ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: «Οι εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Επιπτώσεις στο εκπαιδευτικό έργο»

Δευτέρα, 22 Μαρτίου 2004 Συνεδριακό Κέντρο Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Αίθουσα «Γ. Κορδάτος» Βόλος

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Προεδρείο: Θωμάς Καραγιάννης, Μιχάλης Χαζίρης, Τάκης Ζήσης

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Αγαπητοί συνάδελφοι, αρχίζουμε το δεύτερο μέρος της ημερίδας. Ήμασταν πολλοί και τώρα είμαστε αρκετοί αλλά στο τέλος θα μείνουμε λίγοι. Για να μη μείνουμε, λοιπόν, λίγοι, καλά θα είναι ν' αρχίσουμε τώρα τις διαδικασίες, με την παράκληση να έρθουν και οι άλλοι συνάδελφοι οι οποίοι βρίσκονται έξω.
Θα τηρήσουμε την ίδια διαδικασία, όπως και το πρωί. Να ευχαριστήσουμε κι εμείς το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών του Νομού Μαγνησίας, να ευχαριστήσουμε όλους τους εισηγητές, γιατί πιστεύω ότι είναι μια διαδικασία επιπέδου και έτσι πρέπει να συνεχιστεί και να δώσουμε το λόγο ευθύς αμέσως στον κύριο Νίκο Θεοτοκά, ο οποίος είναι Γενικός Γραμματέας της ΠΟΣΔΕΠ. Νίκο, έχεις το λόγο, με την παράκληση να τηρηθεί ο χρόνος.

Νίκος Θεοτοκάς (Γενικός Γραμματέας της ΠΟΣΔΕΠ)
Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, θέλω να ευχαριστήσω τη ΔΟΕ όχι μόνο για την πρόσκληση, αλλά γι' αυτή τη σημαντική πρωτοβουλία, η οποία νομίζω είναι ένα ακόμα λιθαράκι σ' αυτό που φαίνεται να συνέχει εδώ και χρόνια τον εκπαιδευτικό κόσμο, στη διαμόρφωση, δηλαδή, ενός ενιαίου πεδίου αντιμετώπισης των κρίσιμων ζητημάτων που αφορούν την παιδεία στο σύνολό της.
Μιας και μιλώ γι' αυτό θα μου επιτρέψετε να πω ένα σύμπτωμα. Γίνεται μια συνάντηση για εξαιρετικά κρίσιμα θέματα του εκπαιδευτικού κόσμου στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, που έχει τρία τμήματα των επιστημών της αγωγής. Το σύμπτωμα είναι η απουσία των αυριανών δασκάλων από αυτή την αίθουσα και των δασκάλων των αυριανών δασκάλων, των συναδέλφων μου, δηλαδή. Θεωρώ ότι αυτό το σύμπτωμα έχει να κάνει με το σπάσιμο της έγνοιας των συλλογικοτήτων, που φοβάμαι ότι είναι το κεντρικό θέμα, που αφορά στις συζητήσεις που αναπτύσσονται εδώ.
Να μου επιτρέψετε να ξεκινήσω υπενθυμίζοντας κάποια αυτονόητα πράγματα που είναι, ασφαλώς, πολύ γνωστά σε όσες και όσους βρίσκονται σ' αυτήν την αίθουσα.
Υπάρχει ένας θεμελιώδης μύθος επί του οποίου οικοδομείται το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα. Τα άτομα διαθέτουν, υποτίθεται, ένα ορθολογικό κριτήριο βάσει του οποίου, οι προτιμήσεις τους στην αγορά εκφράζουν με τρόπο αντικειμενικό την αξία των αγαθών, όλων των αγαθών, των υλικών και των πνευματικών. Με άλλα λόγια, η «απελευθέρωση» των αγορών θεωρείται ότι αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την άρση των δυσλειτουργιών οι οποίες υπονομεύουν την αυτόματη συμμόρφωση αγοραστών και πωλητών στις ρυθμίσεις της «αοράτου χειρός». Οι άνθρωποι, δηλαδή, με αποκλειστικό κίνητρο το καλώς ή κακώς εννοούμενο ίδιον όφελος, είναι σε θέση να εξωτερικεύσουν κανόνες και να επιβάλουν ισορροπίες στη λειτουργία των αγορών και, ταυτόχρονα να βελτιστοποιήσουν τη δική τους οικονομική λειτουργία και απόδοση στο πλαίσιο του συστήματος. Κάθε εξωτερική παρέμβαση σ' αυτή τη συστημική διαδικασία απομακρύνει την επίτευξη της επιδιωκόμενης ισορροπίας. Η γενίκευση των όρων του «ελεύθερου ανταγωνισμού» σε όλα τα πεδία των οικονομιών - και, άρα, των κοινωνιών - είναι, λοιπόν, η πεμπτουσία της οικονομικής λογικής που φαίνεται να ηγεμονεύει σήμερα στην Ευρώπη, στον κόσμο, αλλά και στον τόπο μας. Η οικονομία πρέπει, επιτέλους, να ελευθερωθεί, μας λένε, από τις ιδεολογίες και τις ανορθολογικές τους υπαγορεύσεις και κάπου εκεί οδηγούμαστε στον υπέροχο καινούριο κόσμο.
Σε τούτο το σχήμα, οι παγιωμένες μορφές των εργασιακών δικαιωμάτων (ή, για να το πούμε με άλλα λόγια, οι οικονομικές και θεσμικές κατακτήσεις των εργαζομένων) κληροδοτούν σ' αυτό που λένε μετανεωτερικές κοινωνίες ιδεολογικά «κεκτημένα», τα οποία νοθεύουν (μέχρι καταργήσεως) τη λογική του ελεύθερου ανταγωνισμού. Υφίσταται, λοιπόν, κάποιου τύπου εκλογίκευση, από τη μεριά των κυβερνόντων, η οποία καταλύει τη λογική και η οποία καταγγέλλει όλες τις υπόλοιπες ως ιδεολογικά κατασκευάσματα.
Ξέρω, απλουστεύω και συμπυκνώνω καθ' υπερβολήν. Αν θέλετε αυτά τα θέματα θα τα κουβεντιάσουμε αναλυτικότερα μετά τις εισηγήσεις.
«Κοινωνίες της γνώσης». Με άξονα αυτόν τον (ενοχλητικά ρηχό και επικίνδυνα αυθαίρετο) νεοπαγή όρο οικοδομείται μια στυγνή στρατηγική πλήρους απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων και του συνόλου των κοινωνικών δικαιωμάτων. Τα κοινωνικά αγαθά μετατρέπονται σε διακυβεύσεις οι οποίες, υπό όρους διακινδύνευσης, απαιτούν μια νέου τύπου «υπευθυνότητα» εκ μέρους των «κοινωνικών εταίρων», όπως του λένε και του Κράτους. Ο ιδιώτης «επενδύει» στους φορείς που, κατά την κρίση του, εγγυώνται με τον καλύτερο τρόπο την ευόδωση των επιδιώξεων του και, συνακόλουθα, απολαμβάνει την ωφέλεια ή αναλαμβάνει το κόστος των επιλογών του. Ποιο είναι, στην περίπτωση αυτή, το εφόδιο του ελευθέρως συναλλασσόμενου πολίτη; Η ικανότητα, όπως λένε πάλι, να έχει πρόσβαση στην «πληροφορία». Η ιδιότυπη αυτή χρήση της έννοιας «γνώση», δεν σημαίνει, λοιπόν, παρά τη δυνατότητα του πολίτη να έχει πρόσβαση στην πληροφορία, στην πληροφορία όμως χωρίς το συντακτικό και τη γραμματική της, σε μία πληροφορία ασύντακτη, δηλαδή σε μια πληροφορία, που εν τέλει είναι θόρυβος. «Κοινωνία της γνώσης» και «κοινωνία της πληροφορίας», αποτελούν συμπληρωματικές περιγραφές του ίδιου ακριβώς ιδεολογήματος, που στηρίζει σήμερα την κατεδάφιση του Κράτους Προνοίας και των κοινωνικών κατακτήσεων των τελευταίων αιώνων. Η εγγύηση, εν τέλει, της λεγόμενης «ελευθερίας των επιλογών» προϋποθέτει ένα γενικευμένο σύστημα τυποποίησης και πιστοποίησης των αγαθών και των υπηρεσιών που προσφέρονται στις αγορές. Ανάμεσα σ' αυτά τ' αγαθά που τυποποιούνται και πιστοποιούνται και προσφέρονται στις αγορές είναι και οι εργαζόμενοι, δηλαδή η προσφορά της ικανότητας των ανθρώπων να παραγάγουν έργο. Με άλλα λόγια, ως «γνώση» ορίζεται η ικανότητα πρόσβασης στο πλέγμα των τυποποιημένων πληροφοριών οι οποίες υποτίθεται ότι υποστηρίζουν τη δυνατότητα «ορθολογικών επιλογών» μέσα στο σύστημα των απελευθερωμένων αγορών. Κι ένα τελευταίο. Για ν' απελευθερωθούν οι αγορές θα πρέπει ν' αλλάξει ριζικά ο προσανατολισμός των δημοσίων πόρων από τη λογική και πάλι όπως το λένε, από τη λογική της «μονοπωλιακής» παροχής υπηρεσιών, στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. Με αυτά τα ολίγα, έχουμε ελπίζω κάποια δεδομένα, που αφορούν τη θεματική της ημερίδας και μπορούν να υποστηρίξουν τη συζήτησή μας.
Πώς μεταφράζονται όλα αυτά στον χώρο της εκπαίδευσης;
Σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο γλωσσάρι, η παιδεία αποτελεί κατεξοχήν χώρο προσφοράς υπηρεσιών εκπαίδευσης. Σας θυμίζω ότι ο τζίρος αυτού του χώρου προσφοράς υπηρεσιών εκπαίδευσης το 2000 παγκοσμίως έφτανε το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια πάνω κάτω. Το «κρατικό μονοπώλιο» που «υποκρύπτει» ο χαρακτηρισμός της ως δημοσίου αγαθού έχει, λοιπόν σύμφωνα με τις αντιλήψεις που επικρατούν, τρεις τουλάχιστον καταστροφικές συνέπειες.
Πρώτον: προσανατολίζει τις δύο πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης στη Γενική Μόρφωση και, άρα, σε δραστηριότητες που δεν εντάσσονται ευθέως, ενδεχομένως και να υπονομεύουν, το πεδίο της οικονομίας.
Δεύτερον: δίνει το βάρος της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στις επιστήμες κι όχι στις εφαρμογές. Τούτο έχει μεγάλο κόστος και, αυτό είναι το χειρότερο, επιβαρύνει τη λειτουργία της αγοράς εργασίας με ανελαστικές προδιαγραφές οι οποίες προκαταλαμβάνουν τις τυπικές προϋποθέσεις άσκησης των επιστημονικών επαγγελμάτων. Δηλαδή δημιουργούν μια κεκτημένη σχέση πτυχίων κι επαγγελματικών τίτλων.
Τρίτον: δημιουργεί έναν διογκωμένο, μη αποδοτικό, κρατικό τομέα ο οποίος όπως λένε, ακριβώς επειδή λειτουργεί μονοπωλιακά, δεν έχει εσωτερικά κίνητρα ώστε να προσαρμόζεται στις λεγόμενες ανάγκες των σύγχρονων κοινωνιών, δηλαδή για να το πούμε με τα δικά μας λόγια, στις υπαγορεύσεις των αγορών.
Υπάρχει και κάτι ακόμα. Στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο, η εκπαίδευση (όπως και κάθε άλλος επιχειρηματικός τομέας, διότι στη επικρατούσα αντίληψη η εκπαίδευση είναι ένα κομμάτι επιχειρησιακών δραστηριοτήτων) θα πρέπει να παρέχει υπηρεσίες με, έμμεσα ή άμεσα, ανταποδοτικούς όρους. Αυτό το τελευταίο είναι, για τους γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, κάτι περισσότερο από την απλή υπαγωγή του συγκεκριμένου τομέα στους νόμους της αγοράς. Η εκπαίδευση είναι μέρος του μηχανισμού της αγοράς, και προορισμός της είναι να παράγει καταρτισμένους χρήστες των πληροφοριών, της «γνώσης», δηλαδή, που εξισορροπεί το εγγενές ρίσκο κάθε επιλογής σε ένα μεταβαλλόμενο περιβάλλον (όπως αυτό των αγορών). Οι όροι αυτής της κατάρτισης εξαρτώνται από τον βαθμό επενδυτικής της ετοιμότητας των χρηστών.
Συζητούμε σήμερα περί αξιολόγησης, σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Αξιολόγηση τίνος; Της ποιότητας. Και τι πάει να πει ποιότητα; Ο τρόπος που ορίζεται από τα διευθυντήρια των σύγχρονων οικονομιών αυτή η ποιότητα στην εκπαίδευση είναι τίποτα. Θα σας διαβάσω ένα μικρό κείμενο της Κομισιόν: «Στην εκπαίδευση η ποιότητα, σε μια ευρωπαϊκή προοπτική δεν μπορεί να κυρήσσεται από τις αρχές. Υπάρχει μόνο, αν η ύπαρξή της αναγνωρίζεται από τους χρήστες». Στη βάση αυτού του κριτηρίου προχωράμε στην αξιολόγηση της ποιότητας της εκπαίδευσης. Ποιοι είναι οι χρήστες;
Να αναφερθώ σε ένα και μόνο παράδειγμα: Ισχυροποιείται σήμερα η τάση ανάθεσης στην «πρωτοβουλία των κοινωνιών», όπως λένε, των επενδύσεων στις εκπαιδευτικές λειτουργίες και υποδομές. Κυρίως, υπό το πρόσχημα της «αποκέντρωσης», της «μεταφοράς αρμοδιοτήτων στην τοπική αυτοδιοίκηση», της «αυτονομίας των σχολικών συγκροτημάτων» και των πρωτοβουλιών της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών». Τυπικά παραδείγματα αυτού τού στρατηγικού προσανατολισμού θα βρει κανείς στις προεκλογικές εξαγγελίες, τις πολύ πρόσφατες και των δύο κομμάτων εξουσίας (το αφήνω κι αυτό για την συζήτηση που θα ακολουθήσει). Ήδη, στη χώρα μας, η μεταφορά αυτή έχει πραγματοποιηθεί στα ζητήματα των κτιριακών υποδομών και έπεται συνέχεια, διότι στην Ευρώπη τα ζητήματα αυτά έχουν ήδη έχουν επεκταθεί και στον τομέα της απασχόλησης των εκπαιδευτικών. Σε άλλες χώρες της Ε.Ε., πέρα από τις υποδομές, ακόμα και οι πόροι για την πρόσληψη εκπαιδευτικού ή βοηθητικού, όπως ακούστηκε σήμερα, διοικητικού και λοιπού προσωπικού στην προσχολική, στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχουν μετακυληθεί στην τοπική αυτοδιοίκηση, στις ενώσεις γονέων ή σε χορηγίες επιχειρήσεων. Έτσι, οι επαρκείς, οι στοιχειώδεις ή οι ανεπαρκείς υποδομές και στελεχώσεις των σχολείων αντιστοιχούν σε χωροταξικές αποτυπώσεις της ταξικότητας των κοινωνιών.
