των αφεντάδων τους;»
Πρώτα απ' όλα αυτό πρέπει να δώσει η επιστήμη σήμερα και το σχολείο δυστυχώς. Η επιστήμη και το σχολείο μόνο για το κέρδος και την εξουσία των αφεντάδων, πρέπει να δουλεύει. Δούλευε και δουλεύει με νέους όρους, επιταχυνόμενους σήμερα.
Και όμως αυτές οι κινήσεις των αφεντάδων υπάρχουν. Είναι καταγεγραμμένες και για το χώρο της παιδείας σε κάθε βαθμίδα. Μόνο που χάνονται μέσα σε τόνους σκουριάς της δήθεν γνώσης, της δήθεν επιστήμης, της δήθεν κοινωνίας των πληροφοριών και της γνώσης, της εκπαιδευτικής κοσμογονίας των ανοιχτών οριζόντων.
Η βασική τάση που διαμορφώνεται και προωθείται, με τις αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, όχι μόνο στη χώρα μας, είναι την παιδεία εμπόρευμα να την αγοράζει και μάλιστα ακριβά όποιος μπορεί. Να πληρώνει ανάλογα με τη χρήση και μάλιστα σε ατομική εξειδικευμένη βάση. Ο σκοπός της εκπαίδευσης πρέπει να είναι ο ίδιος μ' αυτών των άλλων εμπορευμάτων. Να αυξάνει την κερδοφορία του κεφαλαίου, να κοστίζει λιγότερο, ν' αποδίδει άμεσα κέρδη.
Όχι, λοιπόν, στις μακροχρόνιες σπουδές. Όχι, σε ολόπλευρη μόρφωση. Ναι στη φθηνή, γρήγορη κατάρτιση, την προσαρμοσμένη στις εφήμερες τρέχουσες ανάγκες της αγοράς και να επαναλαμβάνεται αυτή η κατάρτιση εφ΄ όρου ζωής για το αναλώσιμο απασχολήσιμο εργατικό δυναμικό.
Ακόμα οι ίδιοι δεν κρύβουν. Ομολογούν, ότι η εργατική δύναμη είναι ένα εμπόρευμα που σκέπτεται και η σκέψη ενοχλεί το νευροφυτικό σύστημα της αγοράς τους, στην οποία ορκίζονται όλοι τους. Απ' αυτή την άποψη, δεν αρκούνται μέσα από την εκπαίδευση στην εξασφάλιση της ανοχής και της παθητικότητας για τα κέρδη τους. Επιδιώκουν την αναπαραγωγή μιας ράτσας ανθρώπων, ολόψυχα δοσμένοι στους μονόδρομους των συμφερόντων τους και αυτή η νέα ποιότητα που ευαγγελίζεται.
Εδώ ακριβώς, στη ζωή του απασχολήσιμου, που περιμένει τους σημερινούς 15άρηδες, τους έφηβους, όλους τους μαθητές, βρίσκεται η αιτία των εκπαιδευτικών αλλαγών και της εκπαιδευτικής κρίσης. Το γιατί της μεταρρύθμισης, κρύβεται στις προθέσεις της άρχουσας τάξης των ισχυρών για την κοινωνία της επόμενης 10ετίας και παραπέρα που στρώνουν.
Ακούστε πως περιγράφουν οι μάνατζερ των πολυεθνικών σε σεμινάρια για νέους πτυχιούχους οικονομικών σχολών. Πως περιγράφουν αυτή την κοινωνία. Στην κοινωνία που έρχεται και αυτά στο όνομα της επιστήμης λένε. Ο κομμουνισμός θα έχει πεθάνει. Θα υπάρχουν μόνο ελέφαντες και μύγες. Θα ισχύει η μαθηματική σχέση ½ συν 2 συν 5 που σημαίνει πως οι μισοί θα εργάζονται ίσως με διπλή αμοιβή αλλά 5πλάσια παραγωγικότητα.
Το εκπαιδευτικό σύστημα αναπροσαρμόζεται για να φτιάξει αυτό το εργατικό δυναμικό της επόμενης δεκαετίας. Ανθρώπους μύγες, που θα αποδέχονται μοιρολατρικά μια νέα πραγματικότητα μαζικής ανεργίας, ανασφάλειας, άγχους, σκληρού αγώνα για μικρή ζωή.
Αγαπητοί φίλοι, στα πλαίσια αυτά η προσαρμογή της εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της αγοράς και του κεφαλαίου δεν έχει τελειώσει. Η εκπαίδευσή μας πρέπει ν' αποτυπώνει το ανταγωνιστικό επιχειρηματικό πνεύμα. Αυτό είναι το σύνθημα της Ε.Ε. τόσο στο επίπεδο του επιχειρηματικού κόσμου των βιομηχάνων όσο και των πολιτικών εκφραστών τους.
Γι' αυτό η προσαρμογή της εκπαίδευσης στις απαιτήσεις της αγοράς συνεχίζεται με νέα ποιότητα και βάθος, με επιμέρους αλλά κρίσιμες παρεμβάσεις, όπως συγχωνεύσεις, καταργήσεις σχολείων, οι συμπτύξεις των τμημάτων, η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών, η ανταποδοτική λειτουργία των ολοήμερων τμημάτων, η διαφοροποίηση ουσιαστικά των σχολείων και από κοντά η αξιολόγηση σχολικών μονάδων και εκπαιδευτικών, σ' αυτή την κατεύθυνση.
Για το εμπόριο ανοίγουν οι πόρτες των σχολείων, που σήμερα είναι κλειδωμένες και δεν αφήνουν να παίξουν τα παιδιά το απόγευμα. Αν το κράτος συνεχίσει να κάνει τέτοιους εμπορικούς υπολογισμούς, για να λύσει τα προβλήματα χρηματοδότησης της παιδείας, τότε αλίμονο στα παιδιά που θα μπαίνουν μέσα σε τέτοια εμπορικά καταστήματα. Γιατί εκεί οδηγούνται, δυστυχώς, τα πράγματα. Όσο και αν παραμένει ο τίτλος της δημόσιας εκπαίδευσης κάτω από τις επιταγές των πολυεθνικών και τους σχεδιασμούς της Ε.Ε.
Αγαπητοί φίλοι, πολλοί λένε καλά όλα αυτά αλλά τι λύση προτείνετε για το σήμερα. Η ζωή κατά τη γνώμη μας τα έχει καταγράψει μ' έναν τρόπο, μέσα από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που προηγήθηκαν, όπως και αυτούς που γίνονται σήμερα και άλλους που θα ακολουθήσουν.
Έχει καταγράψει την απαίτηση για απαλλαγή της λαϊκής οικογένειας από τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη της εκπαίδευσης και τον εξαναγκασμό σ' ένα δεύτερο σχολείο, μετά το σχολείο. Έχει καταγράψει την απαίτηση το σχολείο να ολοκληρώνει το έργο του. Έχει καταγράψει την απαίτηση, όχι στη μόρφωση εμπόρευμα, που ανάλογα με την τσέπη του ο καθένας το αγοράζει.
Έχει καταγράψει την απαίτηση για την κάλυψη του συνόλου των εκπαιδευτικών αναγκών, μέσα από το δημόσιο και το δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα και εμείς υπογραμμίζουμε με την κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής εκπαίδευσης.
Η ζωή έχει αναδείξει και άλλα. Έχει αναδείξει την ανάγκη, η ολόπλευρη γενική μόρφωση για όλους τους νέους να προχωρήσει, να φτάσει τα 18 χρόνια, που ο άνθρωπος βασικά ενηλικιώνεται ψυχικά, πνευματικά και σωματικά.
Λέμε όχι στον εξαναγκασμό σ' επιλογή ζωής από τα 15. Ζητάμε 12χρονο σχολειό, ενιαίο στο σκοπό, το περιεχόμενο και τη δομή του. Χωρίς τον ξεπερασμένο διαχωρισμό σε δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο. Χωρίς την ταξική διάκριση σε λύκειο ΤΕΕ ή από εδώ για την πνευματική προοπτική εργασίας και από εκεί για τη χειρωνακτική απασχόληση. Σαν βασικό στοιχείο της βασικής εκπαίδευσης.
Χωρίς τέτοιες διακρίσεις, που και σήμερα με τις προτάσεις των άλλων πολιτικών κομμάτων στο όνομα του 12χρονου αναπαράγονται. Έχει καταγραφτεί η απαίτηση για πραγματική αύξηση των δαπανών από τον κρατικό προϋπολογισμό, με το ιστορικό αίτημα του 15%, για πραγματική γνώση και όχι απόγνωση ουσιαστικά, για ουσιαστική αλλαγή στο περιεχόμενο των βιβλίων και κυρίως των προγραμμάτων σπουδών, που θα αναπτύσσουν ολόπλευρα την προσωπικότητα του νέου ανθρώπου, δίνοντας ταυτόχρονα ουσιαστική γνώση, τόσο για τη φύση όσο και για την κοινωνία. Για μια ενιαία και πραγματικά ανώτατη εκπαίδευση και πολλά άλλα δεν θέλω να πλατειάσω.
Τελειώνοντας, αγαπητοί φίλοι, θέλω να υπογραμμίσω, ότι το μεγάλο ζήτημα που αναδείχνεται, ουσιαστικά το τι άνθρωπο θέλουμε και για ποια κοινωνία, δεν είναι ένα στενά εκπαιδευτικό αλλά είναι ένα κατ' εξοχήν πολιτικό πρόβλημα.
Γι' αυτό η κρίση στην παιδεία διευρύνεται και οξύνεται ανεξάρτητα από τις κυβερνητικές αλλαγές. Για τους εργαζόμενους, στον ορίζοντα προβάλλει το σκληρό προσωπείο των εργασιακών σχέσεων τύπου Ταϊβάν όσο και αν επιχειρούν πολλοί σήμερα να το εξορκίσουν ή να το εξωραΐσουν με τα οράματα της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας.
Ορισμένοι μας λένε, ότι με τη θέση μας αυτή είμαστε οπισθοδρομικοί. Ότι είναι η εποχή της έκρηξης των τεχνολογιών και των επιστημονικών κατακτήσεων, έρχεται στη χώρα μας καβάλα στο καλάμι της Ε.Ε. του Μάαστριχτ, της Χάρτας σύγκλισης, της ανταγωνιστικότητας.