Κι εδώ είναι που φθάνουμε στον σκληρό ταξικό πυρήνα του ιδεολογήματος που περιγράφει τον κόσμο των αγορών ως «κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας». Οι «καταναλωτές» των εκπαιδευτικών υπηρεσιών, έχει ενδιαφέρον γιατί αυτό είναι ένα μότο, που επαναλαμβάνεται διαρκώς πλέον στα επίσημα κείμενα των διεθνών οργανισμών, οι καταναλωτές, λοιπόν, των εκπαιδευτικών υπηρεσιών αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ποιότητα τους. Καθώς διαβάζουμε στα κείμενα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή του ΟΟΣΑ, η σχετική υπευθυνότητα των ενδιαφερομένων πολιτών ή των τοπικών αρχόντων τεκμαίρεται αντικειμενικά δι' ενός και μόνον τρόπου: Από το πόσο βαθιά είναι διατεθειμένοι και μπορούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι το ρίσκο της επένδυσης τους. Τι πάει να πει αυτό; Ότι οι χρηματοδότες δικαιούνται να θέτουν και να διαχειρίζονται οι ίδιοι τις εγγυήσεις για την απόδοση της επένδυσης τους. Μόνο που, αν δεχτούμε αυτήν την λογική, τότε η δημόσια παιδεία χάνει εξ ορισμού κάθε χαρακτηριστικό που την ορίζει ως γενικό αγαθό. Η παιδεία γίνεται, δηλαδή, εμπόρευμα και η Πολιτεία απεκδύεται κάθε αρμοδιότητάς της να εγγυάται και να παρέχει ομοιότροπα τη γενική μόρφωση που επιτάσσει το Σύνταγμα.
Κουράζοντας σας μ' όλες αυτές τις αυτονόητες επισημάνσεις, θέλω να καταλήξω σ' ένα εξαιρετικά ανησυχητικό συμπέρασμα. Η μετάλλαξη του χαρακτήρα της γενικής δημόσιας παιδείας και της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης προϋποθέτει και εκβιάζει τη μεταλλαγή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών λειτουργών. Ο εκπαιδευτικός γίνεται υπάλληλος του εργοδότη και ελέγχεται για την απόδοση του, αποκλειστικά με βάση τα κριτήρια που εκείνος ορίζει. Ο εκπαιδευτικός παύει, δηλαδή, να ανήκει και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, σε μια επιστημονική κοινότητα που έχει ήδη κατακτήσει στον αιώνα που πέρασε αρμοδιότητες για τον τρόπο και το περιεχόμενο της διδασκαλίας. Καμία αυτενέργεια, καμία πρωτοβουλία, καμία δυνατότητα συλλογικής εκπροσώπησης και δράσης. Ο εκπαιδευτικός είναι χρήστης προδιαγεγραμμένων συστημάτων. Είναι η ζώσα μορφή ενός «ιδανικά» (ως προς την ποσοτική του απόδοση) σχεδιασμένου μηχανήματος, που προσφέρει άμεσα ή και εξ αποστάσεως πια υπηρεσίες κατάρτισης. Ο εκπαιδευτικός γίνεται , δηλαδή, εκφωνητής. Με άλλα λόγια ο εκπαιδευτικός, είναι αναλώσιμος. Το δικαίωμά του στην εργασία και στην αμοιβή συναρτάται προς τον βαθμό συμμόρφωσης του στις προδιαγραφές. Δεν είναι διόλου τυχαίο που στις ανακοινώσεις της Κομισιόν, η προοπτική της δια βίου κατάρτισης του εργατικού δυναμικού αναφέρεται ρητά σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Αυτό είναι κατά λέξη. Από την προσχολική ως τις διδακτορικές σπουδές. Η κατάρτιση δεν επιτρέπει ελευθερίες. Η παιδεία, έτσι όπως την ξέραμε, θεωρείται μια παρωχημένη και ρομαντική υπόθεση. Η κατάρτιση αρχίζει και τελειώνει στο θρανίο. Η παιδεία, λοιπόν, οφείλει κι εκείνη να αρχίζει και τελειώνει στο θρανίο. Η παιδεία, λοιπόν, οφείλει κι εκείνη, έτσι όπως διαμορφώνεται, ν' αρχίζει και να τελειώνει στο θρανίο. Δεν επιτρέπεται να εκβάλλει στην αναζήτηση, στο διάβασμα, στη λογοτεχνία, στην ψυχαγωγία στην ευχαρίστηση εν τέλει. Αυτά ανατίθενται στους μονολογικούς πομπούς του ηλεκτρονικού πολιτισμού και της τηλεόρασης, που διαφεντεύουν από άκρου εις άκρον την περίφημη «κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας». Τα παιδιά πρέπει να καταρτιστούν ώστε να γίνουν χρήστες μιας μονοσήμαντης και αδιαβάθμητης πληροφορίας. Τα παιδιά οφείλουν να εθιστούν στη θέση του άκριτου δέκτη. Κι έτσι, η ενεργός παρουσία του δασκάλου και του καθηγητή πρέπει να φύγει από την μέση. Η εκπαίδευση φαίνεται να υποτάσσεται στους κανόνες του περίφημου E-learning. Η οθόνη μου, το πληκτρολόγιό μου και η μονόδρομη σχέση με την εκφορά της πληροφορίας. Αυτό είναι το πρότυπο. Ο έλεγχος του πομπού και, άρα, η απόλυτη τήρηση των προδιαγραφών που καταρτίζουν τον μαθητή ή τον φοιτητή ως χρήστη. Η εκπαίδευση της αμάθειας, καθώς το λέει και το τεκμηριώνει ο Ζαν Κλωντ Μισεά στο ομώνυμο βιβλίο του.
Εκεί φθάνουμε, λοιπόν, όπου θα έπρεπε σύμφωνα με τον τίτλο να ξεκινήσουμε. Τις εργασιακές σχέσεις στον χώρο της εκπαίδευσης. Θα αναφερθώ σ' ένα παράδειγμα που αφορά σ' έναν χώρο που μου είναι οικείος, δηλαδή, στο πανεπιστήμιο.
Σήμερα στα ΑΕΙ, το 1/5 περίπου του συνόλου των διδασκόντων είναι συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου. Στα δε Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών το ποσοστό αυτό φτάνει το 1/4. Κατά κανόνα οι συμβασιούχοι διδάσκοντες μοιράζονται τρεις και τέσσερις μία πίστωση. Δεν έχουν πλήρη απασχόληση και πληρώνονται με καθυστέρηση πολλών μηνών ενίοτε και ετών, δηλαδή δανείζονται για να λειτουργούν ως εκπαιδευτικοί. Ενίοτε, μάλιστα, και αυτό είναι ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της εποχής μας, προσφέρουν διδακτικές υπηρεσίες δωρεάν, παράνομα δηλαδή, αποβλέποντας στην ανταπόδοση μιας μελλοντικής σύμβασης.
Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, οι χαμηλοί μισθοί και η επιδοματική δομή του συνόλου των εκπαιδευτικών μισθολογίων είναι στρατηγική επιλογή. Είναι στρατηγική επιλογή, που ισχύει εθνικά, αλλά ισχύει και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η εργασιακή ασφάλεια και οι αποδοχές των εκπαιδευτικών τείνουν να συνδεθούν παντού με την αποδοτικότητα και αποδοτικότητα σημαίνει τη μέγιστη δυνατή συμμόρφωση τους στις νέες αντιλήψεις που επικρατούν στην παιδαγωγική. Στην Ελλάδα, η εμμονή στην επιδοματική δομή των μισθολογίων μαρτυρεί, συγκεκριμένα πια, την επιδίωξη συσχέτισης των επιδομάτων με την ποσοτικά μετρήσιμη «αποδοτικότητα».
Τα συλλογικά όργανα χάνουν σιγά - σιγά τις αποφασιστικές τους αρμοδιότητες. Θα αναφερθώ και πάλι στο παράδειγμα των πανεπιστημίων, αυτή τη φορά διότι εκεί συνταγματικά στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και ρητά στη δική μας προβλέπονται και οι μεγαλύτερες διασφαλίσεις της αυτονομίας τους: Να σταθώ για λίγο στην ανακοίνωση της κομισιόν του τελευταίου Δεκεμβρίου, που μας πέρασε και να διαβάσω: «Τα πανεπιστήμια έχουν ανάγκη από αποτελεσματικό μηχανισμό λήψης αποφάσεων, μια ανεπτυγμένη διοικητική και οικονομική ικανότητα διαχείρισης, καθώς και τη δυνατότητα να προσαρμόζουν τις αμοιβές στην αποδοτικότητα. Επίσης, το σύστημα θα πρέπει να καθορίζεται σαφώς με ποιον τρόπο ο καθένας είναι υπόλογος στον ανώτερο του». Αυτή είναι η εισαγωγή της λογικής του μάνατζμεντ στο σύνολο της εκπαιδευτικής διαδικασίας Και μάλιστα διαβάζουμε στο εν λόγω κείμενο ότι «Αυτό το μάνατζμεντ είναι καλύτερα να το ασκεί κάποιος, που δεν ανήκει στην επιστημονική κοινότητα της εκπαίδευσης και των τριών βαθμίδων».
Αυτός είναι ο νέος σχεδιασμός. Και μαζί με αυτά, έχουμε δεδομένη την περιστολή της δημόσιας χρηματοδότησης στο ελάχιστα αναγκαίο των ανελαστικών δαπανών. Όπως συμβουλεύει η Κομισιόν, σε κάθε περίπτωση, οι κυβερνήσεις «θα πρέπει να κινητοποιήσουν υποστήριξη από μεγάλο φάσμα παραγόντων και να παράσχουν θετικά κίνητρα για περισσότερες και βιώσιμες επενδύσεις από επιχειρήσεις και ιδιώτες και για εταιρικές σχέσεις δημόσιων και ιδιωτικών φορέων στον τομέα της εκπαίδευσης. Εννοεί σε όλον τον τομέα της εκπαίδευσης, από την προσχολική μέχρι τη διδακτορική. Οι επιχειρήσεις θα μπορούσαν π.χ. να κληθούν να χρηματοδοτήσουν ή να συγχρηματοδοτήσουν εξοπλισμούς, [...] υποτροφίες, δραστηριότητες για την αλλαγή των διδακτικών προγραμμάτων, έδρες ή τμήματα πανεπιστημίων, ερευνητικές μονάδες, κύκλους κατάρτισης για την προσέλκυση σπουδαστών και μαθητευόμενων σε περιοχές που αντιμετωπίζουν έλλειψη ειδικευμένων εργαζομένων κτλ.».
Σήμερα το ξέρουμε όλοι αυτό που ονομάζεται μεσαίες τεχνικές ικανότητες έχει μια μέση διάρκεια ζωής, που δεν υπερβαίνει τη δεκαετία. Στην απόκτηση αυτών των γνώσεων κι όχι της Γενικής Παιδείας αποσκοπεί το πνεύμα της κατάρτισης. Το πνεύμα, θέλω να πω, στο οποίο εθίζονται τα παιδιά από την πρώτη στιγμή, που θα καθίσουν στο θρανίο, στο πνεύμα που τείνει να διέπει πλέον το σύνολο των εκπαιδευτικών λειτουργιών, συμπεριλαμβανομένου και του πανεπιστημίου. Γνωστικά εφόδια με ζωή κατά το μέγιστο δέκα ετών. Διάλυση των βασικών σπουδών. Απορρύθμιση της Γενικής Παιδείας. Όλα αυτά μαζί φτιάχνουν τη βασική προϋπόθεση του αυριανού απασχολήσιμου.
Οι ελαστικές σχέσεις εργασίας χρειάζονται εργαζομένους που έχουν αφομοιώσει αυτή τη νέα λογική. Σ' αυτή την εκπαίδευση της αμάθειας θα πρέπει να εκπαιδευτεί και ο παιδαγωγός. Θα πρέπει, δηλαδή, να καμφθούν οι αντιστάσεις του. Οφείλει, δηλαδή, ο παιδαγωγός να προσαρμοστεί στις νέες παιδαγωγικές και υλικές συνθήκες, που στην πραγματικότητα υπαγορεύουν τη διάλυση της ίδιας της λογικής.
Τι είναι σημαντικό και τι όχι; Τι συνέπειες έχει και τι υπαγορεύει ένας συλλογισμός, ένα επιχείρημα, ένα γνωστικό δεδομένο; Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να ξεμάθουν ν' απαντούν σε τέτοιου είδους ερωτήματα ή να τα προϋποθέτουν κατά την άσκηση του λειτουργήματός τους.
Η ασύντακτη πληροφορία είναι θόρυβος. Η εκπαίδευση της αμάθειας είναι η πρόσβαση στην ασύντακτη πληροφορία και η εκβιαστική προσαρμογή του εκπαιδευτικού σ' αυτού του τύπου τη λειτουργία.
Γιατί το παιδί μισεί, σήμερα, την ιστορία; Στα σχολεία που πήγαμε εμείς, η ιστορία που μάθαμε, την κακή ιστορία, ήταν ενταγμένη σ' ένα ερμηνευτικό σχήμα. Το σχήμα της τρισχιλιετούς διάρκειας του ελληνικού έθνους. Αυτό το σχήμα έφτιαχνε συλλογισμούς, οι οποίοι θα μπορούσαν ν' αποτελέσουν αντικείμενο κριτικής. Ο τρόπος που διαμορφώνεται σήμερα το συνολικό πρόγραμμα των εκπαιδευτικών θεσμών είναι ένας τρόπος διαλυμένος χωρίς ραχοκοκαλιά. Αυτό είναι το καινούριο στοιχείο στο οποίο και οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να προσαρμοστούν μαθαίνοντας ή μάλλον ξεμαθαίνοντας συνολικά τον τρόπο που έχουν μάθει από τις σπουδές τους, από την κοινωνική τους πραγματικότητα ν' ανταποκρίνονται στο επάγγελμά τους
Σας ευχαριστώ.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ευχαριστούμε κι εμείς το Νίκο Θεοτοκά. Απλώς να δηλώσω, Νίκο, και σε σένα και σε όλους, ότι αν προτιμήσαμε το Βόλο είναι ότι εδώ εδρεύει Παιδαγωγικό Τμήμα και περιμέναμε, λοιπόν, να έχουμε και προσέλευση από τους φοιτητές, τους αυριανούς συναδέλφους μας.. Η επόμενη εισήγηση σύμφωνα με το πρόγραμμα θα γίνει από το συνάδελφο Κώστα Τουλγαρίδη. Κώστα, φρόντισε να νικήσεις το χρόνο, σε παρακαλώ. Ορίστε έχεις το λόγο. Δεν χρειάζεται να σε παρουσιάσω. Είσαι γνωστός.