Τους απαντάμε, ότι έχουμε μείνει πολύ πίσω. Αυτά τα κομπιούτερ και τα προγράμματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, τα πακέτα που πακετάρουν τη ζωή μας είναι περασμένης γενιάς, δεν αντιπροσωπεύουν το καινούριο. Οι κατακτήσεις της επιστήμης και της τεχνικής εμποδίζονται να διαβούν το κατώφλι της χώρας μας, να γίνουν κτήμα της νεολαίας και του λαού, ακριβώς από αυτές τις δομές του μονοπωλιακού κεφαλαίου που κυριαρχούν στη ζωή μας, που αποφασίζουν για μας χωρίς εμάς και γενικότερα αναπαράγονται από την μέχρι τώρα πολιτική του δικομματισμού.
Αγαπητοί φίλοι, μέσα από την ιστορική πείρα, μέσα από τη διαδρομή των αλλαγών στην παιδεία, βγαίνει ο ρεαλισμός, το δίδαγμα, ότι το σχολείο που έχει αντικειμενικά ανάγκη ο λαός μας, στην εποχή μας, δεν πρόκειται να έρθει χάρισμα, παρά μόνο με τη βούληση και τη δυναμική επιβολή του ίδιου του λαού θα γίνει.
Θέλουμε να συμβάλουμε, ώστε ο αγώνας για την παιδεία να μην περιορίζεται σε κάποιες μάχες οπισθοφυλακής για την άμβλυνση μόνο κάποιων πλευρών της καπιταλιστικής επέλασης.
Να έρθει στο κέντρο της πάλης το σύνολο των σύγχρονων μορφωτικών αναγκών και δικαιωμάτων της νεολαίας και του λαού μας. Για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας, χρειάζεται τα θέματα αυτά της παιδείας να μπουν πιο αποφασιστικά στο κέντρο της προσοχής του αγώνα, συνολικά της εργατικής τάξης και του συνδικαλιστικού της κινήματος ώστε να γίνει ο στυλοβάτης της συνέχειας, του προσανατολισμού και της αποτελεσματικότητας, ενός παλλαϊκού κινήματος για την παιδεία που θα φέρει τις αλλαγές.
Είναι ανάγκη να ενισχυθεί σήμερα, εκείνο το ρεύμα μέσα στο κίνημα των εκπαιδευτικών, που αναγνωρίζει το ρόλο και την παιδαγωγική του αποστολή σαν ζωτικό κομμάτι του εργατικού κινήματος, των παραδόσεων και αξιών του για μια καλύτερη κοινωνία.
Να ενισχυθεί εκείνο το ρεύμα που κατανοεί, ότι ο αγώνας για την μόρφωση, ο αγώνας για την αναγέννηση της παιδείας δεν είναι θέμα μόνο εκπαιδευτικών αλλαγών αλλά πάει πακέτο με την απαίτηση και τον αγώνα για ριζικές, κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.
Ο αγώνας των εκπαιδευτικών, κομμάτι του εργατικού κινήματος, εκεί πρέπει να τείνουν και ουσιαστικά εκεί πιστεύουμε ότι καταξιώνονται. Στον αγώνα, για ουσιαστική ολόπλευρη μόρφωση, στον αγώνα για ζωή με δικαιώματα, στον αγώνα για πραγματική εξουσία του λαού, που θα καθορίσει την κοινωνική εξέλιξη.

Ξηροτύρη Ασημίνα (Βουλευτής, Εκπρόσωπος ΣYN)
Ευχαριστώ, κατ' αρχήν, για την πρόσκληση. Θα ήταν εδώ και ο Πρόεδρος του κόμματός μου ο Νίκος ο Κωνσταντόπουλος αλλά συνεχίζεται η συζήτηση για το θέμα του ευρωπαϊκού συντάγματος στην Ολομέλεια και γι' αυτό δεν ήταν δυνατή η παρουσία του.
Είναι πραγματικά ανάγκη και όταν βρισκόμαστε σε μια φάση απεργιακών κινητοποιήσεων και μάλιστα που έχουν πάρα πολύ δίκαια αιτήματα, να αναφερθούμε μιας και το θέμα της σημερινής συζήτησης δεν είναι μόνο οι αγώνες των εκπαιδευτικών, οι δικοί σας αγώνες δηλαδή αλλά είναι και για το παρόν και για το μέλλον του δημόσιου σχολείου, να πούμε δύο πράγματα, το κάθε κόμμα για την αντίληψη που έχει, για την υποστήριξη του δημόσιου σχολείου και για το πώς βλέπει το μέλλον.
Είναι γεγονός, φίλες και φίλοι, ότι τα ζητήματα της παιδείας, συνδιαμορφώνουν τον πυρήνα των προβλημάτων της ελληνικής κοινωνίας αλλά αυτή τη στιγμή και των κοινωνιών της Ε.Ε. Απέναντι σ' αυτά τα ζητήματα της παιδείας αλλά και της κοινωνίας γενικότερα αναπτύσσονται πολιτικές και πρακτικές που φυσικά δεν είναι προς την ίδια κατεύθυνση και δεν αποπνέουν τις ίδιες ιδέες και τις ίδιες αξίες.
Από τον εκπρόσωπο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, δεν έγινε τοποθέτηση στο που πάνε αυτές οι πολιτικές του κόμματός του, ποιες είναι αυτές οι σταθερές αξίες αλλά και από τον εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, παρ' όλο που φάνηκε ότι δίδεται προβάδισμα στο δημόσιο σχολείο αλλά τελικά εδώ δεν εμφανίστηκαν ακριβώς οι θέσεις αυτή τη στιγμή και οι - επιτρέψτε μου να πω- μεταλλάξεις που υπάρχουν της κυβέρνησης και σ' αυτό το θέμα της εκπαίδευσης.
Σιγά - σιγά η ιδιωτικοποίηση σ' ορισμένους τομείς και στην εκπαίδευση έχει αρχίσει να εισάγεται. Στις δικές μας προτεραιότητες είναι να συμβάλουμε να διαμορφωθεί μια μάχιμη συλλογική πολιτική και πολιτισμική αντίληψη, που αντιλαμβάνεται την μόρφωση ως ένα δημόσιο αγαθό και κοινωνικό δικαίωμα για κάθε άνθρωπο προσωπικά και για την κοινωνία και για το σύνολό της.
Αναδεικνύοντας τα θέματα της παιδείας, η Αριστερά αποτελεί μια κατεξοχήν μεταρρυθμιστική δύναμη της κοινωνίας και δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, να λέμε, τα δύο μεγάλα κόμματα και τι θα σας υποσχεθούν και πώς βλέπουν γενικά τα θέματα της παιδείας, τα δύο μεγάλα κόμματα της εξουσίας.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η εξουσία, οι κατευθύνσεις, οι αγώνες της ελληνικής κοινωνίας αλλά και του κόσμου ολόκληρου, διαμορφώνονται απ' όλα τα κόμματα της δημοκρατίας, ακόμη και από τα κόμματα και από τις δυνάμεις που δεν είναι μέσα στη Βουλή και διαμορφώνεται έτσι όσο ισχυρότερες είναι αυτές οι δυνάμεις, οι οποίες πραγματικά ελέγχουν την εξουσία για τις μετακινήσεις, τις οποίες κάνει πολλές φορές και από το πρόγραμμα το οποίο εξέθεσε στον ελληνικό λαό, για να πάρει την εξουσία.
Τί γίνεται όμως αυτό τον καιρό στα θέματα της εκπαίδευσής μας στη χώρα μας; Μετά την παταγώδη αποτυχία, κατά τη δική μας άποψη, της λεγόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που οδήγησε το Eλληνικό Λύκειο στα γνωστά αδιέξοδα, μια εξέλιξη που την είχαμε προβλέψει πάρα πολύ έγκαιρα και για την οποία δεν είχαμε μόνο μια αντιπολιτευτική πρόταση αλλά είχαμε καταθέσει επ' ακριβώς και με τεκμηρίωση όλες μας τις προτάσεις, το πώς θέλουμε εμείς, το πώς βλέπουμε, το πώς πρέπει να γίνει αυτή η λεγόμενη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.
Μπροστά σ' αυτή την αποτυχία, η κυβέρνηση και κάτω από την πίεση και την κατακραυγή της ελληνικής κοινωνίας επιχείρησε να αμβλύνει τις αρνητικές συνέπειες αυτής της πολιτικής με ημίμετρα. Αναμόρφωση όμως της παιδείας στη χώρα μας, δεν γίνεται ούτε με τις αποσπασματικές και εμβαλωματικές ρυθμίσεις του νυν Υπουργού, δεν γίνεται χωρίς στοιχειωδώς ικανοποιημένους εκπαιδευτικούς, δεν γίνεται χωρίς μόνιμους εκπαιδευτικούς, που κατεβαίνουν σε αγώνες για να διεκδικήσουν ακόμη και στοιχειώδη πράγματα, χωρίς να έχουν κανένα πρόγραμμα και καμιά προοπτική επιμόρφωσης.
Βέβαια, δεν γίνεται μ' αυτούς τους ατέλειωτους και πολύπλοκους πίνακες των αναπληρωτών καθηγητών και τα τεράστια κενά τα οποία υπάρχουν. Στη συνέχεια, δεν γίνεται με ωρομίσθιους εκπαιδευτικούς και μάλιστα με την εισαγωγή και στην εκπαίδευση της μερικής απασχόλησης.
Αυτή είναι κατά τη δική μας άποψη μια σοβαρή, σοβαρότατη διολίσθηση της κυβέρνησης σ' άλλα μέτρα και σ' άλλες πολιτικές, που τις εφαρμόζει και στην παιδεία. Προχτές σε ένα νομοσχέδιο που συζητήσαμε, δεν ήρθε ακόμη στην Ολομέλεια, προσθέσαμε και κάποιους άλλους πίνακες ακόμη, για τις ανάγκες της διδασκαλίας της πληροφορικής στα σχολεία. Προσθέσαμε τους πίνακες Δ και Ε στους αναπληρωτές και τις υπό κατηγορίες Δ1, Δ2, Ε1 Ε2 κ.ο.κ.
Εμείς λέμε, ότι πέρα από αυτά τα πολύ σημαντικά θέματα, αναμόρφωση, της παιδείας βέβαια, δεν μπορεί να γίνει χωρίς χρηματοδότηση. Η κυβέρνηση και ο κ. Πρωθυπουργός μιλάει για μια ισχυρή Ελλάδα. Πριν από λίγο ο κ. Κουτσούκος μας είπε εδώ τους υψηλούς δείκτες της ανάπτυξης.
Έχουμε πράγματι αύξηση του ΑΕΠ 4%. Σε καμιά όμως άλλη περίοδο στη χώρα μας, δεν υπήρχαν στοιχεία και δείκτες που να φέρνουν το εισόδημα των μισθωτών, των εργαζομένων, σε χαμηλότερο επίπεδο απ' όλα τα κράτη - μέλη της Ε.Ε.
Δεν είχαμε δείκτες που να φέρνουν την κοινωνική μας υποδομή στην υγεία και στην παιδεία, στους κατώτερους δείκτες στα κράτη - μέλη της Ε.Ε. Δεν είχαμε δείκτες σε καμιά περίπτωση να έχει η χώρα εισπράξει 2,5 ΚΠΣ και να έχει αυτή τη στιγμή, τις μεγαλύτερες κοινωνικές και περιφερειακές ανισότητες.
Ο προϋπολογισμός ο οποίος κατατέθηκε αλλά και ο προϋπολογισμός του 2003 όπως διαμορφώθηκε, είναι υπό το βάρος των Ολυμπιακών Αγώνων και δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω εδώ στο λόγο και αυτό το στοιχείο αλλά ήθελα να σας πω, ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες και από άποψη προϋπολογισμού, που συνεχώς καλπάζει και είναι η μαύρη τρύπα του προϋπολογισμού και που δεν δίνει τη δυνατότητα για πολλά χρόνια ακόμη η χώρα να κάνει, μαζί με άλλους λόγους την κοινωνική της και περιφερειακή σύγκλιση, αυτή τη στιγμή ο προϋπολογισμός καλπάζει και ένα πολύ σοβαρό θέμα για την εκπαιδευτική κοινότητα, είναι ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο έλλειμμα στο μήνυμα και στην παιδεία που θα διαμορφώσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
Ας αφήσουμε το θέμα του εθελοντισμού και πως αυτό το χειρίζεται αυτή τη στιγμή και η ΑΘΗΝΑ 2004 και η ίδια η κυβέρνηση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στη χώρα σε καμιά περίπτωση, μα σε καμιά περίπτωση αυτή τη στιγμή, δεν βοηθούν στα θέματα της κοινωνικής και περιφερειακής σύγκλισης. Ακριβώς το αντίθετο κάνουν.
Ποιο είναι αυτό το δείγμα της ισχυρής Ελλάδος και ποιο είναι αυτό το οποίο εισπράττουν οι εργαζόμενοι, οι εκπαιδευτικοί από την αύξηση του ΑΕΠ; Παραμένουμε ακόμη και σε αυτόν τον προϋπολογισμό, παραμένουμε στα θέματα της παιδείας στο 3,4%.
Έτσι είναι ατυχείς οι συγκρίσεις. Ακόμη και αν αρχίσουμε να λέμε ότι κάθε φορά ανεβαίνουμε κατά τόσο για να μπορέσουμε να επιτύχουμε τους δείκτες της σύγκλισης, που έχει θέσει η κυβέρνηση για το 2008, δεν βγαίνουν αυτοί οι δείκτες, δεν βγαίνει αυτή η σύγκλιση, δεν βγαίνουν αυτές οι υποσχέσεις.
Είναι γεγονός, ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή από αυτό το ισχνό πακέτο, το κοινωνικό πακέτο της κυβέρνησης και όχι αυτή την μετατόπιση που έκανε για το πακέτο της κοινωνικής σύγκλισης, το οποίο κατά τον ίδιο τρόπο είχε θέσει και το 2000. Έλεγε, το 2000 μέχρι το 2004 και διαφορετικά νούμερα για την παιδεία σε σχέση με το ΑΕΠ και διαφορετικά νούμερα για την περιφερειακή σύγκλιση και διαφορετικά νούμερα για την κοινωνική σύγκλιση.
Τώρα, αυτές οι υποσχέσεις μετατοπίζονται από το 2004 στο 2008. Αυτή τη στιγμή έχουμε ένα κοινωνικό πακέτο, περιορισμένο μεν, για να καλύψει οξύτατα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το κοινωνικό πακέτο, δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να καλύψει ούτε ακόμη αυτά τα 176 ευρώ που πάρα πολύ δίκαια και σωστά τα διεκδικείτε και σας τα είχαν υποσχεθεί για να καλυφθούν.
Δεν μπορεί να καλύψει με στοιχειώδεις διορισμούς, τις ανάγκες που έχει σήμερα η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση παρ' όλες τις υποσχέσεις τις οποίες είχε δώσει το Υπουργείο Παιδείας.
Έχουμε καταγράψει τα στοιχεία και τα δικά σας αλλά και τα στοιχεία τα οποία έχει και το δικό μας τμήμα του Συνασπισμού της εκπαίδευσης και έχουμε καταθέσει και επίκαιρη επερώτηση και θα συζητηθεί σε λίγες μέρες στη Βουλή για τα θέματα της παιδείας και για τα προβλήματα που συνδέονται και με τους δικούς σας αγώνες και έχουμε καταθέσει και ερώτηση, με το συνάδελφό μου τον Παναγιώτη Λαφαζάνη για τα μεγάλα κενά, 3.000 στην πρωτοβάθμια και 4.000 στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που υπάρχουν παρ' όλο που είμαστε στο δεύτερο μήνα της σχολικής χρονιάς.
Τα πράγματα ούτε στον περιορισμένο, στον στοιχειώδη βαθμό που θα περίμενε κανείς να υπάρξει ευαισθησία, δεν έχουν καλυφθεί. Τώρα αν θέλετε να μιλήσουμε για τις σχολικές αίθουσες και ιδιαίτερα για τη δική μου περιοχή και τις υποδομές που υπάρχουν στα σχολεία και για τη δική μου περιοχή της Θεσσαλονίκης και για άλλες βέβαια περιοχές αλλά είναι μια πληγωμένη ιστορία, που δείχνει την πλήρη ανεπάρκεια των κυβερνώντων, στο να μπορέσουν να εξασφαλίζουν στοιχειωδώς σχολεία, στα μεγάλα κέντρα που να λειτουργούν σε μια βάρδια.
Είναι τα κενά πάρα πολύ μεγάλα. Εχουν μείνει ανεκπλήρωτες πάρα πολλές υποσχέσεις και εδώ το θέμα των αγώνων των εκπαιδευτικών, είναι πάρα πολύ σημαντικό και δεν το λέω από την πλευρά ενός κόμματος, που δεν διεκδικεί την εξουσία. Και την εξουσία διεκδικεί αλλά κυρίως διεκδικεί την ουσιαστική παρέμβαση στην ελληνική κοινωνία, για να λυθούν έστω τα στοιχειώδη προβλήματα που εμφανίζει και η εκπαίδευσή μας.
Για να διασφαλιστεί μια πορεία σύγχρονη και δημοκρατική στην εκπαίδευση, που θα αμβλύνει τις κοινωνικές διακρίσεις, θα προωθεί το δικαίωμα στη σύγχρονη παιδεία όλων των Ελλήνων πολιτών. Δεν θα αφήνει συνεχώς να μετατοπίζεται η παιδεία στο ιδιωτικό σύστημα. Θα παραμένει δηλαδή και θα ενισχύεται η Δημόσια παιδεία.
Δε θα δημιουργούνται μ' όλες αυτές τις ασάφειες, μ' όλες αυτές τις ελλείψεις ακραία φαινόμενα, όπως αυτό το φαινόμενο που δημιουργήθηκε στην περιοχή μου, στην τοπική κοινωνία της Μηχανιώνας.
Δεν είναι όμως φαινόμενο της τοπικής κοινωνίας της Μηχανιώνας, αγαπητοί φίλοι και φίλες. Και τουλάχιστον και το ξέρω αυτό, σας απασχολεί πάρα πολύ βαθιά ως εκπαιδευτικούς, δεν μπορούμε σήμερα και δεν κάνω μια ευκαιριακή και συγκινητική τοποθέτηση.
Δεν είναι δυνατόν ούτε τα κόμματα ούτε η κυβέρνηση ούτε και οι εκπαιδευτικοί, να μην μπορούν να βρουν λύση και τελικά να εφαρμόζεται το τελικό μέρος της εγκυκλίου του κ. Ευθυμίου, που λέει ότι μπορεί ένας αλλοδαπός μαθητής εάν δεν θέλει να μην κρατήσει τη σημαία και να εξαναγκάζεται ο Οδυσσέας Τσενάϊ, με όλο αυτό τον περίγυρο, ο οποίος υπάρχει, να δώσει αυτός τη λύση.
Νομίζω, ότι είναι πράγματι ντροπή για όλους μας, που φέραμε τελικά ένα νέο παιδί, έναν αριστούχο μαθητή, να δώσει αυτός τη λύση με την παραίτησή του, στις μεγάλες αντιπαραθέσεις που έχει ακόμα η ελληνική κοινωνία και που όλοι πιστεύω, ότι πρέπει να φροντίσουμε τελικά να διορθωθούν.
Για μας είναι προφανές, ότι η παιδεία αποτελεί αδιαπραγμάτευτο κοινωνικό αγαθό και θα πρέπει να είναι ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και επιτέλους, οι δείκτες της ανάπτυξης δεν λένε τίποτε αν δεν υπάρξουν ουσιαστικοί δείκτες ανάπτυξης για την παιδεία, για την υγεία, για τις κοινωνικές υποδομές, που αυτή τη στιγμή υστερούν στο μεγαλύτερο βαθμό, απ' όλα τα άλλα κράτη - μέλη της Ε.Ε.

Μπανιάς Γιάννης, Γραμματέας Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Οικολογικής Αριστεράς, (ΑΚΟΑ)
Με ιδιαίτερη χαρά παίρνουμε μέρος σ' αυτή τη συζήτηση, γιατί εκπρόσωποι της κοινωνίας, πολιτικοί συνδικαλιστικοί και κινηματικοί φορείς, καλούνται να συζητήσουν δημόσια για εξαιρετικά σοβαρά θέματα, που αφορούν και απασχολούν ολόκληρη την κοινωνία.