Κώστας Τουλγαρίδης
Εμείς στην εισήγησή μας θα προσπαθήσουμε να μη μείνουμε μόνο στο κομμάτι της ανάλυσης, αλλά να γειώσουμε αυτή την ανάλυση μέσα από τη ζωντανή πραγματικότητα, που βιώνουν όλοι οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές στο σημερινό σχολείο με τον τρόπο, που αυτό διαμορφώνεται. Το σχολείο της αγοράς, όπως λέμε εμείς.
Μ' αυτή την έννοια θεωρούμε πάρα πολύ σημαντική την πραγματοποίηση της ημερίδας από τη μεριά της Ομοσπονδίας αλλά ταυτόχρονα θέλουμε να πούμε ότι οι ημερίδες δε φτάνουν. Κατά τη γνώμη μας πρέπει η ημερίδα να είναι ένα εργαλείο βαθιάς ανάλυσης του τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε για να αποτρέψουμε όλα αυτά, που εδώ θ' αναλύσουμε και θ' ανιχνεύσουμε τις βαθύτερες αιτίες, που τα δημιουργούν.
Επίσης σαν εισαγωγή, πριν ξεκινήσω την τοποθέτησή μου, θέλω να πω ότι αυτή την ημερίδα την κάνουμε στο έδαφος σοβαρών εξελίξεων στο σχολείο, που δε μπορούμε ν' αγνοήσουμε και σοβαρών εξελίξεων, που έχουν να κάνουν με το νέο τύπο εκπαιδευτικού και αναφέρομαι στις απολύσεις που έζησαν, που επιδιώχτηκαν να γίνουν και είναι ακόμα αδιευκρίνιστη η τύχη τους στη Μυτιλήνη. Δεν μπορεί να συζητάμε γενικώς έξω από μια πραγματικότητα, που λέει ότι έχουμε ζωντανή τη δημιουργία του εκπαιδευτικού μιας χρήσης, του αναλώσιμου, που θα τον παίρνουμε και θα τον απολύουμε ανά πάσα στιγμή, όποτε γουστάρουμε. Και μ' αυτή την έννοια θέλουμε να πούμε ότι υπάρχει ανάγκη να εκφραστεί ένα πολύ συγκεκριμένο κίνημα, ήδη έχει τοποθετηθεί η Ομοσπονδία, αλλά και πράξεις πιο αποφασιστικές ν' αποτρέψουμε αυτή την εξέλιξη.
Δεν θα μείνω στο κομμάτι της ανάλυσης πάρα πολύ, μόνο δυο επισημάνσεις σε σχέση με τις βαθύτερες αιτίες που προέρχονται από τις γενικότερες κοινωνικοοικονομικές εξελίξεις, συνολικά στη χώρα μας, αλλά και παγκόσμια στο καπιταλιστικό σύστημα πουυποδεικνύουν τις βασικές κατευθύνσεις στο τομέα της εκπαίδευσης και της εργασίας. Αυτές οι κατευθύνσεις είναι που καθορίζουν και διαμορφώνουν ποιες θα είναι οι αλλαγές και τι είναι αυτό που ζούμε εμείς σήμερα στο σχολείο και στη δουλειά μας.
Αυτό που θα πω μόνο, ως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, γιατί τα περισσότερα κείμενα θα μπορεί κανείς να τα διαβάσει αναλυτικά στην εισήγησή μας - Έχουμε αρκετά χαρακτηριστικά κομμάτια σχετικά μ' αυτό - είναι αυτό που περιγράφει ο Κυριακόπουλος του ΣΕΒ, που περιέγραψε στην ημερίδα, που διοργάνωσε το Υπουργείο Παιδείας το Φλεβάρη του 2000, με θέμα; «Επιχειρηματικότητα και εκπαίδευση». Εκεί, λοιπόν, διαπιστώνει ο πρόεδρος του ΣΕΒ ότι επειδή η γνώση θα είναι πιο σημαντική, ακόμα και από το κεφάλαιο, από δω και στο εξής για την ανάπτυξη οποιασδήποτε επιχειρηματικής δραστηριότητας, το ζητούμενο είναι πώς αυτή θα τεθεί στην υπηρεσία του κεφαλαίου και στην υπηρεσία της παραγωγής κέρδους, για να γίνει αποτελεσματικότερη γι' αυτό. Και καταλήγει ότι πρέπει να λύσουμε ταυτόχρονα κι ένα σοβαρό πρόβλημα. Όπως καταλαβαίνετε το κεφάλαιο έχουμε την πολυτέλεια να το κληρονομούμε, αλλά δυστυχώς η γνώση ούτε κληρονομείται, ούτε μπορεί να κληροδοτηθεί. Άρα, λοιπόν, πρέπει να διαμορφώσουμε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα, που θα εξυπηρετεί αυτές τις ανάγκες, που θα μπορεί, όπως αναφέρουμε σε άλλα κείμενά τους, που παραθέτουμε μέσα στην εισήγηση, που το βασικό τους χαρακτηριστικό θα είναι ότι θα μπορούν να καταναλώνονται και να ανταλλάσσονται. Θα μπορούν να παράγουν κέρδος για το κεφάλαιο.
Αυτά είναι τα όρια που καθορίζουν τις εξελίξεις και νομίζουμε ότι χαρακτηριστικότερα, ταυτόχρονα με αυτά, οι τέσσερις άξονες που έβαλε η Λισσαβόνα, οι τέσσερις πυλώνες όπως τους λέει, για την απασχόληση. Η επιχειρηματικότητα, η απασχολησιμότητα, η προσαρμοστικότητα και η ισότητα ευκαιριών ή ισότητα στην εκμετάλλευση ανδρών και γυναικών θα λέγαμε εμείς.
Απέναντι σ' αυτά από το '97 και μετά ζήσαμε μια σειρά, μια βροχή θα έλεγα νομοθετημάτων με την έναρξη και την πιο σοβαρή εξέλιξη με τον 2525, που δόθηκαν μεγάλες μάχες από το εκπαιδευτικό κίνημα, για να μην περάσει και φτάσαμε μέχρι τους τελευταίους νόμους του καλοκαιριού για τη μερική απασχόληση στο δημόσιο και για το νέο μισθολόγιο που κατοχυρώνει τη σύνδεση μισθού και απόδοσης. Δεν αναφέρομαι αναλυτικά σε όλη τη νομολογία, γιατί νομίζω ότι αν κάποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει την εισήγησή μας θα μπορέσει να βρει εκεί πέρα πολλά συγκεκριμένα στοιχεία.
Αυτό που θα πούμε για να περάσουμε απ' ευθείας και να μη φάμε άλλο από το χρόνο, στη ουσία του πράγματος, όσον αφορά τις εργασιακές σχέσεις και το νέο σχολείο, που διαμορφώνεται. Κοιτάξτε, να δείτε. Εμείς κάνουμε την εξής μεθοδολογική παραδοχή, που νομίζω ότι θα πρέπει να την κρατήσουμε. Το πρώτο πράγμα είναι ότι οι εργασιακές σχέσεις δεν αφορούν μόνο τη μορφή και το οικονομικό μέρος της εργασία μας. Δηλαδή, είναι αυτό που συνήθως αντιμετωπίζουμε και φέρνουμε στο μυαλό μας, όταν μιλάμε για εργασιακές σχέσεις. Είναι το ωράριο, είναι οι όροι της εργασίας, είναι οι οικονομικές απολαβές, είναι το πλέγμα σχέσεων εργαζόμενου με τη διοίκηση και όλα τα υπόλοιπα. Αυτό κατά τη γνώμη μας είναι η μία πλευρά του νομίσματος.
Αλληλένδετο μ' αυτό είναι το περιεχόμενο της εργασίας, που διαμορφώνεται μ' αυτές τις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος και είναι ο νέος ρόλος που ζητιέται να παίξει ο εκπαιδευτικός μέσα στο δημόσιο σχολείο. Αυτό νομίζω είναι εξίσου σοβαρό και γι' αυτό πρέπει ν' αναπτύξουμε μια εξίσου σοβαρή πλευρά της δράσης του εκπαιδευτικού κινήματος σε σχέση μ' αυτό.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Θ' αναφερθώ μ' έναν επιγραμματικό τρόπο, αλλά το κλειδί με το οποίο εμείς θέλουμε ν' ανοίξουμε το ζήτημα της συζήτησης για την μορφή των εργασιακών σχέσεων νομίζουμε ότι δεν μπορεί να είναι άλλο από το εξής: ότι η κύρια σκοπιά, η οπτική από την οποία θα πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε τα πράγματα είναι πώς θα ανατρέψουμε αυτές τις εξελίξεις; Πώς θα εκτιμήσουμε τη γραμμή του συνδικαλιστικού κινήματος; Πού οδήγησε η γραμμή του συνδικάτου ως τώρα; Είχαμε νίκες σ' όλο το προηγούμενο διάστημα; Θα βοηθήσει αυτή η κατεύθυνση που έχουμε και η θεματολογία που έχουμε στο ν' ανατρέψουμε, ν' αποτρέψουμε τη χειροτερέψη των εργασιακών σχέσεων και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη εκπαίδευση κι ένα καλύτερο περιβάλλον εργασίας για μας; Εδώ έχουμε σοβαρά ερωτήματα.
Ας γίνουμε συγκεκριμένοι. Σε ότι αφορά την αμφισβήτηση δικαιωμάτων κι εργασιακών θέσεων. Ας ξεκινήσουμε από το κομμάτι της μονιμότητας. Είχαμε ή δεν είχαμε σοβαρές πλευρές αμφισβήτησης του ωραρίου όλο αυτό το διάστημα; Ήταν βασική η εισαγωγή και εφεύρημα του Υπουργείου το κυλιόμενο ωράριο; Λέμε πολλά συγκεκριμένα στοιχεία μέσα στην εισήγηση. Ποια είναι η θέση της Ομοσπονδίας σχετικά μ' αυτό; Δεχόμαστε το κυλιόμενο ωράριο; Δε λέγεται κουβέντα. Μιλάμε μόνο για ενιαίο ωράριο. Είχαμε αμφισβήτηση του ωραρίου με τις υπερωρίες; Τέθηκε το ζήτημα και αποδόθηκαν υποχρεωτικές υπερωρίες; Ποια είναι η θέση του συνδικάτου σε σχέση μ' αυτό; Υπερωρίες με μια γενική έκκληση του τύπου: «μη αναθέτετε», μπορεί να έχει αποτελέσματα;
Εμείς αναφερόμαστε με συγκεκριμένο τρόπο παρουσιάζοντας μια μικρή, αλλά πάρα πολύ σημαντική νικηφόρα εμπειρία. Ο σύλλογος του Αιγάλεω, του οποίου βάζουμε την απόφαση και του Κορυδαλλού έβαλαν τη λογική ότι προκηρύσσουμε στάσεις εργασίας, για να καλύψουμε τους συναδέλφους που αρνούνται να κάνουν υπερωρίες. Το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Μετά από έναν μήνα, μετά από απειλές για περικοπές μισθών, για κολοκύθια, για διάφορα ας πούμε, τελικά κατέληξε ο προϊστάμενος να καλέσει τις συναδέλφους, που ακολούθησαν τη στάση του συνδικάτου, της ειδικότητας των αγγλικών και να τους ζητήσει συγνώμη για την ως τώρα στάση της διοίκησης και να τους αφαιρέσει τις υπερωρίες. Είναι κάτι που πρέπει να το πάρουμε υπ' όψη μας;
Πώς θα πάμε; Μιλάμε για τη σύνδεση μισθού απόδοσης και πώς αυτή θα επιβάρυνε την ήδη σοβαρή άσχημη πλευρά των εργασιακών σχέσεων. Ρωτάω. Το μισθολόγιο, που δώσαμε τη μάχη το φθινόπωρο που μας πέρασε, είναι το μισθολόγιο, που με πάρα πολύ συγκεκριμένο τρόπο κατοχυρώνει τη σύνδεση μισθού - απόδοσης και στους εκπαιδευτικούς; Συνδέει κομμάτι του μισθού τους, συνδέει τη βαθμολογική τους εξέλιξη μ' αυτό; Κάναμε εμείς καμιά κουβέντα; Εγώ τη μόνη συζήτηση που ακούω ευρέως στη κοινωνία, είναι για τα 176€. Κάναμε κυρίαρχο το ζήτημα της σύνδεσης μισθού - απόδοσης, που εντάσσεται μέσα στο νέο μισθολόγιο για να το αντιπαλέψουμε;
Μιλάμε για την αμφισβήτηση της οργανικής θέσης, που οδηγεί στην αμφισβήτηση συνολικά της μονιμότητας. Αλλά για να μη μείνω άλλο και να προσπαθήσω να τρέξω λίγο.
Στο μη μόνιμο κομμάτι της εργασίας είναι η πρώτη παραδοχή, που κάνουμε ότι το μη μόνιμο κομμάτι της εργασίας αλλάζει και αυξάνεται αριθμητικά και αλλάζει τη σχέση υπέρ του μη μόνιμου σε σχέση με το μόνιμο κομμάτι της εργασίας; Είναι αυτό αμφισβήτηση των εργασιακών σχέσεων; Διαμορφώνει μια νέα κατάσταση; Πότε άλλαξε αυτό; Άλλαξε όταν το πρώτο αποφασιστικό βήμα σε αυτό το κομμάτι έγινε με τον ΑΣΕΠ. Ο ΑΣΕΠ ήταν αυτός ο οποίος αμφισβήτησε επαγγελματικά κι εργασιακά δικαιώματα. Αυτή η εξευτελιστική διαδικασία είναι το πρώτο δείγμα του τι σημαίνει αξιολόγηση ή δεν είναι έτσι; Αυτό δεν μας έλεγαν, ότι θα πάρουμε τους άξιους με τις εξετάσεις. Εμείς ρωτάμε. Πού οδήγησε αυτή η διαδικασία; Οδήγησε στο βαθύτερο κατακερματισμό, πολυδιάσπαση όλου αυτού του κομματιού της μη μόνιμης εργασίας της εκπαίδευσης; Οδήγησε σε συνθήκες απίστευτων καταστάσεων αδιαφάνειας στις διαδικασίες πρόσληψης; Η επίκληση της κατάργησης της μίας επετηρίδας που οδήγησε; Οδήγησε στη δημιουργία έξι νέων, και βάλε, επετηρίδων στη θέσης της; Εμείς μπορούμε να μένουμε, λοιπόν, ως Ομοσπονδία ακόμα επίσημα με την αποδοχή αυτού του συστήματος πρόσληψης και να έχουμε μέσα στα γραπτά μας και στα αιτήματά μας, να έχουμε την αποδοχή του ΑΣΕΠ και μιλάμε μόνο για ποσοστά, που θα λειτουργούν εκτός ΑΣΕΠ; Αυτό το πράγμα ήταν ή δεν ήταν η διαδικασία που άνοιξε διάπλατα την πόρτα, αυτός ο κατακερματισμός της μη μόνιμης εκπαίδευσης και των αναπληρωτών, που άνοιξε διάπλατα την πόρτα στο φαινόμενο της ωρομισθίας, που ζήσαμε φέτος με εκρηκτικό τρόπο;
Εάν αποφασιστικά δεν αντιπαρατεθούμε σ' αυτό είναι ή δεν είναι γεγονός ότι στο νέο προϋπολογισμό του 2004 προβλέπεται η δραστική αύξηση των ωρομισθίων για του χρόνου. Εμείς θα μείνουμε μόνο σε καταγγελτικές διακηρύξεις ή στις πολύ καλές και χρήσιμες αναλύσεις μιας ημερίδας ή θα πάμε σε συγκεκριμένα βήματα αμφισβήτησης αυτής της προοπτικής για την εκπαίδευση;
Και εν πάσι περιπτώσει για να μην κάνω μια ανάλυση και ανατρέξω, θέλω να πούμε εδώ πέρα. Ποιος είναι ο νέος τύπος του εκπαιδευτικού και πως βιώνουμε εμείς, πως ζούμε δίπλα μας τους ωρομίσθιους; Δεν είναι αυτό ο νέος απασχολήσιμος εκπαιδευτικός μόνιμα ανασφαλής; Δεν είναι όμηρος, όχι μόνο της κυβέρνησης συνολικά, αλλά μέχρι και του τελευταίου διευθυντή από το πως θα διαμορφώσει το πρόγραμμά του και από το αν ο προϊστάμενος αν θα τον προσλάβει, εάν θα του δημιουργήσει μια σχέση υπόκλισης προς τη διοίκηση και πλήρους υποταγής; Δεν είναι αυτό το μοντέλο του ευέλικτου του προσαρμοστικού, του ικανού για τα πάντα, του να πάει ακόμα και σε έξι διαφορετικά σχολεία, του να κλείσει ό,τι τρύπα έχει σαν υπόλοιπο, σε όποιο πρόγραμμα και του τελευταίου απομακρυσμένου σχολείου; Υφίσταται η έννοια του ωραρίου στον ωρομίσθιο;
Μιλάμε για ένα μοντέλο εκπαιδευτικό, που τελικά έχει ξεκινήσει να δουλεύει ήλιο με ήλιο και να παίρνει τα μισά λεφτά από μας ή δεν είναι έτσι; Τι είναι τα σπαστά ωράρια μπρος σ' αυτό που βιώνει ο ωρομίσθιος. Άρα, λοιπόν, αυτό το πράγμα θα συμβάλλουμε με αποφασιστικά βήματα τώρα να δεσμεύσουμε τη νέα πολιτική ηγεσία, τώρα, ότι δεν θα ξαναϋπάρχει τέτοιο φαινόμενο την επόμενη χρονιά;
Και είναι δυνατόν, για να κλείσω αυτό το κομμάτι της μορφής, να μη μιλήσουμε, να μη συζητήσουμε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο για τη συνδικαλιστική κάλυψη αυτού του κομματιού; Δεν μπορεί μόνο να τους χαϊδεύουμε, να εκφράζουμε τη συμπόνια μας γι' αυτούς, όταν αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ένα τεράστιο κομμάτι το οποίο θα είναι εκτός των συνδικάτων. Όταν λέμε ότι φέτος έχουν ξεπεράσει τις έντεκα χιλιάδες οι ωρομίσθιοι και του χρόνου ενδέχεται να ξεπεράσουν και τις δέκα πέντε χιλιάδες, αν δεν είμαι συγκρατημένος στα νούμερα. Έχουμε παραδείγματα συλλόγων, εμείς αναφερόμαστε συγκεκριμένα και στην εισήγηση, με τρόπο και προς τιμήν τους, άμεσα κάλυψαν συνδικαλιστικά αυτό το κομμάτι.
Και μάλιστα εδώ οφείλω να πω ότι είχα την τύχη να συμμετάσχω χθες στην πρώτη μεγάλη συνέλευση που έγινε στα γραφεία της Ομοσπονδίας από την Πρωτοβουλία Ωρομίσθιων και Αναπληρωτών και ήταν πραγματικά συγκινητική η διάθεση αυτού του κομματιού να δεθεί με το υπόλοιπο κομμάτι της εκπαίδευσης. Μου έκανε τεράστια εντύπωση, ύστερα από τις εμπειρίες του τεράστιου κατακερματισμού όλων αυτών των αναπληρωτών με τις κάθε είδους ταμπέλες πως το πιο κατακερματισμένο, στην χειρότερη θέση κομμάτι των ωρομίσθιων μετά βδελυγμίας απέρριψε τη δημιουργία χωριστού συλλόγου και συνδικάτου . Όταν από έναν εκεί μέσα ακούστηκε σαν ιδέα, έστω σαν ιδέα, κι έβαλε το ζήτημα όχι δεν μπορούμε ν' αποσπαστούμε το μέλλον μας είναι μαζί με το κομμάτι της μόνιμης εκπαίδευσης και δεν μπορούμε ν' αποσπαστούμε. Αυτό θα μας φέρει πίσω αντί να μας φέρει μπροστά και πρέπει ν' απαιτήσουμε, είπαν χαρακτηριστικά, τη συνδικαλιστική μας οργάνωση και ένταξη μέσα στο συνδικάτο.
Λέω, λοιπόν, θ' ακούσετε μετά, γιατί έχει εξουσιοδοτηθεί κι ένας συνάδελφος από αυτή τη συνέλευση και θ' απευθύνει έναν χαιρετισμό στην ημερίδα και νομίζω ότι θα είναι πιο αυθεντικός από εμένα.
Νομίζω ότι θα πρέπει να κάνουμε κάποιες επισημάνσεις για να ολοκληρώνουμε με το δεύτερο αυτό κομμάτι, που περιγράψαμε στην αρχή, που αφορά το ρόλο του εκπαιδευτικού, το ρόλο στην εργασία, που το βλέπουμε εμείς ως αναπόσπαστο κομμάτι της νέας διαμόρφωσης των εργασιακών σχέσεων. Εδώ πέρα εμείς έχουμε να πούμε τα εξής.
Από όλα αυτά τα μέτρα που περιγράψαμε πριν έχουμε το εξής φαινόμενο. Να καταργείται, στην ουσία, ο δάσκαλος ανά τάξη και να μιλάμε με κριτήρια το δάσκαλο ανά ώρα. Αυτό είναι το βασικό μέτρο, ο βασικός τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται τα προγράμματα στα σχολεία σήμερα. Αυτό που οδηγεί; Στη δυνατότητα, πόσες ώρες λείπουν από την Έκτη τάξη, να βάλουμε και λίγες ώρες στον ολοήμερο, αφού τον τραβήξουμε πιο κάτω και έρθει από το πρωί, θα βάλουμε και δυο τρεις ώρες στον άλλο συνάδελφο και τον τρίτο και τον τέταρτο με αποτέλεσμα να διαμορφώνεται μια κατάσταση να έχουμε φαινόμενα μαζί με τις ειδικότητες με πάνω από πέντε και έξι διαφορετικούς εκπαιδευτικούς σε μία τάξη. Ποια είναι η σχέση εκπαιδευτικού εκπαιδευόμενου; Ποιος κάνει τι; Είναι κατακερματισμός της εργασίας και κατακερματισμός της διαδικασίας εκπαίδευσης ή δεν είναι; Υπάρχει ένας ο οποίος είναι υπεύθυνος κι έχει τη δυνατότητα να διαχειριστεί μ' έναν συνολικό τρόπο τη διαδικασία της μάθησης και να έχει το σύνολο της εικόνας της τάξης ή όχι; Εμείς νομίζουμε πως όχι.
Δεύτερο στοιχείο σε σχέση με το περιεχόμενο. Ο νέος ρόλος του εκπαιδευτικού είναι ή δεν είναι να ενσωματώνει και ν' αναπαράγει όλες τις αξίες της κοινωνίας και το συστήματος, τον ανταγωνισμό, τη λογική της απόρριψης, τον κατανεμητικό ρόλο του συστήματος. Είναι ή δεν είναι αυτό στοιχείο που εντείνεται ακόμα περισσότερο με την προοπτική έστω και μόνο του κατεβάσματος του εξεταστικού λαβύρινθου από το δημοτικό, που δυστυχώς ακούστηκε και σε προεκλογικό πρόγραμμα της κυβέρνησης. Και αυτό ρωτάμε θ' αποτελέσει αιτία πολέμου για το εκπαιδευτικό κίνημα και θα είμαστε σε μια απόλυτα αντίθετη κατάσταση ν' αποτρέψουμε τη διαδικασία των εξετάσεων εισαγωγής στο Δημοτικό;
Τρίτο σημείο. Λέει ότι η ευέλικτη ζώνη απελευθερώνει τον εκπαιδευτικό και του δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τη δημιουργικότητα, τη φαντασία, τις καινοτόμες δράσεις, ακριβώς για να προσεγγίσει τη διαδικασία της εκπαίδευσης. Εμείς ρωτάμε. Σε ποια όρια μέσα; Η ευέλικτη ζώνη θέλει πράγματι να χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, τις καινοτομίες του εκπαιδευτικού, αλλά στην υπηρεσία τίνος πράγματος; Της αναπαραγωγής μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο των αξιών της κοινωνίας και του εκπαιδευτικού συστήματος, όπως την έχουν καθορίσει οι κρατούντες. Ν' αναπαράγει τη λογική της ευρωπαϊκής διάστασης, την επιχειρηματικότητα, τις μεγάλες ιδέες της Ολυμπιάδας, της ισχυρής Ελλάδας κ.λ.π. Κι εγώ θα ρωτήσω για να γίνει πιο γήινο και πραγματικό. Πόσοι εκπαιδευτικοί θα τολμήσουν να κάνουν προγράμματα ευέλικτης ζώνης ή περιβαλλοντικά προγράμματα αναδεικνύοντας τα προβλήματα που γεννάει ο γιγαντισμός της Ολυμπιάδας; Όταν πολύ περισσότερο θα ξέρουν ότι υπάρχει η διαδικασία της αξιολόγησης πίσω και ότι τα προγράμματα θ' αξιολογηθούν και μ' αυτό θα διαμορφώσει εικόνα ο Σχολικός Σύμβουλος γι' αυτόν. Ρωτάμε. Πώς είναι δυνατόν ν' αντιμετωπίζονται αυτά τα προγράμματα και η δημιουργικότητα των εκπαιδευτικών με τα στενά καλούπια της υποχρεωτικότητας τουλάχιστον τεσσάρων προγραμμάτων ανά χρόνο, έλεγε ο Σύμβουλος στην περιοχή μου, για τον οποίο αναγκαστήκαμε και συζητήσαμε κ.λ.π. και βγάλαμε ανακοινώσεις ως Σύλλογος. Είναι δυνατό με τέτοιους ποσοτικούς τρόπους και πιεστικές διαδικασίες να μιλήσουμε για δημιουργικότητα, φαντασία και ελευθερία δράσης εκπαιδευτικού; Πολύ χειρότερα, που ακούγεται ότι θα μπουν... και συγκεκριμένο βιβλίο πια θα γίνει για την ευέλικτη ζώνη με υποχρεωτικότητα και περιορισμένο το εύρος των προγραμμάτων που θα μπορεί να κάνει.
Εν τέλει μιλάμε για τον κατακερματισμό, για την ποσοτικοποίηση της γνώσης, που μετατρέπει τα πάντα σε μετρήσιμα, βαθμολογήσιμα πράγματα. Μιλάμε για ένα σχολείο με το ολοήμερο, που θέλει να δώσει, να δημιουργήσει το νέο εργαζόμενο, απασχολήσιμο, να βοηθήσει πιο γρήγορα και αποφασιστικά τους μαθητές να ενσωματώσουν τις διαδικασίες και τους τρόπους παραγωγής, τα σπαστά ωράρια, τη δουλειά ήλιο με ήλιο ή μήπως δεν κάνει αυτό το ολοήμερο; Που μιλάμε για ένα σχολείο, που εξοντώνει τα παιδιά, κατακερματίζει εκπαιδευτικούς και μαθητές, αθροίζει ποσοτικά ώρες.
Κλείνω με αυτό το κεφάλαιο και δεν θ' αναφερθώ καθόλου στο κίνημα, για να μην καταχραστώ τα χρόνο σας.
Όλα αυτά τα πράγματα της μορφής και του περιεχομένου οδηγούν τελικά στα εξής στοιχεία. Έχουμε την αποξένωση των εκπαιδευτικών από την εργασία τους, την κούραση, τη δημοσιοϋπαλληλική λογική, τη μετατροπή σε απλό ιμάντα μεταφοράς ή μήπως δε νιώθουν έτσι οι συνάδελφοί μας στα σχολεία; Έχουμε την αλλοτρίωση της εκπαίδευσης και της εργασίας. Έχουμε την καταστροφή των σχέσεων εκπαιδευτικού - εκπαιδευόμενου. Χάνει το σχολείο, κατά την γνώμη μας, την παιδικότητά του, τη δυνατότητα να παρέχει χαρά, τη δυνατότητα να παρέχει διέξοδο στο παιχνίδι και έχουμε τα φαινόμενα, που διαβάσατε στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, την προηγούμενη εβδομάδα, για τα σύνδρομα μπερν αουτ (burn out) που έλεγε εκεί πέρα από τα οποία πάσχουν το 80%.
Ολοκληρώνω και λέω ότι γι' αυτά χρειάζεται μια άλλη λογική από ένα εκπαιδευτικό κίνημα ανατρεπτικό, οραματικό, μορφωτικό, για μια άλλη παρέμβαση και στο περιεχόμενο και στη μορφή των εργασιακών σχέσεων. Ευχαριστώ πολύ