Φυσικά από την αρχή θα ήθελα να πω και εγώ και να υπογραμμίσω ότι πάντα, υπάρχει το πρόβλημα πόσο ειλικρινά και πόσο επί της ουσίας, γίνονται αυτές οι συζητήσεις, πολύ περισσότερο τώρα πουβρισκόμαστε στην πραγματικότητα σε προεκλογική περίοδο.
Είναι ένα μεγάλο ζήτημα, οι κριτές πάντα υπάρχουν, είμαστε όλοι εμείς αλλά και η κοινωνία στο σύνολό της, μέσα από επίπονες φυσικά διαδικασίες. Όσοι μιλάμε προς το τέλος όπως και εγώ, έχουμε ένα μειονέκτημα, τα περισσότερα έχουν ειπωθεί, έχουμε όμως και κάποιο πλεονέκτημα, μπορούμε να κάνουμε και ένα διάλογο με κάποια που ακούστηκαν είτε διαφωνούμε πλήρως, είτε έχουμε κάπως διαφορετικές απόψεις.
Αγαπητές φίλες και φίλοι η εκπαίδευση, είναι όπως ακούστηκε ήδη, ένα κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα, που οφείλουμε όλοι να το υπερασπιζόμαστε και συνεχώς να προσπαθούμε να το αναβαθμίσουμε. Η λειτουργία της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων από το χαρακτήρα και το περιεχόμενο της εργασίας τους αλλά και του έργου που προσφέρουν, δικαιωματικά πιστεύω πρέπει να έχουν ένα αναβαθμισμένο ρόλο στη συγκρότηση και λειτουργία της κοινωνίας μας.
Η κυβέρνηση και όχι μόνο η σημερινή και οι προηγούμενες και θα έλεγα για πολύ χρόνο στο βάθος του παρελθόντος οι κυβερνήσεις, κινήθηκαν και κινούνται σε ριζικά διαφορετικές λογικές, κατά την άποψή μας.
Κινούνται σε λογικές αποδιάρθρωσης της δημόσιας εκπαίδευσης και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να υποβαθμίσουν το ρόλο των δασκάλων και των καθηγητών, σε σχέση που η κοινωνική τους αποστολή και προσφορά επιτάσσει να έχουν.
Τα πραγματικά στοιχεία που ήδη ακούστηκαν, εγώ επιγραμματικά θα τα επαναλάβω και θα τα συνοψίσω, νομίζω όμως, ότι είναι απολύτως αποκαλυπτικά. Το 3,4 του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος έναντι του 5% του μέσου όρου στην Ε.Ε.
Στην Ελλάδα οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, καταντούν να είναι οι χειρότεροι αμειβόμενοι του δημόσιου τομέα, συνυπολογισμένων όλων όσων ακούστηκαν. Οι αμοιβές ανέρχονται στο 50% περίπου των αμοιβών στις 15 χώρες της Ε.Ε. δηλαδή στις χώρες πριν από τη διεύρυνση της Ε.Ε.
Υπάρχουν περίπου 7.000 ακούστηκαν, 8.000 κενές θέσεις ενδεχομένως στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Υπάρχει ένα πολύ υψηλό ποσοστό ανεργίας στους καθηγητές και υπάρχει σαφώς μια μεγάλη αβεβαιότητα για το μέλλον, για τους νέους που αποφοιτούν από τα Πανεπιστήμια και τις σχολές, γεμάτοι όνειρα και όρεξη για να προσφέρουν, αλλά που δεν τους δίνεται αυτή η δυνατότητα και ίσως δεν θα τους δοθεί ποτέ, να προσφέρουν γι' αυτό που επέλεξαν και γι' αυτό που αφιέρωσαν τόσα χρόνια από τη ζωή τους.
Έχουμε το φαινόμενο, το υψηλό αριθμό μαθητών στις τάξεις, που φτάνουν πολλές φορές στις 35, 40 και περισσότερους μαθητές έναντι εκείνου του αριθμού του 25 που θεωρείται, ότι είναι ο πιο σωστός. Εδώ πρέπει να σας πω, ότι όταν ήμασταν στο Γυμνάσιο, ήμασταν 77 μαθητές στην τάξη μας αλλά βεβαίως τα χρόνια περνούν έτσι δεν είναι; Και το θέμα δεν είναι να κάνουμε και γι' αυτό κάνω αυτή την αναφορά, συγκρίσεις με κάποιο κοντινό ή μακρινότερο παρελθόν αλλά να βλέπουμε τις σημερινές ανάγκες, μέσα και από τις σημερινές δυνατότητες.
Επίσης, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα σε κτίρια και εξοπλισμό. Υπάρχει ένα αυταρχικό, διοικητικό πλαίσιο, η επιλογή της Διοίκησης γίνεται με αδιαφάνεια και με κομματικά κριτήρια. Αυτός, όπως ακούστηκε, είναι μπαμπούλας, σύντροφε του ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως έχει γίνει η αξιολόγηση, είναι μπαμπούλας τελικά, ο οποίος χρησιμοποιείται ως εργαλείο για τη χειραγώγηση, των ίδιων των καθηγητών αλλά και συνολικότερα θα έλεγα εγώ της παιδείας. Πολύ περισσότερο ότι γίνεται με κριτήρια αγοράς, αυτή η αξιολόγηση.
Είναι ένα μεγάλο θέμα βέβαια που έχει ανοίξει. Γύρω από αυτό έχει γίνει συζήτηση αλλά επειδή ακούστηκαν κάποια σχόλια, νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε, γι' αυτό και οι ίδιοι οι καθηγητές νομίζω έχουν μιλήσει αναλυτικότερα, με τις διαφορές τους βέβαια γύρω από αυτό το πρόβλημα.
Με όλα αυτά και όσα άλλα αναφέρθηκαν και εγώ για λόγους συντομίας δεν θα αναφερθώ, είναι νομίζω φυσιολογικό να θεωρούμε την εκτίμηση ότι έχουμε μια κακή ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης στη χώρα μας, ως δεδομένη. Και μέσα σ' αυτό το περιβάλλον να δούμε ότι οξύνονται και όλα τα στοιχεία ταξικών διακρίσεων, που ούτως ή άλλως υπάρχουν στο χώρο της εκπαίδευσης αλλά και γενικότερα στην κοινωνία μας.
Το συμπέρασμα κατά τη γνώμη μου, είναι, ότι η απαξίωση και η υποβάθμιση της εκπαίδευσης και των λειτουργών της, δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο αλλά αποτελεί επιλογή των κυβερνήσεων, αφού δεν γίνεται, όπως είπα τυχαία, αλλά στα πλαίσια και εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής που είναι βασική τους επιλογή.
Μιας στρατηγικής που επιτάσσει λιτότητα σε επιλεγμένους τομείς που τείνουν να αγκαλιάσουν ολόκληρη την κοινωνία και όλα τα κοινωνικά στρώματα της κοινωνίας στις ημέρες μας, ιδιωτικοποιήσεις ακόμα και στους πιο νευραλγικούς τομείς και ευαίσθητους κοινωνικά τομείς, όπως είναι η παιδεία.
Έχουμε εδώ σαφώς, κατ' επιλογήν «διολίσθηση» σε ότι αφορά το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων και στο χώρο της παιδείας, όξυνση των ταξικών διακρίσεων, κατακερματισμό του κοινωνικού ιστού, συγκεκριμένη απαράδεκτη πολιτικής συνταξιοδότησης και γενικά πρέπει να πούμε αντιμετώπιση της εκπαίδευσης και της παιδείας, ως εμπορεύματος και εργαλείου για συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής και ανάπτυξης, που εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς και κυρίως τα συμφέροντα του κεφαλαίου, με κεντρικό στόχο την μεγιστοποίηση των κερδών.
Έτσι έχουμε μια εκπαίδευση που παρέχει αυτό που λέγεται σήμερα και θεωρείται ότι είναι και κατάκτηση, «χρηστικές γνώσεις» που στην πραγματικότητα είναι γνώσεις που εξυπηρετούν όπως είπα προηγούμενα συμφέροντα του κεφαλαίου και γνώσεις που παράγουν τελικά και αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο για το μέλλον της εκπαίδευσης αλλά και το μέλλον της χώρας μας γενικότερα, που παράγουν μονοδιάστατους πολίτες προσανατολισμένους προς συγκεκριμένους τομείς της παραγωγής.
Με βάση αυτή την πραγματικότητα, οι δικές μας γενικότερες σκέψεις και προτάσεις, μπορεί επιγραμματικά να συνοψιστούν, στο ότι η αντιμετώπιση της παιδείας και της εκπαίδευσης, δεν είναι ένα στενά οικονομικό και πολύ περισσότερο δεν είναι ένα λογιστικό πρόβλημα, όπως προσπαθούν να μας το παρουσιάσουν σήμερα η κυβέρνηση, ευτελίζοντας και το θέμα της παιδείας γενικότερα αλλά και το ρόλο όπως είπα πριν των καθηγητών και των δασκάλων.
Είναι κατά τη γνώμη μας, ένα ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί από τη γενικότερη σκοπιά της φιλοσοφίας, της στρατηγικής και των πολιτικών επιλογών που ακολουθεί μια κυβέρνηση, για να λύσει, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της χώρας.
Εμείς θέλουμε να επικρατήσει μια ριζικά διαφορετική αντίληψη για το χαρακτήρα της παιδείας και για το ρόλο της δημόσιας εκπαίδευσης και των λειτουργών της, στα πλαίσια μιας συνολικά διαφορετικής αντίληψης για την κοινωνία, η παιδεία να αποτελεί το οξυγόνο της κοινωνίας των πολιτών, των ελεύθερα και δημιουργικά σκεπτόμενων ανθρώπων.
Στοιχειώδεις προϋποθέσεις για να υπηρετήσουμε αυτό το στόχο, θεωρούμε ότι είναι η αποδέσμευση της εκπαίδευσης από τη λογική εξυπηρέτηση των αναγκών της αγοράς, η αποδέσμευση της έρευνας από τα επιχειρηματικά συμφέροντα, η αποδέσμευση από την ιδεολογική πνευματική και κομματική χειραγώγηση που επιχειρείται με πολλούς τρόπους και με πολλά μέσα, η παιδαγωγική ελευθερία, η οικονομική αναβάθμιση.