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ευχαριστούμε κι εμείς. Όσοι συνάδελφοι θέλουν να θέσουν ερωτήματα να έρθουν στο προεδρείο, να το δηλώσουν. Έως ότου φέρουν τα ονόματα, θα δώσουμε το λόγο για μία παρέμβαση στον αιρετό του κλάδου μας, στον Τάσο Παπαχαραλάμπους και στη συνέχεια θα πάρουν το λόγο τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Ο Τάσος Παπαχαραλάμπους έχει το λόγο. Με την εμπειρία του, πιστεύω, ότι θα μας βοηθήσει και θα εμπλουτίσει την ημερίδα μας. Τάσο ο λόγος σε σένα.

Τάσος Παπαχαραλάμπους (Αιρετός του ΚΥΣΠΕ)
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, φίλες και φίλοι.
Κατ' αρχάς θα μου επιτρέψετε να σας μεταφέρω το χαιρετισμό του έτερου αιρετού του κλάδου, του Γιώργου Γούση, οποίος για πολύ σοβαρούς λόγους δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στη σημερινή ημερίδα, παρ' ότι το ήθελε πολύ.
Άκουσα με πάρα πολύ προσοχή όλους τους εκλεκτούς εισηγητές και δεν θα ήθελα να αναφερθώ στο περιεχόμενο των εισηγήσεων. Θα καταπιαστώ, όμως με μερικά θέματα απλά, πρακτικά, πεζά θα έλεγα, τα οποία σχετίζονται με το υπό συζήτηση - εξέταση θέμα «εργασιακές σχέσεις, εργασιακές θέσεις - εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών».
Είναι θέματα και ζητήματα, που σχετίζονται, θα έλεγα, λίγο πολύ με τις αρμοδιότητες και τη λειτουργία του ΚΥΣΠΕ και είναι θέματα που πιστεύω πως πρέπει να μας απασχολήσουν πολύ περισσότερο ως ΔΟΕ και ως κλάδο, για να δούμε πως μπορεί να βρεθούν λύσεις αξιόπιστες σ΄ αυτά τα θέματα.
Παράδειγμα. Έχω σημειώσει τρία - τέσσερα, εδώ.
Όπως ακούστηκε και από πολλούς, αυτός ο θεσμός της ωρομισθίας πλήττει και θίγει, θα έλεγα πολύ περισσότερο, τα εργασιακά δικαιώματα των συναδέλφων μας των ειδικοτήτων. Είναι ξεκάθαρο. Και δεν πιστεύω ότι αυτό το πρόβλημα το έχουμε αντιμετωπίσει στο βαθμό, που έπρεπε.
Από την πλευρά του ΚΥΣΠΕ, είναι αλήθεια ότι πολλές φορές βρισκόμαστε σε αδυναμία κι εμείς οι αιρετοί, το πώς θα βοηθήσουμε αρκετούς συναδέλφους μας να αποσπαστούν. Δε θ' αναφερθώ στη σχολική χρονιά που διανύουμε, που αποσπάστηκε για πρώτη φορά ένα μεγάλο ποσοστό πάνω από 80 - 85% και των ειδικοτήτων. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν πολύ πιο χαμηλά τα ποσοστά.
Να δούμε πως αντιμετωπίζονται τα προβλήματα αυτά. Πώς θ' αποσπαστούν περισσότεροι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων ή πως θα μπορούν να μετατεθούν περισσότεροι εκπαιδευτικοί ειδικοτήτων, μια και το θέμα των μεταθέσεων είναι και επίκαιρο. Δεν θα πρέπει να πιέσουμε όλοι μας, ώστε να δοθούν περισσότερα πλασματικά κενά, όπως γίνεται εξάλλου και με τους δασκάλους και νηπιαγωγούς και για τις ειδικότητες αυτές; Δεν θα πρέπει να πιέσουμε όλοι μας, ώστε και μέσα από το ολοήμερο σχολείο ή αν θέλατε και μέσα από την προέκταση της διδασκαλίας της αγγλικής γλώσσας στην Τρίτη τάξη να έχουμε περισσότερες οργανικές θέσεις, που θα ληφθούν υπ' όψη, στην παρούσα φάση για τις μεταθέσεις αυτών των ειδικοτήτων ή θ' αρκεστούμε στο φαινόμενο να χρησιμοποιούνται συνάδελφοί μας, των ειδικοτήτων εννοώ, άλλης βαθμίδας εκπαίδευσης για τα σχολεία της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης; Πιστεύω ότι θα πρέπει να μας απασχολήσει έντομα αυτό το θέμα των συναδέλφων εκπαιδευτικών.
Κάπου διάβασα και προβάλλεται κάθε χρόνο από τη ΔΟΕ, ως αξιόπιστα, ισότιμα στελέχη να διεκδικούν θέση στελέχους εκπαίδευσης. Φθάσαμε στο σημείο συνάδελφοι, οι συνάδελφοί μας, οι των ειδικοτήτων, να μη μπορούν μα καταλάβουν ή αποκλειστικά να καταλάβουν θέσεις σχολικού συμβούλου Φυσικής Αγωγής ή Αγγλικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Να μη συμμετέχουν στη διαδικασία της μετεκπαίδευσης. Μια διαδικασία που θα πρέπει επιτέλους, ως κλάδος, να δούμε τι γίνεται. Μήπως έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της; Να δούμε προς τα πού πάμε;
Δεν θα πρέπει να μας απασχολήσει και το θέμα της μετάταξης, όχι μόνο των συναδέλφων των ειδικοτήτων, αλλά και των άλλων, από τη μια βαθμίδα στην άλλη; Ορίστε, μετά τις μεταθέσεις θα κληθούμε ως Κεντρικό Συμβούλιο να κάνουμε μετατάξεις. Τι θα ισχύσει, αγαπητοί φίλοι; Θα ισχύσει το παλιό με την επετηρίδα; Δεν έχει γίνει καμιά ρύθμιση σε ότι αφορά τις μετατάξεις.
Και επειδή αναφέρθηκα προηγουμένως στα πλασματικά κενά και θα το δούμε αυτό πιστεύω, απ' ότι πληροφορούμε και η τωρινή πολιτική ηγεσία το βλέπει με καλό μάτι, το να δοθούν πλασματικά κενά. Διαφορετικά δεν θα έχουμε μεταθέσεις ούτε δασκάλων και νηπιαγωγών, γιατί ζήτημα να υπάρχουν οργανικές θέσεις στις περιφέρειες. Άρα λοιπόν και σ' αυτή τη φάση και πιστεύω ότι το Δ.Σ. της ΔΟΕ στην πρώτη συνεδρίαση που θα έχει με τη νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, να το θίξει, να το βάλει στις πραγματικές του διαστάσεις το θέμα αυτό και των δασκάλων νηπιαγωγών, αλλά και των εκπαιδευτικών ειδικοτήτων.
Αναφέρθηκα στις αποσπάσεις - μεταθέσεις και έχοντας ένα ερέθισμα από αυτό που είπε ο Στρατής, από το ΙΠΕΜ - ΔΟΕ προηγουμένως και νομίζω ότι ο συνάδελφος ο Τσιώλης το έβαλε, σε ότι αφορά την μοριοδότηση των αποσπάσεων. Είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα. Κατά καιρούς μας έχει απασχολήσει και στις Γενικές Συνελεύσεις. Θυμάμαι το '96 όταν ήμουν πρόεδρος, είχαμε εισηγηθεί τη μοριοδότηση των αποσπάσεων με μια συγκεκριμένη, εξειδικευμένη, τεκμηριωμένη εισήγηση και όπως θυμάστε, γιατί θα είσαστε αρκετοί σ' αυτή τη Γενική Συνέλευση δεν προχώρησε, γιατί πράγματι υπήρχαν δυσκολίες, το ν' αποτιμηθούν και να μοριοδοτηθούν τα συγκεκριμένα κριτήρια, που μας ταλανίζουν. Μακάρι να βρεθεί λύση στο ζήτημα αυτό. Πρέπει όμως και αυτό δεν το κάνω ως απολογία, διαπίστωση περισσότερο, ότι τόσο σε κεντρικό επίπεδο που το ξέρω περισσότερο, αλλά και σε περιφερειακό, οι αποσπάσεις να γίνονται μ' ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αρχών και κανόνων. Είναι αλήθεια ότι έχουν αμβλυνθεί, μέχρις ενός βαθμού και οι αδικίες, αλλά και αυτά που επακολουθούσαν, οι διαμαρτυρίες και τα δικαιολογημένα παράπονα από την πλευρά των συναδέλφων. Δεν χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο. Άλλωστε σε μια ημερίδα είμαστε και όχι σε μια συνδικαλιστική διαδικασία.
Σε ότι αφορά τις μεταθέσεις. Είπε ο Στρατής και το ξέρουμε όλοι μας ότι οι μεταθέσεις γίνονται με βάση τα δύο προεδρικά διατάγματα 50 κι 100 του '96 κι '97 αντίστοιχα. Είναι καιρός συνάδελφοι να δούμε τι γίνεται με αυτά τα δύο προεδρικά διατάγματα. Τα πάντα αλλάζουν. Τι θα γίνει μ' αυτή την αναμοριοδότηση; Πρόσφατα ήρθε, επειδή είχε επισκεφτεί μια περιφέρεια κάποιος υπουργός, υφυπουργός και ήρθε στο Συμβούλιο κατ' εξαίρεση να μοριοδοτηθούν ξανά μια κατηγορία σχολείων. Προσωπικά ήμουν αντίθετος. Δεν μπορεί μεμονωμένα να έρχονται στο Συμβούλιο, γιατί το ήθελε ο τάδε υπουργός, ο τάδε υφυπουργός, να γίνει μοριοδότηση, γιατί αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα στελέχωσης αυτών των σχολείων. Εδώ εκκρεμεί αυτό το ζήτημα, συναδέλφισσες και συνάδελφοι, εδώ και μια εξαετία. Ε, δεν θα πρέπει να ξεκινήσει; Το γνωρίζω ότι το διάσπαρτο, το πολυπληθές, αν θέλετε το εκτεταμένο, το ιδιόμορφο του ελληνικού χώρου δε βοηθάει σε μια διαδικασία ομογενοποίησης και ομοιοκατηγοριοποίησης των περιοχών και των σχολικών μονάδων. Αλλά μέσα από τα περιφερειακά συμβούλια, μέσα από τα ΠΥΣΠΕ και τελικά μέσα από το ΚΥΣΠΕ μπορούμε να προχωρήσουμε σε μια νέα αναμοριοδότηση, για να εκλείψουν αυτές οι αδικίες και ανισότητες που υπάρχουν. Άμεσα θα πρέπει να ξεκινήσει.
Δυσπρόσιτα. Δεν αναφέρθηκε. Είναι αλήθεια ότι ο όρος «δυσπρόσιτο» μπήκε στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση βίαια. Ούτε το καταλάβαμε πως, με τα γνωστά αποτελέσματα. Αμυγδαλιές, θυμάμαι ένα παράδειγμα, Εύβοιας. Μονοθέσιο σχολείο, εννιά οργανικά κενά, εννιά συνάδελφοι κατέλαβαν θέση στην Αμυγδαλιά, στο σχολείο της Αμυγδαλιάς. Και τόσα άλλα παραδείγματα. Δεν θα πρέπει ως κλάδος, ως Ομοσπονδία να δούμε τι γίνεται, γιατί μιλάμε για εργασιακές σχέσεις και εργασιακά δικαιώματα. Πώς διορίστηκαν οι άνθρωποι; Δεν έπρεπε να δικαιωθούν αυτοί οι συνάδελφοι, που πήγαν σε αυτά τα σχολεία, ενώ θα μπορούσαν να πάνε σε ένα άλλο σχολείο, κανονικό σχολείο, αν δεν παίρνανε αυτές τις θέσεις; Θα πρέπει να μας απασχολήσει. Να δούμε μήπως θα πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα απομάκρυνσης, απόσπασης πριν συμπληρώσουν την τριετία από τα συγκεκριμένα σχολεία.
Και μια και αναφέρθηκα στα δυσπρόσιτα δεν θα πρέπει να δούμε και τα προβλήματα, που δημιουργούνται και στους συναδέλφους μας των μειονοτικών σχολείων, δεν ξέρω αν εδώ είναι ο Πολυζώης, ο οποίος πιστεύω να το γνωρίζει το θέμα αυτό πολύ καλύτερα από εμένα, λόγω καταγωγής και γιατί έχει ασχοληθεί επισταμένα με το θέμα αυτό. Τι γίνεται με τους συναδέλφους μας, που δεν μπορούν να φύγουν από τα σχολεία αυτά και μετά από τη συμπλήρωση του προβλεπόμενου χρόνου. Δεν μπορούν ν' αποσπαστούν. Άρα δεν θα πρέπει να το δούμε και το θέμα αυτό των μειονοτικών σχολείων;
Αναφέρθηκε μία συναδέλφισσα προηγουμένως και απάντησε ο Στρατής σχετικά με την Ειδική Αγωγή. Λίγο πιο σύντομα τώρα για να τελειώσουμε. Συνάδελφοι είναι αλήθεια ότι πρόσφατα με το νόμο τον περί σχολικών βιβλιοθηκών, αν θυμάμαι καλά πέρασε και μια, να πω κατάπτυστη, μια αδιανόητη, μια θα έλεγα φωτογραφική διάταξη είπε προηγουμένως ο πρόεδρος, κάπως το ανέφερε σχετικά με την τοποθέτηση - μετάθεση των εκπαιδευτικών σε Ειδικές Μονάδες. Θα κληθούμε αύριο να κάνουμε μεταθέσεις σε Ειδικά Σχολεία και με βάση το νόμο αυτόν, που πέρασε θα βρεθούμε σε δύσκολη θέση. Είναι δυνατό ν' απαιτούμε ο κάτοχος πτυχίου μετεκπαίδευσης να πρέπει να έχει και πτυχίο ΑΕΙ ως ένας συνάδελφος με τεράστια εμπειρία στο χώρο, στον ευαίσθητο χώρο της ειδικής αγωγής, ν' απαιτείται να έχει και πτυχίο ΑΕΙ; Και ζητήθηκαν και στοιχεία. Αν έχει τελειώσει και την εξομοίωση, νομίζω από το αρμόδιο τμήμα του Υπουργείου Παιδείας.
Πιστεύω πρόεδρε και αγαπητοί φίλοι του Διοικητικού Συμβουλίου, ότι το πρώτο θέμα που θα πρέπει να μπει αύριο, μεθαύριο, με τη νέα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας είναι η κατάργηση αυτής της διάταξης, που αποτελεί έκτρωμα. Χρησιμοποιώ αυτή τη φράση καίτοι διακρίνομαι ότι είμαι και των χαμηλών τόνων. Αυτό θα πρέπει να τελειώσει.
Παραιτήσεις, που σχετίζονται και με τις εργασιακές σχέσεις των συναδέλφων μας. Ξέρετε ο 3147, αν θυμάμαι καλά, ο νόμος απαγορεύει και έχει απασχολήσει και το Δ.Σ. της ΔΟΕ, οι συνάδελφοι κατά τη διάρκεια του διδακτικού έτους να παραιτηθούν από την υπηρεσία τους. Εμείς και προς τιμήν και των άλλων μελών του ΚΥΣΠΕ σχεδόν το σύνολο των αιτήσεων, που έχουν υποβληθεί στο ΚΥΣΠΕ το έχουμε κάνει δεκτό. Εκτός από δυο - τρεις περιπτώσεις, μάλιστα συναδέλφων που έχουν πάνω από τριάντα χρόνια υπηρεσίας κι επικαλούνται λόγους υγείας, που προβλέπονται από το νόμο. Θα έπρεπε να φτάσουμε εκεί; Οι άλλοι που δεν μπόρεσαν και με τρία τέσσερα χρόνια υπηρεσίας δεν έχουν εξαφανιστεί από την υπηρεσία; Επικαλούνται λόγους υγείας. Και την υπηρεσία ταλαιπωρούν και οι ίδιοι ταλαιπωρούνται. Άρα, λοιπόν, μια καθαρά αντισυνταγματική διάταξη θα πρέπει να καταργηθεί, όπως καταργήθηκαν στο παρελθόν, που είχαμε τέτοιες διατάξεις.
Και τέλος να αναφερθώ, επειδή θα έχουμε πιθανώς στο μέλλον διατάξεων, που στο παρελθόν δεν βοήθησαν να εδραιωθεί ένα κλίμα ισονομίας, ισοπολιτείας και αξίας θεσμών και οργάνων. Αν θυμάστε έληγε η θητεία των προϊσταμένων, έμπαιναν οι αναπληρωτές, έφευγαν οι αναπληρωτές, ερχόντουσαν οι αναπληρωτές των αναπληρωτών, το ίδιο από την κατώτατη μέχρι την ανώτατη βαθμίδα διοίκησης της εκπαίδευσης. Θα πρέπει επιτέλους σε μια ευνομούμενη πολιτεία, δημοκρατική, οι νόμοι, που για μερικούς έχουμε τις αμφισβητήσεις, διαφωνούμε, θεσμικά πλαίσια επιλογής κ.λ.π., όλα αυτά, θα πρέπει να ενεργοποιούνται οι σχετικές διατάξεις, να διαμορφώνονται, να συντάσσονται σχετικοί πίνακες στελεχών εκπαίδευσης, να έχουμε μεταθέσεις διευθυντών και άλλων στελεχών, όπως γίνεται και να μην βρίσκονται εν υπνώσει διατάξεις, όπως έγινε στο παρελθόν σε μεγάλο βαθμό, που αναφέρονται σε εργασιακά δικαιώματα, σε εργασιακές σχέσεις των συναδέλφων.
Αυτά ήθελα να σας πω έτσι περιληπτικά. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ευχαριστούμε το συνάδελφο Παπαχαραλάμπους, Αιρετό του ΚΥΣΠΕ και παρακαλώ το συνάδελφο Παπαθανασίου από το Σύλλογο του Βόλου, να θέσει το ερώτημα, που επιθυμεί. Θα κλείσουμε με τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Ο Βασίλης Παληγιάννης σε λίγο θα πάρει το λόγο. Ο συνάδελφος Παπαθανασίου πρώτα και μετά συνεχίζουμε.

Παπαθανασίου (Από το Σύλλογο του Βόλου)
Να αναρωτηθούμε όλοι μας και να σκεφτούμε και να δοθεί απάντηση και από τους εισηγητές και από τους υπόλοιπους, που δουλεύουν μες στα σχολεία, γιατί έχουμε στο δημόσιο και στα σχολεία τέτοιες εργασιακές σχέσεις και γιατί τώρα; Ένα δεύτερο είναι, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, ότι όταν μιλάμε για εργασιακές σχέσεις, εννοούμε τις συνθήκες δουλειάς μέσα στο σχολείο κατά συνέπεια θα πρέπει να πιαστούμε και με τις συνθήκες μάθησης και με τις συνθήκες δουλειάς των μαθητών. Έχω πει πολλές φορές ότι τα σχολεία έγιναν για τους μαθητές και όχι για να βρίσκουν δουλειά οι δάσκαλοι. Κατά συνέπεια. Όταν έχουμε στην ελληνική κοινωνία, με επίσημα στοιχεία, ότι ο πιο σκληρά εργαζόμενος στην Ελλάδα είναι ο Έλληνας μαθητής, ο οποίος μέχρι τα δέκα οχτώ του χρόνια θα χάσει όλον σχεδόν τον ελεύθερο χρόνο, σε φροντιστήρια, ολοήμερα, σου 'πα μου 'πες, θα μπει σε κάποιο πανεπιστήμιο και αλλού το πτυχίο του θα έχει αντίκρισμα αλλού δε θα 'χει. Αυτά που θα 'χουν αντίκρισμα θα 'ναι της ελίτ, τ' άλλα θα είναι της μεγάλης μάζας, πραγματικά θα 'θελα να πω και στο συνάδελφο, θα 'θέλαμε να τη δούμε και αυτή την άσπρη εκπαίδευση, αλλά ούτε εμείς τη βλέπουμε ούτε τα παιδιά μας. Ένα τρίτο και τελευταίο είναι ότι συνολικά, εφόσον πιανόμαστε με τις σχέσεις εργασίας πρέπει να οραματιστούμε και για το τι σχολείο θέλουμε. Αυτό το σχολείο, που οραματιζόμαστε και θέλουμε όλοι θα πρέπει να έχει ελευθερία, δημιουργικότητα, τα παιδιά να μαθαίνουν πράγματα και να τους αρέσει να έρχονται στο σχολείο. Όχι να μπαίνουν σ' ένα κάτεργο, που είπα και πριν, μετά τα δέκα οχτώ τους χρόνια να βλέπουν ότι έχασαν όλο αυτό το χρόνο. Ευχαριστώ.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ευχαριστούμε συνάδελφε. Η συναδέλφισσα Τσακίρη έχει το λόγο, από το Σύλλογο «Α. Δελμούζος» Ανατολικής Αττικής. Ορίστε παρακαλώ και σύντομα για να μη χαλαρώσουμε τη διαδικασία.

Τσακίρη Μάρθα (Συλλόγου «Αλ. Δελμούζος» Αν. Αττικής)
Μετά από είκοσι χρόνια, που υπηρετώ την εκπαίδευση, κάνω μια προσωπική διαπίστωση, ότι είμαστε μια μεγάλη κοινότητα, όμως είμαστε μια κοινότητα, που συνάμα στερείται επιστημονικού λόγου. Ο λόγος μας συνήθως είναι βερμπαλιστικός και γενικόλογος.
Πολλές φορές θα πούμε ότι η αγωγή, που προσφέρουμε στα παιδιά έχει σκοπό την ανάπτυξή τους, την εξέλιξή τους, γενικόλογα. Την ίδια στιγμή, βέβαια, η ύπαρξη επιστημονικού λόγου εγκυμονεί τον κίνδυνο ενός ξύλινου λόγου, μιας ξύλινης τακτικής. Από την άλλη μεριά κάνω τη διαπίστωση ότι ο νεοφιλελευθερισμός και οι τάσεις του είναι μια πραγματικότητα στο σύγχρονο σχολείο. Υπάρχει, λοιπόν, αυτό το δίπολο.
Εμείς είμαστε τα παιδιά μιας εκπαίδευσης που στηριζόταν στο μήνυμα «Σμίλευε δάσκαλε ψυχές», συνάμα, όμως, ερχόμαστε τώρα να δουλέψουμε σ' ένα κλίμα, που υπαγορεύει την παραγωγή κάποιου προϊόντος την οποία θα επωφεληθούν κάποια άτομα. Προσφέρουμε ένα προϊόν και κάποιοι το αγοράζουν. Άλλος πόλος, λοιπόν.
Ένα άλλο δίπολο. Το σχολείο εξακολουθεί να είναι φορέας γνώσης και πληροφορίας, τη στιγμή που άλλα όργανα μπορούν να το κάνουν αυτό καλύτερα και ο ρόλος σαν φορέας κοινωνικοποίησης έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Απευθύνομαι περισσότερο στον κύριο Θεοτοκά καταθέτοντας μια προσωπική ανησυχία.
Σ' αυτές τι νεοφιλελεύθερες τάσεις που υπάρχουν στο σχολείο εμείς τι θα κάνουμε; Θα βλέπουμε το ζοφερό μέλλον της εκπαίδευσης με φόβο, με τρόμο, ή θα είμαστε παρατηρητές, πιο δραστήριοι, που γνωρίζουμε τους κανόνες του παιχνιδιού και μπορούμε να βάλουμε και τους δικούς μας όρους. Γιατί έχω την εντύπωση ότι καταναλωνόμαστε τελικά στο να περιγράφουμε αυτό το μέλλον της εκπαίδευσης, το όποιο δυστυχώς είναι μία πραγματικότητα, είναι ένα κύμα, που κατακλύζει όλο το χώρο της Ευρώπης.
Ποια είναι η θέση μας, λοιπόν, εμάς; Απλώς να το φοβόμαστε, απλώς να το διαπιστώνουμε ή τελικά αν συνειδητοποιούμε αυτή την κατάσταση, να γινόμαστε γνώστες του παιχνιδιού και να βάζουμε τους κανόνες μας, Ευχαριστώ

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ευχαριστούμε κι εμείς. Παρακαλώ οι παρατάξεις που είναι στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΔΟΕ να βρουν επιτέλους ποιον τρόπο θ' ακολουθήσουμε από εδώ και πέρα. Δεν μπορεί να έρχεται ο καθένας εδώ και να λέει «θέλω να μιλήσω ή να μη μιλήσω». Ο συνάδελφος, ο Ντούλας. Συνάδελφε έχεις το λόγο, σύντομα, όμως. Ερώτημα στους δύο εισηγητές και θα παρακαλέσω τους εισηγητές να δώσουν και κάποιες σύντομες απαντήσεις. Έχετε το λόγο, αφού μάλιστα εργάζεστε ως ωρομίσθιος.