Ειπώθηκε τόσο πολύ και έγινε τόσο πολύς λόγος γι' αυτό το ζήτημα. Εγώ έχω κάνει ένα μικρό υπολογισμό. Αυτό το επιπλέον που θα χρειάζονταν να δοθεί για να πάμε στο 5% από το 3,4, ας είναι και 3,8, 3,4 είναι όπως ακούσατε, αυτό το επιπλέον είναι 600 δις το χρόνο.
Αυτή τη στιγμή δίνονται πολλαπλώς αυτά τα 600 δις καθ' υπέρβαση του πρώτου προϋπολογισμού που έγινε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εμείς ξέρετε ότι ήμασταν εναντίον και όλης αυτής της φιέστας, που γίνεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά λέω καθ' υπέρβαση και του πρώτου προϋπολογισμού που έχει γίνει.
Δίνονται πολλαπλάσια από αυτά τα 600 δις, δίνονται πολλαπλάσια δις σε διασπάθιση χρήματος στο χώρο της άμυνας, στο χώρο των εργολαβιών που ξέρετε τι γίνεται αυτή τη στιγμή, χορός των εργολάβων, των εμπόρων των όπλων κλπ. και γίνεται επίσης διασπάθιση του χρήματος σε ότι αφορά προμήθειες που δεν πιστεύω πλέον σ' αυτό τον τόπο κανείς να έχει αμφιβολία ότι υπάρχουν.
Με βάση όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στην κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια, πρέπει να πούμε ότι υπάρχει και ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα και ευτυχώς τονίστηκε σχεδόν απ' όλους τους ομιλητές και την ομιλήτρια που προηγήθηκαν, ότι εσείς οι εκπαιδευτικοί και όλοι μας, πρέπει να μην αφήσουμε, εγώ θα το πω πολύ πιο αυστηρά, αυτό το δικέφαλο φίδι του εθνικισμού και του ρατσισμού να θεριέψει και να δηλητηριάσει την εκπαίδευση, να δηλητηριάσει τα σχολεία, να δηλητηριάσει τα παιδιά μας αλλά να δηλητηριάσει και όλη την κοινωνία.
Εάν αυτό το αφήσουμε και έχουμε ευθύνη, γιατί μέχρι τώρα δεν το αντιμετωπίσαμε όσο έπρεπε από κοινού και αποτελεσματικά, να είμαστε όλοι βέβαιοι, ότι θα το βρούμε πάρα πολύ, ήδη το βρίσκουμε μπροστά μας, πάρα πολύ σύντομα όμως θα το βρούμε μπροστά μας, σαν πάρα πολύ επικίνδυνο φαινόμενο για το μέλλον της κοινωνίας μας.
Χρειάζεται συνεχώς να επαγρυπνούμε και να παρεμβαίνουμε. Στόχος μας πρέπει να είναι μια παιδεία και μια εκπαίδευση για όλους τους εκπαιδευτικούς, για όλους τους μαθητές, για όλη τη γνώση. Πιστεύουμε ανεπιφύλακτα αγαπητές φίλες και φίλοι ότι οι αγώνες σας, είναι δίκαιοι και εντάσσονται στα γενικότερα, καλώς εννοούμενα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου.
Θεωρούμε ότι είναι τουλάχιστον απαράδεκτο, ότι προσπαθούν να συκοφαντήσουν τους αγώνες σας, αποδίδοντάς σας αυτούς, τα κριτήρια αυτά και τα κίνητρά σας σε καθαρά οικονομικούς και ιδιαίτερα συντεχνιακούς λόγους.
Πιστεύω, ότι όπως ακούστηκε και από σας αλλά όπως το γνωρίζουμε τόσα χρόνια, με τη σχέση που έχουμε με το δικό σας το χώρο, ότι προφανώς από άλλα κίνητρα κινείστε πολύ ευρύτερα και πολύ πραγματικά σκέφτεστε και αγωνιάτε για το μέλλον, όχι μόνο της εκπαίδευσης, όχι μόνο το δικό σας, που είναι συνυφασμένο και με το μέλλον της εκπαίδευσης αλλά για το μέλλον ολόκληρης της κοινωνίας.
Πρέπει να δούμε να συγκροτηθεί ένα μέτωπο όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, που βρίσκεται σήμερα σε αγωνιστική κινητοποίηση, όλες αυτές οι βαθμίδες, να υπάρξει μια συμμαχία με όλα τα στρώματα των εργαζομένων, είναι απαίτηση της εποχής μας αυτό το πράγμα. Να υπάρξει αλληλεγγύη όλης της κοινωνίας και σ' αυτό το πράγμα εμείς με τις μικρές μας δυνάμεις, όπως και στο παρελθόν υποσχόμαστε να συμβάλλουμε. Γιατί θεωρούμε τον αγώνα σας και δικό μας αγώνα. Καλή επιτυχία στον κοινό μας αγώνα, σας ευχαριστώ.

Θεοτοκάς Νίκος, (Γενικός Γραμματέας ΠΟΣΔΕΠ)
Λυπάμαι που φεύγει ο κ. Κουτσούκος, γιατί είναι μερικά πράγματα που καλό θα ήταν να ακουστούν. Καταλαβαίνω ότι έχετε υποχρεώσεις αναμφίβολα, είναι κρίσιμη η συνεδρίαση στη Βουλή, το ξέρω. Ειπώθηκε ότι είναι πολύ καλό πράγμα, πέρα από τα λόγια, να βασίζουμε την πολιτική μας και τα όσα λέμε, σε επιχειρήματα και σε τεκμήρια.
Εγώ να πω μερικά τεκμήρια. Τα τελευταία 10 χρόνια στο Πανεπιστήμιο, το σύνολο του ανά φοιτητή δημοσίων δαπανών, έχει μειωθεί σε πραγματικές τιμές κατά 45%. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και κανείς μέχρι τώρα, δεν την έχει αμφισβητήσει.
Συζητούμε για το 5% του ΑΕΠ και μάλιστα έχουμε και την πρωθυπουργική δέσμευση και βεβαίως τη δέσμευση και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επ' αυτού. Στη χτεσινή συζήτηση της ΠΟΔΕΣΠ με τον Υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών, αυτό που πήραμε ως επιχορήγηση των ιδρυμάτων, ήταν ένα ερωτηματικό και βεβαίως, αυτό που εγγυήθηκε η κυβέρνηση σε σχέση με τον τακτικό προϋπολογισμό για το επόμενο έτος, ήταν κάτι λιγότερο στην πραγματικότητα, από αυτό που είχαν υποσχεθεί στους πρυτάνεις, από 13,2.
Οι αριθμοί, αν ξέρουμε αριθμητική, βγάζουν στο 12%. Θα σας πω κάτι. Ο περσινός προϋπολογισμός που ψήφισε η Βουλή για τα Πανεπιστήμια, μειώθηκε με ευθύνη και απόφαση της κυβέρνησης, κατά μείον 5% πέρσι.
Αυτό το μείον 5% για να καλύψει τρύπες, πρέπει αποπληθωρισμένο να μπει στο νέο πληθωρισμό και ξέρετε το ύψος του πληθωρισμού έτσι και αλλιώς, όταν μιλούμε για τα ίδια ποσά με τον περσινό προϋπολογισμό, πρέπει να αθροίσουμε τον πληθωρισμό.
Όταν ιδρύουμε δύο νέα ΑΕΙ στο κοινωνικό πακέτο και καμιά 15αριά, 16 νέα τμήματα, τότε ο προϋπολογισμός, είναι εξαιρετικά προβληματικός. Όταν ο Μπαμπινιώτης βγαίνει και λέει ότι δεν έχουμε να πληρώσουμε το ρεύμα, το εννοεί. Δεν φτιάχνει σχήματα.
Το μεγάλο πρόβλημα στα Πανεπιστήμια εδώ και πολλά χρόνια, είναι η διάσπαση με συγκεκριμένες ευθύνες, οι οποίες αγγίζουν και τα Πανεπιστήμια, θα σας πω γιατί, των γνωστικών πεδίων και των γνωστικών αντικειμένων.
Τα Πανεπιστήμια που δεν έχουν πόρους, αναγκάστηκαν στην τελευταία 15ετία να ιδρύουν τμήματα τυποτολογίας για να χρησιμοποιήσουν τους πόρους του ΕΒΕΕΚ. Αυτός ο εκβιασμός, εγώ δεν λέω ότι είναι καλός ή κακός ή ότι όλοι οι άνθρωποι που τον αποδέχτηκαν είναι αθώοι, ωστόσο αυτός είχε αλλάξει τη μορφή και τη φυσιογνωμία της ανώτατης εκπαίδευσης.
Μέσα σε λίγα χρόνια δηλαδή, έχουν τριπλασιαστεί τα πανεπιστημιακά τμήματα, τα μισά και πάνω από τα οποία είναι τμήματα τυπολολογίας, τμήματα πεταλώσεως του ψύλλου, παραγωγής πετάλων για την πετάλωση των ψύλλων και αυτά υποτίθεται ότι δίνουν πανεπιστημιακά πτυχία και ανοίγουμε την εκπαίδευση στους νέους μας.
Είμαστε οι τελευταίοι στην Ε.Ε. με το ποσοστό χρηματοδότησης της παιδείας γενικώς και της ανώτατης εκπαίδευσης ειδικότερα, σε σχέση με το ΑΕΠ, τελευταίοι, τελευταίοι. Ούτε αυτό είναι λόγος και όποιος έχει κάτι άλλο να πει, να μιλήσει πάνω στα στοιχεία της Eurostat που επικαλέστηκαν πάρα πολύ σήμερα.
Υπάρχει ένα ζήτημα. Το ζήτημα είναι ότι οι ωραίες λέξεις, δηλαδή κινητικότητα, ευελιξία, αξιολόγηση, έχουν άλλο περιεχόμενο πια σήμερα. Στην έκθεση της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει του Βερολίνου, ειπώθηκε ρητά το εξής. Σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, είναι αυτόνομα ιδρύματα, τα οποία χρηματοδοτούνται μέσω ενός συστήματος που είναι βασισμένο σε εισροές φοιτητών. Δηλαδή τόσοι φοιτητές, πρέπει να τις εκπαιδεύσουμε στη χημεία, χρειαζόμαστε αυτή την υποδομή, τόσα λεφτά.
Αυτό το σύστημα, δεν είναι ευέλικτο. Προτείνετε ένα νέο σύστημα, που θα βασίζεται σε διαβουλεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση και σε κάθε ίδρυμα, οι οποίες θα καταλήγουν σε τετραετείς συμφωνίες, που θα προβλέπουν αμοιβαίες δεσμεύσεις.
Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο χρηματοδότης είναι σε θέση να υπαγορεύει τους κανόνες μιας συμφωνίας, σε ιδρύματα που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα. Αυτό σημαίνει και ακόμα η κυβέρνηση με βάση αυτές τις δεσμεύσεις θα εξασφαλίζει τους πόρους ενώ τα ιδρύματα θα δεσμεύονται, για την επίτευξη των στόχων. Και αυτή η εξέλιξη σε συνάρτηση με την εγκαθίδρυση, ενός εθνικού συστήματος αξιολόγησης και αποτίμησης, αναμένεται να βελτιώσει συνολικά την υπευθυνότητα των ελληνικών πανεπιστημίων.
Η αξιολόγηση δεν είναι συνδεδεμένη στο νομοσχέδιο με τη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων. Γιατί το διαψεύδουμε και αν το διαψεύδουμε, τι έχει μεγαλύτερο βάρος; Νομίζω ότι η υποχρηματοδότηση της εκπαίδευσης στο σύνολό της, είναι πολιτική επιλογή.
Σε ότι ειδικά αφορά στο Πανεπιστήμιο, είναι ένας μηχανισμός που έχει αποδειχτεί επαρκής και αποτελεσματικός για να εκβιαστούν τα ιδρύματα, να ακολουθήσουν το δρόμο στην Μπολόνια. Τι είναι αυτός ο δρόμος της Μπολόνια;
Αυτό που σπάει και έχω την εντύπωση ότι σπάει και στο σχολειό αυτό το πράγμα, είναι αυτό που θα λέγαμε το curriculum των βασικών γνώσεων σε κάθε επίπεδο της επιστημονικής ή γενικώς της εκπαίδευσης.
Δηλαδή, πως βγαίνει σήμερα ένας μαθητής του σχολειού, παρά το μόχθο των δασκάλων του; Βγαίνει ανίκανος σε σχέση με τους προηγούμενους ακόμα, να καταλάβει ένα άρθρο σε μια εφημερίδα. Γιατί; Γιατί έχει διασπαστεί τόσο πολύ το επίπεδο πια των αναφορών του, έχει πολλαπλασιαστεί ένας όγκος πληροφοριών, αυτό που ειπώθηκε, η κοινωνία της γνώσης, δηλαδή η κοινωνία της αμάθειας, οι οποίες δεν έχουν τίποτε που να τις συνέχει, αυτό είναι έξω από το πρόγραμμα, με αποτέλεσμα στα αλήθεια να ακυρώνεται το αποτέλεσμα της γνωστικής διαδικασίας.
Το ίδιο συμβαίνει στο Πανεπιστήμιο. Φτιάχνουμε νέα τμήματα, υποτίθεται τμήματα αιχμής με ένα ιδεολόγημα του τι ζητάει η αγορά. Σ' αυτά τα τμήματα αιχμής δεν υπηρετείται καμιά επιστήμη. Μαθαίνουν οι άνθρωποι γνώσεις, που υποτίθεται ότι είναι αυτές που ζητούν οι επιχειρήσεις και η αγορά εργασίας, μέχρι να τις μάθουν αυτές τις γνώσεις, είναι παλιές και δεν έχουν φτιάξει την επιστημονική δομή, να αναπληρώσουν τις γνώσεις τους, διαβάζοντας. Διότι δεν έχουν μάθει τον τρόπο να διαβάζουν, διότι δεν έχουν τη βασική προϋπόθεση της επιστημονικής συγκρότησης.
Τι γίνεται σήμερα στην Ε.Ε.; Κινητικότητα, ελευθερία, πολύ ωραίες λέξεις. Ποιος αποφασίζει πια για το τι σημαίνει πανεπιστημιακό πτυχίο; Τι είναι δημόσιο Πανεπιστήμιο; Δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι το Πανεπιστήμιο που χρηματοδοτείται από το Δημόσιο και που μέσα από τα όργανά του, ορίζει και ελέγχει την πανεπιστημιακή διαδικασία.
Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο πιάνει δύο πράγματα. Δημόσια χρηματοδότηση και συλλογικά όργανα διοίκησης. Τι φταίει σήμερα και χαλάει την έννοια του δημοσίου Πανεπιστημίου. Ποιος απονέμει το πτυχίο; Ξέρετε ποιος θα απονέμει το πτυχίο σύμφωνα με το Βερολίνο; Η ενιαία Ευρωπαϊκή Επιτροπή Αναγνώρισης Credit.
Το πτυχίο πια παύει να είναι συνδεδεμένο με μια επιστήμη και είναι ένα σακούλι που γυρνάει ο φοιτητής και μαζεύει μαθηματάκια που θα βγουν στο βιογραφικό του σημείωμα αύριο απέναντι στην αγορά.
Όταν μαζέψει 48 ή 52 παίρνει πτυχίο. Ποιός ορίζει αυτό το πτυχίο; Ποιά είναι η ευθύνη της πανεπιστημιακής κοινότητας για τον ορισμό αυτού του πτυχίου; Καμιά. Λέει η ελληνική κυβέρνηση, εγώ δεν αναγνωρίζω την ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση. Την αναγνωρίζει όμως το Πανεπιστήμιο της Πάντοβα. Δεν θα αναγνωρίσεις το πτυχίο; Θα σε πάνε στο ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Τι θα κάνεις; Θα το αναγνωρίσεις;
Στα αλήθεια φτιάχνεται και αυτό είναι πάλι κατά λέξη, ένας μηχανισμός μεταλυκειακών γνώσεων, αυτό λέει το Βερολίνο, οι οποίες συσσωρευμένες φτιάχνουν ένα συνοδευτικό του τυπικού ενός πτυχίου, που είναι το δίπλωμα Saplemant βάσει του οποίου οι νέοι πτυχιούχοι, θα διεκδικήσουν εργασία από την αγορά.
Αυτό διαλύει το Πανεπιστήμιο. Αυτή η διάλυση του Πανεπιστημίου, έχει τεράστια συνέπεια σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης. Είμαστε στην έκτη εβδομάδα της απεργιακής κινητοποίησης. Εχουμε κερδίσει πράγματα, έχουμε ακόμα πάρα πολύ δρόμο. Εχω την εντύπωση πως ο ορίζοντας είναι πολύ μεγάλος, τα διακυβεύματα είναι τεράστια για το σύνολο της εκπαίδευσης, γι' αυτό και νομίζω όπως έχουμε αποδείξει, δίνουμε τεράστια σημασία, την μεγαλύτερη δυνατή, σε κάθε εκδήλωση, που φέρνει τις Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών στο ίδιο τραπέζι και στην ίδια διαδήλωση στο δρόμο. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

Ηλιόπουλος Ηλίας, (Γενικός Γραμματέας ΑΔΕΔΥ)
Αγαπητοί συνάδελφοι, η παρέμβαση της ΑΔΕΔΥ θα είναι σύντομη, γιατί αφενός δεν έχω κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα να παρουσιάσω ιδεολογικοπολιτικά το θέμα και αφετέρου η ΑΔΕΔΥ, δεν μπορεί να έχει διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και δεν μπορεί να λέει άλλα πράγματα, γιατί όλα αυτά τα έχει υποστηρίξει.
Θα μπορούσα δηλαδή αμέσως να πω ότι με την μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια που μπορεί να καταβάλλει η ΑΔΕΔΥ, μπορεί να σταθεί κοντά σε αυτό τον αγώνα. Αλλά θέλω να κάνω μερικές επισημάνσεις, για να δούμε κυρίαρχα τις συνέπειες αυτής της αντιμετώπισης της παιδείας μας, που μέσα εκεί συμπεριλαμβάνεται, ό,τι έχει σχέση με την ύλη, την υποδομή δηλαδή των σχολείων μας και ό,τι έχει σχέση με το προσωπικό που δουλεύει μέσα σ' αυτά τα σχολεία, τα οποία πολλές φορές μας δημιουργούν απογοήτευση και πικρία, βλέποντας σε ποια κατάσταση βρίσκονται.
Είναι δύσκολο θα έλεγα, στον εκλεκτό φίλο τον Γιάννη τον Κουτσούκο να επιχειρεί σήμερα να απολογηθεί για λογαριασμό της κυβέρνησης, που εγώ πιστεύω, ότι δεν έχει καμιά ευθύνη ο ίδιος, γιατί μέχρι προχτές μαζί μας, έδινε και αυτός τον αγώνα, για να λύσουμε τα προβλήματα και της εκπαίδευσης. Γιατί πράγματι είναι δύσκολο να αρνηθείς αριθμούς. Δεν μπορεί κανένας να μην ξέρει πρόσθεση, ιδιαίτερα οι εκπαιδευτικοί και το 3,4 δεν μπορεί να γίνει 3,8.
Η ίδια πράξη θα είναι αυτή που θα γίνει απ' όλους μας και το αποτέλεσμα δεν μπορεί να είναι διαφορετικό, όπως επίσης κανένας δεν μπορεί να παραγνωρίσει τις μετρημένες απουσίες εκπαιδευτικών από τα σχολεία. Δεν μπορεί κανείς να διαψεύσει το 3 και 4 ίσον 7.000 που ακούσατε προηγουμένως, ότι δηλαδή λείπουν σήμερα από τα σχολεία, σε βάρος της εκπαίδευσης, σε βάρος των μαθητών.
Δεν μπορεί κανένας να αγνοήσει κατάσταση είτε σχολείων είτε μέσων που χρησιμοποιούν τα σχολεία. Όποιος έχει αντίρρηση, δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα μαζί με τους συναδέλφους εδώ στα σχολεία, να διαπιστώσει την πραγματικότητα.
Δεν μπορεί κανένας να γνωρίσει την ανάγκη της σημερινής κοινωνίας όπως εξελίχθηκε. Είτε μας αρέσει είτε όχι, βρισκόμαστε σε μια κοινωνία υψηλών απαιτήσεων, μεγάλων προδιαγραφών. Δεν μπορεί τα ελληνόπουλα να μην είναι πίσω από αυτή την εξέλιξη.