Παναγιώτης Ντούλας (Εκπρόσωπος πρωτοβουλίας για το συντονισμό των ωρομισθίων και αναπληρωτών Αθήνας)
Συνάδελφοι κατ΄ αρχήν να συστηθώ. Λέγομαι Παναγιώτης Ντούλας. Είμαι ωρομίσθιος καθηγητής αγγλικών και υπηρετώ στη Ανατολική Αττική. Χθες το μεσημέρι έγινε η πρώτη συνάντηση της πρωτοβουλίας για το συντονισμό των ωρομισθίων και των αναπληρωτών στην Αθήνα. Η συνάντηση αυτή είχε πολύ μεγάλη επιτυχία, σχετικά και με την προετοιμασία, που είχαμε κάνει. Ήρθαν συνάδελφοι από πάνω από τριάντα περιοχές της Αθήνας.
Αυτή η συνέλευση των ωρομισθίων μ' εξουσιοδότησε να έρθω και να χαιρετίσω εδώ πέρα αυτή την ημερίδα, που κάνει η ΔΟΕ για τα εργασιακά. Χαιρόμαστε πραγματικά που η Διδασκαλική Ομοσπονδία συζητάει για τα εργασιακά, σ' αυτή την κρίσιμη συγκυρία. Χαιρόμαστε ακόμη περισσότερο που συζητάει, παρ' όλο που οι περισσότεροι ωρομίσθιοι είμαστε στη σκιά των απολύσεων εφτά συναδέλφων, που έγινα πριν από μια δυο βδομάδες στη Μυτιλήνη. Μιας συναδέλφισσας που απολύθηκε αρχικά και άλλων έξι που οι απολύσεις προγραμματίζονται να γίνουν.
Νομίζω, και δε θέλω να φανώ υπερφίαλος ή κάτι τέτοιο, ότι είμαστε το πιο χαρακτηριστικό κομμάτι αυτή τη στιγμή στην εκπαίδευση, που βιώνει την αναδιάρθρωση. Είμαστε το κομμάτι που πιέζεται πιο πολύ. Και τι εννοώ;
Κατ' αρχήν όσον αφορά το άμεσο υλικό. Είμαστε απλήρωτοι. Δουλεύουμε δύο και τρεις και τέσσερις μήνες και δεν έχουμε πάρει τα λεφτά μας. Δεν μας κολλάνε ένσημα. Είμαστε ασφαλιστικά ακάλυπτοι αυτή τη στιγμή.
Εργασιακά. Γυρνάμε κάθε μέρα, πολλές φορές και μέσα στην ίδια τη μέρα, από σχολειό σε σχολειό. Υπάρχει χαρακτηριστικά μια συναδέλφισσα, που μας το 'λεγε στη χθεσινή συνάντηση, που γυρνάει σε οχτώ σχολεία μέσα σε μια βδομάδα. Υπάρχουν συνάδελφοι, ήρθαν χθες και είπαν, που τις τρεις μέρες της εβδομάδας υπηρετούν στο νομό Αργολίδας και τις δύο υπόλοιπες μέρες της εβδομάδας στο νομό Αττικής. Έχουμε γίνει κάτι σαν το Θανάση Βέγγο.
Όλοι ζούμε με το φόβο της απολύσεως το Ιουνίου και αν θα μας προσλάβουνε ξανά το Σεπτέμβρη. Κάποιοι συνάδελφοι, που δούλευαν πέρσι, οι περισσότεροι είναι Φυσική Αγωγή, που δούλευαν και πέρσι και πρόπερσι και τρία και τέσσερα χρόνια αναπληρωτές, φέτος βρέθηκαν σε αυτό το καθεστώς της ωρομισθίας. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει.
Παιδαγωγικά δεν έχουμε συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο. Εγώ συγκεκριμένα είμαι στο ολοήμερο σχολείο, αλλά υπάρχουν συνάδελφοι που είναι και το πρωί. Δεν έχουμε συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο. Μέσα στην τάξη έχουμε τρία και τέσσερα και πέντε επίπεδα μαθητών. Δεν μας έχει δοθεί κανένας μπούσουλας, κανένα βιβλίο. Τίποτε, τίποτε. Μας είπαν μπείτε μέσα και κάντε μάθημα. Διαβάστε τα παιδιά.
Έχουμε φτάσει στα όριά μας. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μη μπορούμε, όπως έλεγε και μια συναδέλφισσα χθες στη συνάντηση, να μη μπορούμε ν' αναπαράξουμε πια την εργατική μας δύναμη. Δουλεύομε όλοι και δύο και τρεις και τέσσερις δουλειές, δέκα και δώδεκα ώρες την ημέρα. Εγώ προσωπικά δουλεύω νταμπλ φουλ ταϊμ την εβδομάδα. Τριανταπέντε ώρες διδακτικές ωράριο.
Αυτά συζητήσαμε χθες στη συνάντηση, η οποία είχε όπως είπα μεγάλη επιτυχία και μεγάλη συμμετοχή των ωρομισθίων. Αυτό που είπαμε και ακούστηκε πολύ δυνατά, νομίζω το είπε και ένας συνάδελφος πιο πριν είναι ότι το κρίσιμο στοιχείο σ' αυτή τη συγκυρία είναι ότι πρέπει να οργανωθούμε. Πρέπει να οργανωθούμε συνδικαλιστικά. Ακούστηκαν κάποιες προτάσεις για να φτιάξουμε ξεχωριστό σύλλογο και αυτή η πρόταση απορρίφθηκε μετά βδελυγμίας. Σχεδόν ομόφωνα. Δε θέλουμε να φτιάξουμε ξεχωριστό σύλλογο. Είμαστε κι εμείς εκπαιδευτικοί. Έχουμε τις ίδιες ανάγκες με εσάς. Τελειώσαμε κι εμείς το Παιδαγωγικό, την Αγγλική Φιλολογία, τα ΤΕΦΑΑ, τη Μουσικολογία, τη Θεατρολογία κ.λ.π. Είμαστε το ίδιο εκπαιδευτικοί, που είστε κι εσείς. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί να φτιάξουμε ξεχωριστό σύλλογο και να οδηγηθούμε έτσι σε νέα διάσπαση. Αυτό που αποφασίσαμε, λοιπόν, είναι να ζητήσουμε επιτακτικά να γραφτούμε σε όσους Συλλόγους πρωτοβάθμιους υπάρχουν της ΔΟΕ και κατά δεύτερο στην ίδια τη Διδασκαλική Ομοσπονδία. Αυτό που ειπώθηκε και χθες, εφόσον και οι αναπληρωτές είναι τόσο χρόνια με σχέση ιδιωτικού δικαίου, δεν είναι μόνιμοι εκπαιδευτικοί, παρ' όλα αυτά είναι μέλη της ΔΟΕ, εμείς, λοιπόν, γιατί να μην είμαστε μέλη της ΔΟΕ; Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί. Εμείς δεν είμαστε εκπαιδευτικοί;
Γι' αυτό το σκοπό αποφασίσαμε να ζητήσουμε μια συνάντηση με το Δ.Σ. της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, μέσα στις επόμενες μέρες και να ζητήσουμε επισήμως ως Γενική Συνέλευση του συντονιστικού των ωρομισθίων να μας εντάξουν, να μας δεχτούν, ισότιμα ως μέλη της ΔΟΕ. Χαιρόμαστε που κάποιοι Σύλλογοι, κυρίως στην Αθήνα, δεν έχω εικόνα τι γίνεται στην επαρχία, γιατί είναι και δύσκολο να βρεθούμε κι εμείς οι συνάδελφοι με τόσες ώρες που δουλεύουμε, κάποιοι Σύλλογοι στην Αθήνα, μεταξύ των οποίων και ο δικός μου, μας έχουν δεχτεί τώρα τελευταία ως μέλη τους, σε πρωτοβάθμιο επίπεδο.
Αυτή η διαδικασία, όπως είπα, ήταν μαζική. Βάλαμε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το πλαίσιο θα σας το μοιράσω μετά. Αυτό που συμφωνήσαμε όλοι είναι κατ' αρχήν, ότι ζητάμε μόνιμη και σταθερή εργασία, για όλους τους εκπαιδευτικούς. Αυτό το αίσχος της ωρομισθίας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν μπορεί να συνεχιστεί, ούτε η ωρομισθία, ούτε η αναπλήρωση. Αυτό το πράγμα που έγινε φέτος δεν μπορεί να συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια.
Ζητάμε να καταργηθεί ο θεσμός της ωρομισθίας.
Ζητάμε να καλύπτει το δημόσιο σχολειό όλες τις ανάγκες του με μόνιμους εκπαιδευτικούς.
Για τους αναπληρωτές ζητάμε τη μετατροπή των συμβάσεων των αναπληρωτών σε δωδεκάμηνες συμβάσεις.
Ζητάμε μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση.
Φέτος που είμαστε ωρομίσθιοι και εργαστήκαμε ως ωρομίσθιοι, ζητάμε κατ' αρχήν τα βασικά. Την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων μας, να μας πληρώσουνε.
Ζητάμε να μας αποδώσουνε τα ένσημά μας.
Ζητάμε να πληρωνόμαστε και τις αργίες, κάτι που γινόταν μέχρι το 1998 και καταργήθηκε με εγκύκλιο. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί.
Ζητάμε να καλύπτονται τα οδοιπορικά, όταν υπάρχουν πολλές μετακινήσεις από σχολείο σε σχολείο, από περιοχή σε περιοχή, από νομό σε νομό.
Ζητάμε να μη μας ανατίθενται, απ' τη στιγμή που δεν πληρωνόμαστε, εφημερίες και άλλα εξωδιδακτικά καθήκοντα. Και αν μας ανατίθενται τέτοια, να πληρωνόμαστε κανονικά.
Ζητάμε να μετατραπούν οι συμβάσεις των ωρομισθίων σε δωδεκάμηνες συμβάσεις αναπληρωτών.
Γι' αυτό το λόγο και τελειώνω σε είκοσι δευτερόλεπτα, για όλους αυτούς τους λόγους, απαιτώντας τη συμμετοχή, ισότιμα των συναδέλφων ωρομισθίων σε όλους τους συλλόγους της χώρας και στη Διδασκαλική Ομοσπονδία, αποφασίσαμε, εκτός από αυτή τη συνάντηση με το Δ.Σ. της ΔΟΕ, να ζητήσουμε αυτή τη συνάντηση, να κινητοποιηθούμε, να βρεθούμε και με τους συναδέλφους μας, που περνάνε τα ίδια και χειρότερα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στην πρόσθετη διδακτική στήριξη και στην ενισχυτική διδασκαλία και να κάνουμε μια μεγάλη παράσταση έξω από το Υπουργείο Παιδείας, την άλλη Παρασκευή 2 του Απρίλη, στην οποία θα ζητήσουμε συνάντηση νε την Υπουργό. Αυτή η συνάντηση να μπορέσει να προετοιμάσει μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πανελλαδική κινητοποίηση όλου αυτού του χώρου της ευέλικτης εργασίας στην εκπαίδευση, μέσα στο Μάιο, ούτως ώστε του χρόνου να μην επαναληφθεί αυτό το αίσχος που έγινε φέτος.
Είμαστε αποφασισμένοι. Δεν θα σταματήσουμε μέχρι να δικαιωθούμε. Μέχρι να καταργήσουμε την ωρομισθία.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ευχαριστούμε πολύ συνάδελφε. Ισχύς «εν τη ενώσει», όπως έχω δηλώσει πολλές φορές. Όλοι μαζί για να δώσουμε λύση στα προβλήματα, που έχουμε και μας απασχολούν. Σωτήρη έχεις ερώτημα; Συγκεκριμένα παρακαλώ.

Σωτήρης Τσιώλης: Ένα ερώτημα προς όλους τους εισηγητές και ένα προς τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ομοσπονδίας, που θα μιλήσουνε.
Το ένα είναι αυτό που είπε ο συνάδελφος, επειδή έχω βαρεθεί να το ακούω. Άρνηση, άρνηση και τέτοια. Για περισσότερα μπορεί να διαβάσει ο συνάδελφος την ψυχολογία του Παπαστάμου να δει πως είναι αυτό.
Θα ήθελα και μια απάντηση από τους ομιλητές. Τελικά τι είναι όλα αυτά; Είναι όλα μαύρα; Είμαστε όλο άρνηση, δηλαδή; Δεν ακούσαμε καμιά απάντηση.
Και μια ερώτηση προς τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας, προς την πλειοψηφία. Θα συνεχίζετε συνάδελφοι την αχρεία τακτική σας να μην εγγράφετε μέλη στη Διδασκαλική Ομοσπονδία τους ωρομισθίους; Θα συνεχίσει αυτό.. πως το λένε ας πούμε, το έκτρωμα. Να έχουμε, δηλαδή ανθρώπους που να είναι, δηλαδή, του πεταματού και μεις να τους λέμε γραφτείτε μόνο στους τοπικούς Συλλόγους κι εμείς δε σας γράφουμε; Τελικά ποιος είναι ο ρόλος του συνδικάτου; Ο ρόλος του συνδικάτου, ας πούμε, είναι μια συντεχνία, να προφυλάσσει, ας πούμε, κάποια δικαιώματα ή να έχει όλους τους συναδέλφους μες στους κόλπους της ούτως ώστε ας πούμε να δίνει λύση στα προβλήματα ας πούμε; Έτσι να μας πουν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας...

Δημήτρης Μπράτης (Πρόεδρος ΔΟΕ)
Μισό λεπτό συνάδελφοι. Ο συνάδελφος που μίλησε από τους ωρομίσθιους θα μπορούσε κάλλιστα να επικοινωνήσει με το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας και στη συγκέντρωση να παρευρίσκεται όλο το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας. Αυτό δεν έγινε. Ο καθένας ας κατανοήσει γιατί δεν έγινε. Από κει και πέρα τη συνάντηση θα την κάνουμε αλλά εδώ μέσα μην προσπαθούμε να δημιουργήσουμε εντυπώσεις κανένας. Και όσον αφορά αχρείες τακτικές επιστρέφονται σε αυτούς που τις εκστομίζουν τόσο εύκολα.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Βασίλη Παληγιάννη, πριν πάρεις το λόγο να προηγηθεί ο συνάδελφος Βαϊνάς, που έχει να σου θέσει και ένα ερώτημα. Ορίστε κ. Βαϊνά, θέστε το ερώτημά σας στον κ. Παληγιάννη και να είστε σύντομος. Έχουμε πρόβλημα με το χρόνο. Σας παρακαλώ συντομεύετε.

Παντελής Βαϊνάς (Πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Αιγάλεω)
Η ημερίδα βέβαια διαπιστώσεις κάνει, καλές είναι. Χρειάζεται και γι' αυτό απευθύνω και το ερώτημα προς το συνάδελφο Παληγιάννη και στα υπόλοιπα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, που θα πάρουν το λόγο μετά, χρειάζεται και μια τοποθέτηση σχετικά με το δια ταύτα, δηλαδή με το ποιες πρωτοβουλίες θα παρθούν κόντρα σ' όλη αυτή την κατάσταση και της ωρομισθίας, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη χοντρά φέτος και απ' ότι φαίνεται η βούληση η πολιτική είναι να μεγιστοποιηθεί τα επόμενα χρόνια, αλλά και σε πλευρές άλλες που αγγίζουν ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και άλωση του ωραρίου. Συγκεκριμένα σ' ένα λεπτό. Φέτος στο Σύλλογό μου ανατέθηκε από το Διευθυντή εκπαίδευσης υποχρεωτική υπερωρία, υποχρεωτική επαναλαμβάνω, στους συναδέλφους των αγγλικών. Αντιδράσαμε σαν Σύλλογος, προκηρύξαμε στάση, οι οποία κράτησε περίπου δύο μήνες και παρ' όλους τους εκβιασμούς και από την τοπική διοίκηση, τη διεύθυνση της Γ' Αθήνας, αλλά και τον Περιφερειάρχη, για διώξεις, για περικοπή μισθού κ.λ.π., αναγκάστηκαν τελικά κι εδώ δείχνει ότι μερικές φορές υπάρχουν και αποτελέσματα σε διεκδικήσεις που μπορούν να γίνουν και σε κόντρες που μπορούμε να κάνουμε, να το πάρουν πίσω.
Η ΔΟΕ απέναντι σε αυτό, που πιστεύω ότι δεν θα ήταν μόνο σε αυτή την περιοχή του Αιγάλεω και του Κορυδαλλού, αλλά πανελλαδικό ίσως φαινόμενο, αρκέστηκε στο να κάνει μια έκκληση στο να μην ανατίθενται υπερωρίες υποχρεωτικά. Δεν θα έπρεπε να πάει σε μια κόντρα απέναντι σε αυτό το ζήτημα; Και τι θα κάνει κι εδώ είναι το ερώτημα, από την επόμενη χρονιά, αν προκύψει πάλι ζήτημα υποχρεωτικής ανάθεσης ή και άλλα παράλληλα τέτοια ζητήματα.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ


Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Είστε σαφής συνάδελφε, αλλά ο συνάδελφος ο Κώστας αναφέρθηκε στο θέμα αυτό και είπε: «η ΔΟΕ έχει πάρει θέση... σαφώς έχει πάρει θέση». Συνάδελφε Παληγιάννη, όσο μπορείς πιο σύντομα. Βοηθήστε τη διαδικασία, σας παρακαλώ. Μας πιέζει ο χρόνος.