Ο λαός ο δικός μας είναι ιδιαίτερα φιλομαθής και φιλοπρόοδος και αυτή τη δυνατότητα, μπορεί να την παρέχει στα παιδιά μας μόνο η εκπαίδευση. Εξάλλου είναι ισχυρή πάντοτε η εκτίμηση ότι με την παγκοσμιοποίηση και με τις τεράστιες εξελίξεις και τις αλλαγές που έχουμε, θα επιβιώσουν όσοι λαοί έχουν εκπαίδευση ισχυρή, εκπαίδευση ποιοτικά υψηλή. Εκπαίδευση που θα στηριχθεί κυρίαρχα από το κράτος, για μας το ελληνικό κράτος.
Βέβαια το ζητούμενο το στηρίζετε; Η άποψή μου είναι εντελώς λάθος να κάνουμε συγκρίσεις του 2003 με το 1960. Τότε αν θυμάμαι καλά, στα σχολεία πήγαιναν μαθητές με σακούλια, τα θυμόμαστε τα σακούλια όσοι είμαστε λίγο παλιότεροι, αντί για τσάντες που έχουν σήμερα και κονδυλοφόρους. Είναι δυνατόν να κάνουμε κάτι τέτοιου είδους συγκρίσεις ότι δηλαδή κάναμε βήματα;
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έγιναν βήματα. Και η χελώνα κάνει βήματα αλλά όταν είναι να γίνουν 100 βήματα και γίνονται τα 5, δεν νομίζω ότι αυτάρεσκα μπορεί να πει κανένας ότι έγινε μια προσπάθεια σημαντική.
Νομίζω επίσης ότι κανένας δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε όλο τον κόσμο των εργαζομένων σήμερα. Αλλά μιας και είναι εδώ οι εκπαιδευτικοί, ακούστηκε προηγουμένως, ότι οι πανεπιστημιακοί για 7η εβδομάδα, αν δεν κάνω λάθος είπε, συνεχίζουν τον αγώνα. Έτσι τους κάπνισε; Δεν έχουν προβλήματα;
Δεν μπορεί οι εκπαιδευτικοί δευτεροβάθμιας και πρωτοβάθμιας, να κήρυξαν απεργιακές κινητοποιήσεις, να έκαναν και να ξανακήρυξαν, γιατί έτσι θεωρούν ότι θα τιμωρήσουν κάποιον ή κυρίως τον εαυτό τους, που πληρώνουν πολύ ακριβά αυτή την απουσία από τα σχολεία και οι ίδιοι οικονομικά, σε μια περίοδο που τα οικονομικά μας είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Όποιος επιχειρεί να βάλει όλους αυτούς παράφρονες, όπως έκανε μια προσπάθεια χτες ο Πρωθυπουργός, να κατηγορεί την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, ότι παρεμβαίνει να υποστηρίξει ποιους; Αυτούς που οι ίδιοι τους στέλνουν στα δικαστήρια, αρνούμενοι το διάλογο. Παράνομη και καταχρηστική η ΠΟΓΕΔΗ, παράνομοι και καταχρηστικοί οι γιατροί του ΙΚΑ, τους οδήγησε και εδώ είναι τα παράξενο, τους οδήγησε καθηγητής ο κ. Νεκτάριος στα δικαστήρια, για να βγάλει παράνομη και καταχρηστική, ποιο, το δημοκρατικό τους δικαίωμα, κατοχυρωμένο και από το Σύνταγμα;
Σήμερα, το ίδιο αναμένεται να γίνει για τους εργαζόμενους στους ΟΤΑ. Μια ατελείωτη προσπάθεια δηλαδή, μέσα από τα δικαστήρια, σε ένα ζήτημα που θα έπρεπε μέσα από ένα διάλογο, μέσα από μια προσπάθεια αντιμετώπισης να βρεθεί μια λύση.
Θα λύσει το πρόβλημα το δικαστήριο ή θα πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, γιατί ακούστηκε για την αξιολόγηση και για τον μπαμπούλα. Υπάρχει μεγαλύτερος μπαμπούλας από αυτό που σου στερεί το δικαίωμα να διαμαρτυρηθείς για την αδικία που σου γίνεται; Και μάλιστα με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο. Και να βγαίνει ο Πρωθυπουργός, για πρώτη φορά ο Πρωθυπουργός, να τα βάζει με την ηγεσία της ΑΔΕΔΥ, γιατί προστάτεψε αυτούς που αδικούνται. Γιατί προστάτεψε αυτούς που τιμωρούνται αδίκως.
Όμως δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιο μέτρο, όποιο και αν είναι αυτό, να σταματήσει αυτό τον αγώνα. Γιατί δεν τελειώνουμε, έρχεται το λεγόμενο μισθολόγιο, που ακούσαμε ότι φέρνει αυξήσεις και μάλιστα μας παρουσιάζει και εγώ δεν παίρνω άλλον πίνακα, παίρνω τον Χριστοδουλάκη λέει 5,6. Το 5,6 το έχει υπολογίσει στους βασικούς μισθούς και σου λέει, σου δίνω αύξηση. Το οποίο αν το μετρήσεις στο σύνολο των αποδοχών ή στις καθαρές αποδοχές, πάει στο μισό και είναι και το μέσο όρο που σημαίνει ότι οι μισοί τουλάχιστον είναι πολύ παρακάτω.
Ακόμα περισσότερο μέσα σ' αυτό συμπεριλαμβάνει το σύνολο της απώλειας του τιμαρίθμου, του 2003, 3,6 είπε ο κ. Γκαργκάνας, σπουδαίος και αυτός. Κάθε τόσο, μπαινοβγαίνει στο γραφείο του Πρωθυπουργού να του πει: «μην δίνεις και αυξήσεις», να του δώσει και άλλοθι δηλαδή.
Ο κ. Γκαργκάνας, το γράφει αυτό, το έχω ακούσει και στο ραδιόφωνο που παίρνει 10.000.000 τον μήνα και λέει, προσέξτε, θα πονέσει η ελληνική οικονομία αν ο εργαζόμενος των 200, 300 χιλιάδων πάρει 10.000 παραπάνω. Αλλά δεν ευαισθητοποιήθηκε ο ίδιος να πει, να μην πάρουμε αυτή τη χρονιά τα 10.000.000 να πάρω το 1, να φάω λιγότερα φιλέτα ή ο κ. Θωμόπουλος που είναι λίγο παρακάτω κανά δύο εκατομμύρια ή ο Πρόεδρος του ΣΕΒ.
Ποιοι; Όλοι αυτοί που παίρνουν την μερίδα του λέοντος. Έχουν να παρέμβουν σε εμάς, που ξέχασαν και μάλιστα πρώτα ο κ. Σημίτης ότι πριν από δύο χρόνια, δήλωνε από τη Θεσσαλονίκη: «ευχαριστούμε τους εργαζόμενους για τις μεγάλες θυσίες, γιατί βοήθησαν τη χώρα να ταχθεί στην ΟΝΕ και ήρθε η ώρα να τους το ανταποδώσουμε».
Πως θα τους το ανταποδώσουμε; Συνεχίζοντας την ίδια τακτική της κάθε χρόνο υποβάθμισης. Όλη αυτή η προσπάθεια που γίνεται, είναι σχεδιασμένη, είναι μεθοδευμένη, εξάλλου φάνηκε από την παραπληροφόρηση που επιχειρήθηκε στην προσπάθεια της ΑΔΕΔΥ για το νέο μισθολόγιο το καλοκαίρι.
Θυμόσαστε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης; Συμφώνησε η ΑΔΕΔΥ, υπέγραψε η ΑΔΕΔΥ. Παίρνουν τα πολλά χρήματα, όπως είπε προηγουμένως ο Πρόεδρος της ΟΛΜΕ. Σας λέω ότι τέτοια ψέματα και τέτοιου είδους παραπλάνηση, πρώτη φορά αντιμετωπίσαμε, γιατί το συγκεκριμένο που τάχα δίνει, έχει ομόφωνα απορριφθεί από το σύνολο των εργαζομένων σε όλη την Ελλάδα, γι' αυτό έχει και τις απεργίες εξάλλου, από την Εκτελεστική Επιτροπή, από το Γενικό Συμβούλιο.
Δεν θέλω να επεκταθώ και στα άλλα ζητήματα που έχουν σχέση με την μερική απασχόληση. Μια προσπάθεια για να δημιουργήσουν ημιανέργους ομήρους, αδιαφορώντας τις συνέπειες της ποιότητας των υπηρεσιών, γιατί κανείς νομίζω ότι δεν μπορεί να περιμένει, ότι από έναν άνεργο με τα προβλήματα που έχει, θα σκέπτεται να αποδώσει ποιοτικά σε μια Υπηρεσία, θα μετακινείται από τον Πειραιά ενδεχομένως να πάει στα Φιλαδέλφεια ή στην Κηφισιά, για να δουλέψει δύο ή τρεις ώρες, για να πάρει τι; Ένα φιλοδώρημα.
Κανείς δεν έχει λάβει υπόψη του, ότι αυτοί οι άνθρωποι με τη συνεχιζόμενη παράλληλα αποδυνάμωση των δημοσίων υπηρεσιών, θα καλύψουν τις ανάγκες των δημοσίων υπηρεσιών αλλά δεν θα πληρώνουν εισφορές στα ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων, για να μας πουν σε λίγο ότι οδηγούνται σε κατάρρευση, με αυτή την άμεση παρεμβολή που γίνεται και γι' αυτό το ζήτημα.
Κλείνοντας, θέλω να βεβαιώσω άλλη μια φορά, ότι η ΑΔΕΔΥ όπως και την προηγούμενη σχολική περίοδο, που επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ως περίοδο ανάδειξης ζητημάτων παιδείας, που παρενέβη ουσιαστικά σε όλες τις εκδηλώσεις των εκπαιδευτικών και θέλω να ευχαριστήσω γι' αυτή την επιλογή που στηριχτήκαμε απ' όλους τους εργαζόμενους, γιατί ήταν μια κοινή προσπάθεια όλου του εργαζόμενου κόσμου και γνωρίζουμε ότι η παιδεία αφορά όλους μας, όπως και η υγεία βεβαίως θέλω, λοιπόν, να βεβαιώσω ότι θα είμαστε ένθερμοι συμπαραστάτες όλων των διεκδικήσεων των εκπαιδευτικών, ότι θα είμαστε παρόντες, στην προσπάθεια, μακριά από μας οι ευχές και τα όποια άλλα χαμόγελα, για καλή επιτυχία. Η παρουσία θα είναι ενεργή, θα είναι ουσιαστική, θα είμαστε παρόντες, μέχρι που τελικά να αλλάξει αυτή η απαράδεκτη εικόνα, αυτή η απαράδεκτη κατάσταση.