Βασίλης Παληγιάννης (Μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ)
Ευχαριστώ πολύ. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος. Θα μου επιτρέψετε να κάνω μια γενική παρατήρηση. Είναι ανάγκη όλοι μας ν' αντιληφθούμε ότι το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει ν' αποκτήσει αξιοπιστία, ακτινοβολία, αλλά για να υπάρχει η αξιοπιστία, η ακτινοβολία πρέπει εμείς τα ίδια τα συνδικαλιστικά στελέχη, που απαρτίζουμε, που ηγούμαστε του συνδικαλιστικού κινήματος, πρέπει να εκφράζουμε έναν σύγχρονο, έναν αξιόπιστο, έναν διαχρονικό λόγο στηριζόμενο, αν θέλετε και σε αυτό που είπε η συναδέλφισσα, στα νέα επιστημονικά δεδομένα και να μην αλλάζουμε θέσεις απόψεις κατά περίπτωση.
Από κει και πέρα συναδέλφισσες και συνάδελφοι, θέλω να πιστεύω ότι το συνδικαλιστικό κίνημα, το δικό μας συνδικαλιστικό κίνημα, της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, έχει θέσεις πάνω σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν την εκπαίδευση και τον εκπαιδευτικό, τις προβάλλει και αγωνίζεται για τη δικαίωση όλων αυτών των θέσεων. Δεν μπορεί ν' αμφισβητήσει κανείς ότι το συνδικαλιστικό μας κίνημα δεν ενδιαφέρθηκε για όλο το πλέγμα των εργασιακών σχέσεων. Ξέρω ότι τουλάχιστον τα τρία τελευταία χρόνια οι εργασιακές σχέσεις αποτέλεσαν αιτήματα αιχμής. Όλες οι απεργιακές κινητοποιήσεις είχαν ως βασικό αίτημα τη διασφάλιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και στο πλαίσιο των εργασιακών μας δικαιωμάτων συμπεριλαμβάνεται και το ωράριο και οι προσλήψεις των εκπαιδευτικών και η αξιολόγηση και οι κανονισμοί λειτουργίας και όλα, για να μην τα επαναλαμβάνω. Θέλω να είμαι όσο το δυνατόν σύντομος και σαφέστατος.
Είναι αλήθεια ότι υπήρξε μια αλλοπρόσαλλη εκπαιδευτική πολιτική, που ειδικά, αν θέλετε τα δύο τελευταία χρόνια, δημιούργησε αρκετά προβλήματα σε σχέση με τα εργασιακά μας δικαιώματα. Και ας ξεκινήσω πρώτα - πρώτα με το θέμα της πρόσληψης των εκπαιδευτικών.
Αναμφισβήτητα η Δασκαλική Ομοσπονδία έχει σαφέστατη θέση κατά της ωρομισθίας, γενικότερα. Είμαστε κατά αυτού του θεσμού. Ξέρουμε ότι όλοι οι συνάδελφοι είναι σε ομηρία. Δεν είναι δυνατό να προσλαμβάνονται συνάδελφοι για δυο και τρεις ώρες και μάλιστα όταν υπάρχουν ώρες που θα μπορούσαν να δοθούν σε αναπληρωτές, απλά για να κρατούνται είτε σε πολιτική ομηρία κάποιοι συνάδελφοι, είτε γενικότερα να είναι στο χέρι οποιουδήποτε. Αυτά πρέπει να ξεχαστούν. Είμαστε κάθετα αντίθετοι γενικότερα στην ωρομισθία.
Δεύτερο. Πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Όταν η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση πριν και τώρα και η επόμενη και όποια κι να είναι, όταν προσλαμβάνει εκπαιδευτικούς, πρέπει να γνωρίζει ότι οι εκπαιδευτικοί αυτοί έχουν και υποχρεώσεις αλλά έχουν και δικαιώματα. Και το κυριότερο. Έχουν δικαίωμα ν' αμείβονται για τη δουλειά που προσφέρουν. Σήμερα αυτό τουλάχιστον δεν το είχε αντιληφθεί η κυβέρνηση, η μέχρι χθες κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να έχουν προσληφθεί ωρομίσθιοι από το Σεπτέμβρη, φτάσαμε Χριστούγεννα, οι άνθρωποι πληρώνανε ενοίκια, πληρώνανε ακόμα και τα εισιτήριά τους για ν πάνε στον τόπο καταγωγής, γιατί όλοι τους είναι κάποιας ηλικίας κι έχουν και οικογένειες και δεν πληρώνονταν για αυτά που δουλεύανε, τα λίγα, γιατί και η ωριαία αποζημίωση είναι πολύ μικρή και μείς φυσικά και ζητούμε την αύξηση της ωριαίας αυτής αποζημίωσης. Άρα λοιπόν να το ξεκαθαρίσουμε, αλλά θέλω να ξεκαθαρίσω και κάτι ακόμη γιατί ετέθη ως ερώτημα. Συνάδελφε Δήμου δεν το κάναμε «ελαφρά τη καρδία» να μη γράψουμε τους ωρομισθίους στη Δασκαλική Ομοσπονδία. Ζητήσαμε τη γνώμη νομικών, υπάρχει νομικό καθεστώς, καταστατικό πρόβλημα και γι' αυτό. Γιατί οποιοσδήποτε ήθελε να προσφύγει κατά της εγγραφής θα δικαιώνονταν και επειδή ήταν και εκλογική συνέλευση είπαμε όχι. Μπορούν σε τοπικούς συλλόγους, που δε δημιουργείται πρόβλημα, αλλά εδώ είμαστε να το συζητήσουμε με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, με νομικούς και σε συνδικαλιστικό επίπεδο να προτείνουμε αλλαγές, εάν και εφόσον χρειάζεται και με ποιον τρόπο μπορούν να γραφούν όλοι οι ωρομίσθιοι. Γιατί να είστε και ειλικρινείς, να μη λέμε μόνο λόγια. Γιατί υπάρχουν ωρομίσθιοι, που δουλεύουν και σε άλλες εργασίες. Να δούμε το καθεστώς με το οποίο μπορούν να εγγραφούν και πρέπει να εγγραφούν για να διασφαλίζουν τα εργασιακά τους δικαιώματα, αν και το επαναλαμβάνω ότι η θέση μας είναι σαφέστατα κατά του θεσμού του ωρομισθίου.
Αναπληρωτές. Φέτος συνάδελφοι μου, πιστεύω ότι έχετε πάρει και την καταγγελία της Ομοσπονδίας, έγιναν και καταστρατηγήσεις στην πρόσληψη αναπληρωτών. Αλλά ανεξάρτητα από αυτό, η άποψη μας είναι ότι θα πρέπει και το ποσοστό ν' αυξηθεί από τον πίνακα αναπληρωτών στο 40% και ταυτόχρονα θα πρέπει να το διευκρινίσω, όταν εργάζεται κάποιος και θα είναι εισήγηση του Δ.Σ. της ΔΟΕ, τουλάχιστο με τρεις συνεχόμενες συμβάσεις να μονιμοποιείται. Έστω και σε πρωσοποπαγείς θέσεις. Έστω και σε, αυτό που είπε ο Τάσος Παπαχαραλάμπους προηγουμένως σε θέσεις οι οποίες θα δημιουργούνται πλασματικές. Πρέπει να γίνει αντιληπτό. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείς κάποιον επί μακρό χρονικό διάστημα, να τον χρησιμοποιείς ως ικανό να προσφέρει μια υπηρεσία και στη συνέχεια να τον πετάς ως μη ικανό να προσφέρει με την ιδιότητα του μόνιμου εκπαιδευτικού. Εμείς είμαστε σαφέστατοι και αυτές τις θέσεις τις τονίζαμε και στην προηγούμενη πολιτική ηγεσία, αυτές τις θέσεις θα τονίζουμε και στην νυν πολιτική ηγεσία, έως ότου γίνουν, αν θέλετε νόμοι του κράτους και δίνουν λύση στο εργασιακό αυτό πρόβλημα.
Από κει και πέρα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για το ωράριο των εκπαιδευτικών. Είναι αλήθεια, αναμφισβήτητο, ότι προσπάθησε το Υπουργείο Παιδείας και στηριζόμενο σε μια μπακαλίστικη λογική, αν θέλετε αντίληψη, να καταστρατηγήσει το ωράριο των εκπαιδευτικών. Είναι γνωστές οι εγκύκλιοι και για την παραμονή πέραν του προβλεπόμενου εργασιακού ωραρίου, αλλά και για την παραμονή στα πλαίσια του διδακτικού ωραρίου προηγουμένως και στα πλαίσια του εργασιακού ωραρίου, έγινε αυτή η προσπάθεια. Έτσι λοιπόν υπήρξαν προβλήματα, υπήρξαν παρεμβάσεις, δυστυχώς. Προσπάθησε ο Υπουργός Παιδείας, ο πρώην, να περάσει και μέσα από τον κανονισμό αυτό την καταστρατήγηση του διδακτικού μας ωραρίου. Σαφέστατα είμαστε υπέρ του ενιαίου εκπαιδευτικού ωραρίου, αλλά κατ' αρχάς εκείνο που πρέπει να επιδιώξουμε ως υπεύθυνο συνδικαλιστικό κίνημα είναι ένα ενιαίο εκπαιδευτικό ωράριο στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ανεξάρτητα από τον τύπο σχολείου, στον οποίο υπηρετεί ο κάθε συνάδελφός μας. Άρα και ο κανονισμός πρέπει ν' αλλάξει, γιατί δεν καλύπτει τους εκπαιδευτικούς, απεναντίας δημιουργεί αν θέλετε ένα κλίμα αποσύνδεσης μέσα στο σχολείο και περιορίζει τα δικαιώματά μας.
Αφού τίθεται θέμα χρόνου, επιγραμματικά.
Αποσπάσεις. Αναφέρθηκε ο συνάδελφος ο αιρετός και συμφωνώ μαζί του για το μεγάλο πρόβλημα των αποσπάσεων, που δημιουργείται κάθε χρόνο. Επιτρέψτε μου εγώ ν' αναφερθώ στις αποσπάσεις των Γραφείων. Δυόμισι χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο παίρνουν αποσπάσεις στα Γραφεία. Είναι η μεγαλύτερη , αν θέλετε κομματική και πολιτική εκμετάλλευση. Κι εδώ πρέπει να μπουν προβληματισμοί, για να έχουμε σαφέστατη θέση, γιατί ταυτόχρονα με τη «διευκόλυνση» αυτών των συναδέλφων, παίρναν και μόρια, γιατί υποτίθεται ότι υπηρετούσαν στο Βόλο, για παράδειγμα, κάποιος με απόσπαση, έπαιρνε τα μόρια της Καρπάθου εις βάρος άλλων συναδέλφων, αν θέλετε, που δεν είχαν το γνωστό προϊστάμενο, το γνωστό πολιτικό και παρέμεναν στην Κάρπαθο ή σε άλλα απομακρυσμένα νησιά.
Θα πρέπει επίσης για τις μεταθέσεις, διότι είναι πολύ σοβαρό το ζήτημα, έχουμε θέση και σ' αυτό, να υπάρξει αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου. Δεν αναλύω, δεν υπάρχει χρόνος, αλλά νομίζω είναι κοινά αποδεκτό απ' όλους η αλλαγή, η προσπάθεια αλλαγής του νομοθετικού πλαισίου, που διέπει τις μεταθέσεις. Το είχαμε θέσει, δεν το είχε κάνει αποδεκτό η προηγούμενη πολιτική ηγεσία.
Επιμόρφωση. Κι αυτό έχει άμεση σχέση με τις εργασιακές σχέσεις. Θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουμε συγκεκριμένες προτάσεις και υπάρχουν, έτσι ώστε να δίδεται η δυνατότητα σε όλους τους εκπαιδευτικούς ν' αποκτούν την επιμόρφωση, που η αδήριτη ανάγκη επιβάλλει σήμερα ώστε να μπορούμε ν' ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του σχολείου.
Ταυτόχρονα και κλείνω θα πρέπει να τονίσουμε την ανάγκη ο εκπαιδευτικός να ζει με αξιοπρέπεια. Να ζει από την εργασία του. Αυτό σημαίνει αξιοπρεπείς αποδοχές. Γνωρίζετε ότι τουλάχιστον αντιμετωπιστήκαμε ως β' κατηγορίας υπάλληλοι. Είναι ακόμη στα ζητούμενα τα 176€, είναι ακόμη ζητούμενο η ενιαία αντιμετώπιση στα πλαίσια ενός νέου μισθολογίου και βεβαίως αυτά τα αιτήματα είναι αιχμής, παραμένουν αιτήματα αιχμής για όλους μας ανεξάρτητα από το αν άλλαξε η κυβέρνηση. Εμείς απαιτούμε επί τέλους ν' αναγνωριστεί το λειτούργημά μας κι αναγνώριση μπορεί να γίνει και μέσα από την αύξηση των αποδοχών μας.
Γι' αυτό και πιστεύω ότι όλοι μαζί, για να κλείνω, ότι πρέπει ν' αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε την έμπρακτη αναγνώριση του ρόλου και της αποστολής μας, ως λειτουργών.
Ευχαριστώ

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ο συνάδελφος Μιχάλης Χαζίρης, μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ και παρακαλώ πολύ σύντομα το ερώτημα, που έχει να θέσει. Ορίστε Μιχάλη.

Μιχάλης Χαζίρης (Μέλος του Δ.Σ. της ΔΟΕ)
Συνάδελφοι δεν θα σας απασχολήσω. Πολύ προβληματισμοί ειπώθηκαν σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις και πιστεύω τα πορίσματα αυτά θα είναι στο μέλλον οδηγός για τις περαιτέρω ενέργειες της Ομοσπονδίας μας.
Εγώ ένα ερώτημα θέλω να θέσω. Ως πότε συνάδελφοι θα αδικούνται από προϊσταμένους Διεύθυνσης και παράνομα και όλοι εμείς θ' ανεχόμαστε αυτή την αδικία;
Ως πότε, παρ' όλη την καθολική αντίδραση της Ομοσπονδίας συγκεκριμένος προϊστάμενος Διεύθυνσης και εύχομαι και ελπίζω να είναι μοναδικός θα συνεχίσει ν' αδικεί συναδέλφους περικόπτοντας τις αποδοχές τους, γιατί συμμετείχαν στις αρχαιρεσίες, για την ανάδειξη αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια, παρά την αντίθετη γνώμη του ΠΥΣΠΕ;
Και στο σημείο αυτό θα ήθελα να συγχαρώ το ΠΥΣΠΕ Μαγνησίας για τη θαρραλέα απόφασή του, για την τόλμη που έδειξαν οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι, ν' αντισταθούν στις πιέσεις του προϊσταμένου Διεύθυνσης και προέδρου του ΠΥΣΠΕ και να δικαιώσουν τους αδικημένου συναδέλφους.
Συνάδελφοι, τέτοιες αποφάσεις τιμούν το θεσμό του υπηρεσιακού συμβουλίου.
Περιμένουμε από το ανώτερο υπηρεσιακό συμβούλιο ΑΠΥΣΠΕ σήμερα κιόλας να σταματήσει να κωφεύει και να δικαιώσει τους αδικημένους συναδέλφους, για ν' αποκατασταθεί επιτέλους η αδικία.
Περιμένουμε την απόφαση του ΑΠΥΣΠΕ. Ευχαριστώ.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ο Γενικός Γραμματέας της Ομοσπονδίας έχει το λόγο. Μία απάντηση οφείλει ο Νίκος Θεοτοκάς και θα κλείσουμε με τον πρόεδρο της ΔΟΕ, που θα δώσει κάποιες απαντήσεις και θα δευτερολογήσει, πάνω στα όσα ειπώθηκαν κατά τη διαδικασία της ημερίδας. Ειλικρινά υπήρξε ποιότητα και μένουμε ικανοποιημένοι..

Πολυζώης Μπαμπούρας (Γενικός Γραμματέας ΔΟΕ)
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, όσοι ηρωικοί έχετε μείνει στην αίθουσα,
Θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους ότι η ελληνική πολιτεία είναι ενιαία και συνεχίζει να υπάρχει και μετά τις όποιες αλλαγές κυβέρνησης και γι' αυτό και η γραμμή και η πολιτική του συνδικάτου είναι επίσης ενιαία και οι διεκδικήσεις του παραμένουν, όσες δεν ικανοποιούνται, οι ίδιες και μετά τις αλλαγές των κυβερνήσεων.
Το θέμα της ημερίδας θα μπορούσε ν' αποτελέσει μια αφετηρία ή μια επέκταση του προβληματισμού για μέχρι τη Γενική Συνέλευση του καλοκαιριού. Σήμερα έχοντας τις εμπειρίες της σχολικής χρονιάς, με ό,τι συνέβη στη διάρκεια της, ακούμε τους συναδέλφους, οι οποίοι τοποθετούνται πάνω στις εισηγήσεις των εισηγητών, ακούμε τα προβλήματα τα οποία μας έχουν κατατεθεί, αλλά κατατίθενται και σήμερα, οφείλουμε με όλα αυτά να προετοιμάσουμε το έδαφος για νέες προσεγγίσεις, νέα αιτήματα, νέο διεκδικητικό λόγο και βέβαια όχι λαϊκισμούς. Γιατί είναι λαϊκισμός συνάδελφοι να λέμε ότι οι συνάδελφοι που αποσπώνται στα γραφεία ή από δω ή από κει, αποσπώνται χάριν κομματικής ή πολιτικής εκμετάλλευσης. Γιατί ο Σεπτέμβρης θα 'ρθεί πάλι και πάλι θ' αποσπαστούν συνάδελφοι στα γραφεία για να καλύψουν συγκεκριμένες ανάγκες και τότε τι θα λέμε, ότι αυτοί αποσπάστηκαν για να καλύψουν την κομματική εκμετάλλευση του κυβερνόντος κόμματος; Να είμαστε πιο προσεκτικοί.
Επίσης είναι λαϊκισμός το να βγαίνουμε και να λένε ηγετικά συνδικαλιστικά στελέχη ότι εδώ και τώρα να γράψουμε τους ωρομίσθιους στη Διδασκαλική Ομοσπονδία. Όταν αυτά τα στελέχη τα ίδια γνωρίζουν και ως μέλη της ΑΔΕΔΥ, ότι η ΑΔΕΔΥ έχει πρόβλημα με την εγγραφή και την εγκυρότητα των οποιονδήποτε εκλογών γίνονται στις οποίες συμμετέχουν ωρομίσθιοι. Δηλαδή, εμείς είμαστε οι τόσο κακοί που δεν θέλουμε τους ωρομίσθιους στους Συλλόγους ή τη Διδασκαλική Ομοσπονδία και κάποιους άλλους τους έχει πιάσει αυτή η συμπόνια; Αν είναι δυνατόν...
Θέλουμε, λοιπόν, κάτι καινούριο. Θέλουμε ποιότητα και τεκμηρίωση των προτάσεων μας. Θέλουμε έναν νέο λόγο ο οποίος να είναι πιο επικοινωνιακός. Να περνάει, δυστυχώς, ναι πρέπει να το πάρουμε απόφαση, να περνάει από τα μέσα ενημέρωσης ο λόγος μας. Να είναι φυσικός, να είναι πιο ουσιαστικός και βεβαίως να μην είναι ξύλινος συνδικαλιστικός λόγος, που έχει διώξει τον κόσμο από τ' αμφιθέατρα και τις Γενικές Συνελεύσεις. Δεν ξεχνάμε, βέβαια ότι τα συνδικάτα είναι πολιτικά, δεν ξεχνάμε ότι οφείλουμε να τοποθετούμαστε για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Θα έπρεπε σήμερα να το πούμε ότι είμαστε αντίθετοι με τον ερχομό του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και δεν το είπαμε, γιατί ασχοληθήκαμε μόνο με τα στενά εργασιακά. Κι όμως οφείλουμε να το πούμε αυτό γιατί είμαστε συνδικάτο και πρέπει να έχουμε άποψη.
Οι διεκδικήσεις μας είναι πολιτικές πράξεις και σαφώς είναι ταξικού χαρακτήρα. Μακριά από μας, λοιπόν, η ισοπέδωση των διαχωριστικών γραμμών και των ιδεολογιών, αλλά φυσικά είμαστε υποχρεωμένοι να διεκδικούμε να μη διεκδικούμε έξω από το θεσμοθετημένο πλαίσιο διαλόγου. Οι συζητήσεις και οι κουβέντες με την εκάστοτε ηγεσία γίνονται θεσμικά εκεί που πρέπει να γίνονται, και όχι σε διαδρόμους ή σε γραφεία.
Και βέβαια να ξεκαθαρίσω εδώ πέρα και, ότι όταν, γιατί κάποιοι το άφησαν και ίσως να θεωρείται αιωρούμενο, ότι στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση διδάσκουν μόνο δάσκαλοι, νηπιαγωγοί, συνάδελφοι ειδικοτήτων κι εννοώ γυμναστές, συνάδελφοι αγγλικών, συνάδελφοι μουσικής. Η θέση μας από την προηγούμενη Γενική Συνέλευση είναι ότι στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και ιδιαίτερα σε θέσεις ολοήμερου σχολείου, όπου χρειάζονται ιδιαίτερες ειδικότητες εκεί κατ' αρχήν χρησιμοποιούμε συναδέλφους δασκάλους που έχουν τις δυνατότητες αυτές κι αν δεν υπάρχουν οι δάσκαλοι αυτοί τότε μπορούμε να κοιτάξουμε και σε άλλους κλάδους.
Συνάδελφοι και τελειώνω μ' αυτά, ειπώθηκε και από τον πρόεδρο αλλά και από άλλους ομιλητές ότι η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων είναι ένας στόχος του ΣΕΒ, αλλά και γενικότερα του παράγοντα κεφάλαιο, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικότερα στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον στο οποίο ζούμε. Ως συνδικάτο, αφού απαντήσουμε σε θεμελιώδη ερωτήματα του τύπου, όπως ποιον τύπο σχολείου θέλουμε, ποιον εκπαιδευτικό θέλουμε, οφείλουμε ν' απαντούμε στις προκλήσεις με τους αγώνες μας, όπου θα είμαστε όλοι μαζί εκεί και θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε, βρε συνάδελφοι, ότι δεν μπορούμε σε Γενικές Συνελεύσεις συντριπτικές πλειοψηφίες ή εν πάσι περιπτώσει πλειοψηφίες, έστω και μιας ψήφου ν' αποφασίζουν κάτι κι εμείς έξω από τις Γενικές Συνελεύσεις να διεκδικούμε άλλα. Γιατί τότε το χτύπημα στο συνδικάτο το επιφέρουμε εμείς οι ίδιοι.
Αυτά πρέπει να πάρουμε υπ' όψη μας και ας μας φωτίσει ο Θεός να έχουμε καλές αποφάσεις μέχρι τη Γενική Συνέλευση του καλοκαιριού.
Ευχαριστώ πολύ.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Ευχαριστούμε κι εμείς το συνάδελφο Γενικό Γραμματέα. Θέλω λίγο την προσοχή σας. Νίκο χρωστάς μία απάντηση. Έλα τώρα και θα κλείσουμε με Πιλάλη, Παπλωματά, Τσιριγώτη και τον Πρόεδρο της ΔΟΕ. Σύντομα για να δώσει απαντήσεις ο Πρόεδρος, γιατί τέθηκαν πολλά ερωτήματα και κάποιοι προβληματισμοί. Παρακαλώ να μη φύγει κανένας, γιατί αυτοί που έθεσαν τα ερωτήματα πρέπει να πάρουν και κάποιες απαντήσεις. Νίκο έχεις το λόγο και παρακαλώ πολύ σύντομα.