Πρέπει επιτέλους, η παιδεία να βρει το δρόμο της, γι' αυτό αξίζει στο λαό μας, γιατί αυτό αξίζει στα παιδιά μας, γιατί αυτά τα ζητήματα που έχουν τεθεί είναι συγκεκριμένα, είναι αδιάψευστα και δεν μπορεί κανένας, με κανένα επιχείρημα πειστικό να σταθεί απέναντί τους.
Με αυτή τη δέσμευση κλείνω αυτή την παρέμβαση, ότι σε συνεννόηση, σε συνεργασία, θα συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια, την πολύ σημαντική που κάνατε σήμερα, για να δοθεί η δυνατότητα όσο γίνεται να πληροφορηθεί ο λαός, γιατί κάπου επιχειρήθηκε η παραπλάνησή του, ποια είναι η αλήθεια και ποια είναι η πραγματικότητα και νομίζω ότι σήμερα απ' όλες τις τοποθετήσεις, αναδείχθηκαν, καταδείχθηκαν και παρουσιάστηκαν τα προβλήματα όπως ακριβώς υπάρχουν στην παιδεία.

Λυγερού Βάνα, Πρόεδρος της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Γονέων Μαθητών Ελλάδος (ΑΣΓΜΕ)
Η Ανώτατη Συνομοσπονδία των Γονέων και μαθητών της Ελλάδας, χαιρετίζει τη σημερινή εκδήλωση των εκπαιδευτικών, γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά την αντιεκπαιδευτική πολιτική, που αναγκάζει τους εκπαιδευτικούς να κινητοποιούνται.
Τα αδιέξοδα που γεννάει και τις συνέπειές της, τις πληρώνουμε πολύ ακριβά εμείς οι γονείς και τα παιδιά μας. Αυτή η ίδια πολιτική άλλωστε αποκλείει τα παιδιά μας σήμερα από την μόρφωση, για να τα αποκλείσει αύριο από την εργασία και τη ζωή με δικαιώματα.
Διαπιστώνουμε διαρκώς την υποχρηματοδότηση που καλούμαστε εμείς να αναπληρώσουμε. Την μορφωτική υποβάθμιση, τους φραγμούς, την ακριβοπληρωμένη αμάθεια. Αντιμετωπίζουμε καθημερινά τη φιλάργυρη στοργή της πολιτείας, που συμπτύσσει τμήματα για να καλύψει τα κενά σήμερα και να εξοικονομήσει θέσεις διδασκάλων, μετατρέπει υπόγειες αποθήκες σε αίθουσες διδασκαλίας για να μη χτίσει σχολεία. Αποκαλεί τα ολοήμερα τμήματα ολοήμερα σχολεία και καλεί τους γονείς να τα στηρίξουν, προσλαμβάνοντας τραπεζοκόμες και καθαρίστριες.
Βαφτίζει σχολείο του μέλλοντος το σχολείο επιχείρηση. Ονομάζει αξιολόγηση την εμπορευματοποίηση της παιδείας, την εκδίωξη των μαθητών από τα σχολεία και την υποταγή του εκπαιδευτικού. Συζητάμε με τους δασκάλους των Συλλόγων της Πρωτοβάθμιας και με τη ΣΕΛΜΕ για την κατάσταση των σχολείων, για τη δυσκολία να πραγματοποιήσουν την παιδαγωγική τους αποστολή, όταν το κράτος παραιτείται από τη δική του ευθύνη.
Γι' αυτό στηρίζουμε τον αγώνα σας, απέναντι σ' αυτή την πολιτική. Τον αγώνα σας για αξιοπρέπεια και όχι υποταγή. Είναι φανερό πια σε εμάς, πως τα οικονομικά επιτελεία της Ε.Ε. και οι μάνατζέρ τους για την παιδεία στη χώρα μας, θέλουν να μας πείσουν, πως ελεύθερος ανταγωνισμός, είναι η ανώτερη κατάκτηση της ιστορίας και πρέπει να κυριαρχήσει και στο σχολείο.
Οι δάσκαλοι γνωρίζουν πολύ καλά πως ο Δαρβίνος απέδειξε πολύ καιρό πριν, πως ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι η κανονική κατάσταση του ζωικού βασιλείου. Γνωρίζετε πολύ καλά και προσπαθείτε να το μάθετε στα παιδιά μας που η ανθρώπινη κοινωνία, αγωνίστηκε αιώνες να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση, να δημιουργήσει πολιτισμό, να κατακτήσει την παιδεία σαν κοινωνικό δικαίωμα για όλους.
Δεν δεχόσαστε και εσείς όπως και εμείς το απόφθεγμα της υποταγμένης επιστήμης, να γυρίσουμε πίσω στη ζούγκλα και σ' αυτό τον αγώνα που έχετε μπροστά σας, να μάθετε τα παιδιά μας στον κόσμο και τι δικαιούνται μέσα σ' αυτόν, για να μπορεί να ορίζουν τα γυρίσματα του καιρού και του ριζικού τις ρόδες, είμαστε μαζί σας, αντίθετοι στην εμπορευματοποίηση της παιδείας, αντίθετοι στην μετατροπή των δασκάλων σε στυγνούς άψυχους δημόσιους υπάλληλους, εργαζόμενους από σχολείο σε σχολείο, και από δήμο σε δήμο, αντίθετοι στα σχολεία μαγαζιά, γκαράζ, Internet cafe.
Το μέλλον της εκπαίδευσης, όπως το προετοιμάζουν τα οικονομικά επιτελεία των πολυεθνικών, αποτυπώνεται σήμερα στην νέα μορφή εργασίας των ευέλικτων και μοιραίων ωρομίσθιων εκπαιδευτικών, στην αξιολόγηση και χρηματοδότηση των σχολείων και εκπαιδευτικών, που όπως ξεκαθάρισε απ' ότι φαίνεται ο καθ' ύλην αρμόδιος Υπουργός κ. Χριστοδουλάκης, τα κριτήριά της και που θα υλοποιηθεί, αν το επιτρέψουμε, θα οδηγήσει σε διαχωρισμό των πλούσιων, έξυπνων και καλών μαθητών, άρα και καλών εκπαιδευτικών των καλών δήμων, από τους φτωχούς κακούς μαθητές και εκπαιδευτικούς των παρακατιανών περιοχών.
Επίσης αποτυπώνεται και στο νέο πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε από το Υπουργείο Παιδείας στη Βουλή, στο ρόλο της ΟΣΚ ανώνυμης εταιρείας, που θα προχωρήσει σε κάθε προσοδοφόρο υλική πράξη, με στόχο την απόκτηση πόρων για τη χρηματοδότηση των προγραμμάτων στέγασης και εξοπλισμού των σχολείων.
Όπως κυνικά κατευθύνει ο ΟΣΑ τους μεταρρυθμιστές και θα διαβάσατε την Κυριακή στην εφημερίδα, αν μειωθούν οι δαπάνες λειτουργίας, θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα, να μην μειωθεί η ποσότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, έστω και αν πρόκειται να μειωθεί η ποιότητα.
Για παράδειγμα, μπορούν να μειωθούν οι πιστώσεις που διατίθενται για τη λειτουργία των σχολείων και των Πανεπιστημίων, αλλά θα ήταν επικίνδυνο να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών και των φοιτητών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν με βίαιο τρόπο, ψυχολογία στην υπηρεσία του κέρδους, στην περίπτωση που βρεθούν αντιμέτωπες με την άρνηση εγγραφής των παιδιών τους σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Όμως δεν θα υπάρξει η ίδια αντίδραση από την πλευρά τους αν μειωθεί βαθμιαία η ποιότητα της παιδείας, το σχολείο μπορεί να ζητήσει σταδιακά και να λάβει την οικονομική συνδρομή των οικογενειών ή να καταργήσει κάποια εκπαιδευτική δραστηριότητα.
Σημειώστε το αυτό, γιατί το καλοκαίρι δημοσιεύτηκε πως στην Αγγλία απολύθηκαν 5.000 εκπαιδευτικοί, σε κάποιες κομητείες, γιατί υπήρξαν περικοπές στις δαπάνες των σχολείων και βέβαια περιορίστηκαν και οι ώρες διδασκαλίας των βασικών μαθημάτων αντίστοιχα.
Η τελική έκκληση του ΟΣΑ είναι να γίνει αυτό σταδιακά και αποσπασματικά σε ένα σχολείο αλλά όχι και στο διπλανό, τουλάχιστον να αποφευχθεί η γενικευμένη δυσαρέσκεια του πληθυσμού. Κυριακάτικο είναι αυτό. Αυτής της στόχευσης, έχουμε δείγματα και εμπειρία και οι δάσκαλοι και οι γονείς και οι μαθητές σε ένα μεγάλο κομμάτι της.
Σ' αυτό το μέλλον, εμείς σας καλούμε όλους να γυρίσουμε την πλάτη και να δούμε πως το μέλλον του δημόσιου σχολείου θα εξασφαλιστεί με τους αγώνες του κινήματός μας, των εκπαιδευτικών, των γονιών, των μαθητών, των εργαζομένων για καθολική εξασφάλιση του δικαιώματος στη μόρφωση για όλα τα παιδιά της χώρας.
Σε ένα ενιαίο σχολείο δημόσιο και δωρεάν, με μόνιμους δασκάλους, καλά μορφωμένους από το Πανεπιστήμιο και επιμορφωνόμενους απ' αυτό, με πρωινά σχολεία και σύγχρονες υποδομές, με βιβλία και αναλυτικά προγράμματα, ριζικά αναμορφωμένα.
Γνωρίζουμε καλά πως η όποια θετική αλλαγή προς το συμφέρον της μόρφωσης των παιδιών μας, δεν θα είναι προϊόν της καλής θέλησης των κυβερνήσεων και της εξουσίας αλλά θα προέλθει από τον κοινό αγώνα, για την παιδεία των αναγκών και των οραμάτων μας, από τον αγώνα μας για μια καλύτερη κοινωνία.
Έτσι και αλλιώς η πορεία μας θα είναι κοινή και αναγκαστικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από αυτόν τον αγώνα, που θα πρέπει να δούμε όλοι και να ακολουθήσουμε χωρίς υπαναχωρήσεις.