Νίκος Θεοτοκάς (Γενικός Γραμματέας της ΠΟΣΔΕΠ)
Πολύ σύντομα. Ο κ. Παπαθανασίου ρώτησε γιατί διαμορφώνεται αυτό το σχήμα των εργασιακών σχέσεων στο δημόσιο τώρα κ.λ.π. Δεν θέλω ν' απαντήσω επί της ουσίας. Το μόνο που θα πω είναι ότι είναι στοιχείο, δηλαδή, σύμπτωμα ενός συσχετισμού, που τον κόσμο της εργασίας τον έχει από κάτω. Θα μπορούσαμε να το κουβεντιάσουμε για πάρα πολύ ώρα, αλλά το αφήνω για άλλη κουβέντα.
Ειπώθηκε αυτό το «σμίλευε δάσκαλε ψυχές», με το οποίο έχουν φτιαχτεί οι άνθρωποι της σημερινής εκπαιδευτική κοινότητας. Μα, αυτό είναι το κομμάτι, που βγαίνει από το λογαριασμό. Τώρα πια είναι «σμίλευε ψυχές» και αυτό απευθύνεται σ' ένα μονολογικό πομπό. Άρα, κοιτάξτε, παλιά το '68 υποτίθεται ότι η μεγάλη αμφισβήτηση ήταν σ' αυτή τη λογική γιατί το σμίλευε δάσκαλε ψυχές» έδινε την εξουσία στο δάσκαλο. Στο όνομα αυτής της αντιεξουσίας χαλάσαμε τη σχέση εκείνου που διδάσκοντας έφτιαχνε ένα σχήμα, δηλαδή ένα ερμηνευτικό σχήμα, το οποίο επέτρεπε τον αντίλογο. Τα σημερινό, χωρίς ραχοκοκαλιά σύστημα, είναι ένα σύστημα το οποίο οδηγεί εν τέλει σ' αυτό που έλεγα πριν και σ' αυτό που επισημαίνει ο Μισεά, στην παιδεία της αμάθειας.
Εμείς βγάλαμε τα σκολειά της χούντας συνάδελφοι. Η κριτική γνώση έγκειται σε άλλο πράγμα και σ' αυτό το άλλο πράγμα ήταν η θέση του δάσκαλου. Αυτό πια φεύγει από το λογαριασμό.
Παιδαγωγική ελευθερία. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό κι αν θέλετε αυτό είναι το κομμάτι που τείνει να βγει σήμερα από το λογαριασμό του συνόλου των εκπαιδευτικών συστημάτων.
Είναι όλα μαύρα ακούστηκε και δεν ακούστηκε από έναν συνάδελφο και ακούστηκε και ως ερώτημα. Όχι δεν είναι όλα μαύρα. Η προοπτική είναι πάρα πάρα πολύ κακή. Διαβάζοντας τα εκλογικά προγράμματα των δύο κομμάτων, τα οποία ανταγωνιζόντουσαν στο ποιος θα κυβερνήσει , η προοπτική για το σύνολο της εκπαίδευσης είναι, δυστυχώς, στην κατεύθυνση που περιέγραψα, δηλαδή το γεγονός ότι σ' ένα πανεπιστήμιο, αυτό που έλεγα σήμερα και ξεκίνησα μ' αυτό, που φιλοξενεί τρία παιδαγωγικά τμήμα, ουδείς εκ των διδασκόντων και των διδασκομένων ή τουλάχιστον τόσο λίγοι που δεν φάνηκαν, δεν ήρθε σε μια εκδήλωση της ΔΟΕ, η οποία αφορά τις εργασιακές σχέσεις στο σχολείο, είναι ένα σύμπτωμα, ένα δείγμα αυτής της μετατόπισης και αυτό είναι μαύρο, είναι κατάμαυρο.
Δεν υπάρχουν αντιστάσεις; Ασφαλώς υπάρχουν. Το γεγονός της ίδιας της σημερινής εκδήλωσης είναι ένα κομμάτι αυτών των αντιστάσεων.
Ειπώθηκε για την ιστορία των ωρομισθίων και του συνδικάτου. Δεν θέλω ν' απαντήσω γιατί είναι ζήτημα της ΔΟΕ. Ακριβώς το ίδιο πράγμα αντιμετωπίζουμε στο πανεπιστήμιο με τους συναδέλφους τους συμβασιούχους. Υπάρχει ένα νομικό ζήτημα εγγραφής στα δευτεροβάθμια όργανα, γύρω από το ποιος ψηφίζει και αυτό απαιτεί νομικές ρυθμίσεις. Ωστόσο τουλάχιστον η ΠΟΣΔΕΠ αυτό το έλυσε βάζοντάς το ως θέμα στο επόμενο καταστατικό συνέδριο, δηλαδή ν' αλλάξει το καταστατικό της ΠΟΣΔΕΠ, για να χωρέσουν αυτοί οι άνθρωποι και θέτοντας στους συλλόγους την άποψη της πλειοψηφίας, που είναι να εγγραφούν αύριο στους συλλόγους οι άνθρωποι που είναι επί συμβάσει.
Τώρα για τις περιπέτειες που περιέγραψε ο συνάδελφος ο ωρομίσθιος, σας διαβεβαιώ κι εδώ μοιάζει αυτό το σύστημα να υπερβαίνει και τον τόπο και το χώρο. Στη Γαλλία λόγου χάριν οι βοηθοί στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια, δουλεύουν υπό αυτές τις συνθήκες. Ποιος τους πληρώνει; Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία όμως δεν έχει πόρους. Άρα οι άνθρωποι μένουν απλήρωτοι ένα και δύο χρόνια. Στο ελληνικό πανεπιστήμιο συμβαίνει το ίδιο. Αυτό που λέω ότι το 1/5 των διδασκόντων είναι συμβασιούχοι, που δεν πληρώνονται, ενώ είναι συμβασιούχοι που υπογράφουν τη σύμβασή τους τον Ιούνιο, δηλαδή όταν έχει λήξει το Ακαδημαϊκό Έτος και πληρώνονται τον επόμενο χρόνο.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Σ' ευχαριστούμε Νίκο. Το λόγο έχει ο Χρήστος Πιλάλης, που συνεχώς διαμαρτύρεται, με την παρατήρηση ότι μιλούν Εκπρόσωποι Συλλόγων και όχι παρατάξεων, για ένα λεπτό, παρακαλώ.

Πιλάλης Χρήστος (Εκπροσωπώ την Αυτόνομη Παρέμβαση στην ΑΔΕΔΥ)
Νομίζω ότι η σημερινή ημερίδα πήγε πολύ καλά. Τώρα το πρώτο βήμα έχει γίνει, όσον αφορά το θέμα των εργασιακών από δω και μπρος. Κάποιες επισημάνσεις.
Ο ΟΟΣΑ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και κυρίως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (από το 1994 με τη «Γενική Συμφωνία για το εμπόριο των υπηρεσιών στο Μαρακές», έχουν θέσει ξεκάθαρα και ανοιχτά στο στόχαστρο τους την παγκόσμια δημόσια εκπαίδευση, την οποία αντιμετωπίζουν ως μια «αγορά», που το 2000 είχε εκτιμηθεί σε δαπάνες μεγαλύτερες του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων. Δομικό χαρακτηριστικό του κέρδους που είναι ο σκοπός των αγορών, είναι η μείωση των λειτουργικών δαπανών. Ο εκπαιδευτικός, λοιπόν, αποτελεί για τη νέα πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης ένα πάγιο λειτουργικό κόστος, που πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο δυνατό. Έτσι καθίσταται ολοένα και περισσότερο απασχολήσιμος, δηλαδή εργάζεται κάτω από συνθήκες μη σταθερά εξασφαλισμένης και μόνιμης σχέσης με το αντικείμενο της εργασίας του και υπό διαρκή «καταρτισιμότητα», δηλαδή σε συνθήκες συνεχούς παιδαγωγικής επανεκπαίδευσης, ώστε να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις νέες ανάγκες της αγοράς.
Σε πρόσφατες εργασίες συγκριτικών της εκπαίδευσης στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στις δημοσιεύσεις των Stromquist και Monkman (Globalization and Education : Integration and Contestation Across Cultures), Burbules και Torres (Globalization and Education : Critical Perspectives), επισημαίνονται μεταξύ άλλων τα ακόλουθα :

Η φετινή χρονιά φαίνεται να είναι καθοριστική για τη φυσιογνωμία του δημόσιου σχολείου στη χώρα μας και για τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ιδιαίτερα. Ο θεσμός της ωρομισθίας εισέβαλε στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, με πολιορκητικό κριό το ολοήμερο σχολείο, κατόπιν της πολιτικής επιλογής της προηγούμενης κυβέρνησης. Η ωρομισθία βέβαια στην εκπαίδευση, είναι σχετικά καινούργια στη χώρα μας, όχι όμως και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Στην Ε.Ε. υπάρχουν 4,5 εκατομμύρια εκπαιδευτικοί στη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Eurostat, που αφορά τη σχολική χρονιά 1999/2000. Το 24 % των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας και το 25% της δευτεροβάθμιας, εργάζεται με ελαστικές μορφές εργασίας, δηλαδή εργάζεται λιγότερο από το 75% του χρόνου που εργάζονται οι εκπαιδευτικοί πλήρους απασχόλησης. Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, τα ποσοστά των υποαπασχολούμενων εκπαιδευτικών, είναι στην Ολλανδία το 59%, στη Γερμανία το 56% των εκπαιδευτικών, στο Βέλγιο το 29%, στη Σουηδία το 21%, στη Μ. Βρετανία το 20%, στη Δανία το 12%, στην Αυστρία το 10%, στη Γαλλία το 7%, στην Ισπανία το 5%, στη Φινλανδία το 2%, στην Ιρλανδία το 1%. Δεν υπήρχαν υποαπασχολούμενοι το 1999/2000 στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στη Ισλανδία και στο Λουξεμβούργο. Η μετατόπιση από την απασχόληση στην απασχολησιμότητα στην Ευρώπη, καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι 3 από τους 4 πυλώνες της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για την Απασχόληση (πυλώνας απασχολησιμότητα, πυλώνας επιχειρηματικότητας, πυλώνας προσαρμοστικότητας) θεματοποιούν τόσο την τάση ελαστικοποίησης της εργασίας, όσο και την τάση επικαθορισμού των πολιτικών απασχόλησης και των πολιτικών κατάρτισης από τις μακροοικονομικές στοχεύσεις. Πρόκειται για εξελίξεις οι οποίες συνδέονται τόσο με την σταδιακή απώλεια κοινωνικού νοήματος ως προς το ρόλο του κράτους όσο και με την ανεξαρτητοποίηση της οικονομικής πολιτικής και της νομισματικής εξουσίας από τις συμβατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη.
Με αυτές τις δύσκολες πραγματικότητες καλείται να αναμετρηθεί σήμερα ο συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών. Καλείται να αναμετρηθεί πολύ γρήγορα, γιατί με τους ρυθμούς που προχωρά η είσοδος της ωρομισθίας στη πρωτοβάθμια εκπαίδευση, σε λίγα χρόνια οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί θα αποτελούν την πλειοψηφία των εργαζόμενων στις περισσότερες σχολικές μονάδες. Τότε η διάσπαση του εκπαιδευτικού κόσμου, δηλαδή οι εκπαιδευτικοί πολλών ταχυτήτων, θα είναι μη αναστρέψιμο γεγονός και αυτό το γεγονός θα στρώσει το χαλί και σε άρση της μονιμότητας, με βασικό εργαλείο την νομοθετημένη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και το καθηκοντολόγιο, σε ένα τοπίο πειθαρχημένης εργασίας, όπως θα είναι το σχολείο που θα λειτουργεί κυρίως με ωρομίσθιους. Τότε το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών και να θέλει (!), θα αδυνατεί να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πολιτικής. Μέχρι τότε η λειτουργία του σχολείου, θα απορυθμίζεται διαρκώς και η ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου θα υποβιβάζεται, όταν ολοένα και περισσότεροι εκπαιδευτικοί θα είναι υποχρεωμένοι να τρέχουν από σχολείο σε σχολείο, μένοντας έξω από το παιδαγωγικό περιβάλλον του κάθε σχολείου. Οι ευθύνες της ΔΟΕ που δείχνει σήμερα αμήχανη στις εξελίξεις, είναι μεγάλες. Το αίτημα για μόνιμους διορισμούς, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα είναι πάντα επίκαιρο και αφορά και τη κάλυψη των νέων αναγκών, οποίες παρουσιάζονται στο ολοήμερο σχολείο με σημερινούς ωρομίσθιους που καλύπτουν πάγιες ανάγκες αυτών των σχολείων . Για να προταχθεί, απαιτείται η άμεση είσοδος των σημερινών ωρομισθίων στους συλλόγους μας, με τελεσίδικη απόφαση της ΔΟΕ και απεμπλοκή από τα νομικά κωλύματα, κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν και με τους αναπληρωτές. Αρκεί η πολιτική βούληση, για την οποία πολλοί από τη διοίκηση της Ομοσπονδίας, δεν έχουν πείσει ότι την έχουν. Φυσικά μπροστά μας υπάρχει αμείλικτο και το ζήτημα της επιχειρούμενης σύνδεσης αμοιβής - παραγωγικότητας, από την προηγούμενη κυβέρνηση, που συμπληρώνει το εφιαλτικό παζλ της πλήρους ανατροπής των εργασιακών σχέσεων και στην εκπαίδευση. Και αυτό, όπως και οι ιδιαίτερα χαμηλές οικονομικές μας αποδοχές, η αναγκαία εναρμόνιση του χρόνου εργασίας μας με αυτόν που ισχύει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η αναγκαία μείωση του αριθμού μαθητών ανά τάξη, τα διαρκώς συρρικνούμενα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, θα αποτελέσουν πολύ δύσκολο στοίχημα για το συνδικαλιστικό μας κίνημα, που καλείται να διαφυλάξει τις εργασιακές μας σχέσεις και τη δημόσια δωρεάν παιδεία, πάνω από τα κέρδη τα οποία σπεύδουν να εξασφαλίσουν οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις (των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) στους αναπτυσσόμενους επιχειρηματίες της εκπαίδευσης, μέσα από το ξεχαρβάλωμα και την εκποίηση (Βλέπε «Κοινωνία της Πληροφορίας», ΟΣΚ ΑΕ, Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, «ανοιχτά» σχολεία, κλπ.) της δημόσιας εκπαίδευσης.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Χρήστο, καλώς. Ο Θανάσης Τσιριγώτης έχει το λόγο, αφού Θανάση σου ζητήσω συγνώμη, γιατί από το πρωί είχες ζητήσει το λόγο, αλλά δεν το εγνώριζε το προεδρείο μέχρι τώρα. Θανάση έχεις το λόγο με την παράκληση, αν και φίλος, να είσαι σύντομος. Καταλαβαίνεις τη θέση μου και πρέπει να βοηθήσεις τη διαδικασία.

Θανάσης Τσιριγώτης (Από την ΟΛΜΕ)
Είναι φανερό ότι ο Ξένιος Δίας υποχώρησε μπροστά στις εκλεκτικές συγγένειες του Γκαίτε. Ο πρόεδρος τελευταία διάβασε Γκαίτε, φαίνεται. Εκλεκτικές συγγένειες με την έννοια, ένας συνάδελφος από την Ομοσπονδία, της οποίας μας χωρίζουν πολύ λίγα βήματα βρίσκεται εδώ κι όχι μόνο εδώ αλλά παρακολουθεί μ' ευλάβεια όλες τις κινήσεις της ΔΟΕ, ακριβώς γιατί εδώ και χρόνια είναι εισηγητής, όχι μόνο του ενιαίου πανεκπαιδευτικού μετώπου, αλλά του ενιαίου πανεκπαιδευτικού συνδικάτου. Ενιαίο πανεκπαιδευτικό συνδικάτο θεωρώ ότι ή θα χτιστεί και θα δώσει απάντηση ή θα περάσουμε σε λογικές κατακερματισμού κατά πως βούλονται οι από πάνω.
Σ' έναν πίνακα του Πωλ Κλαι συνάδελφοι, παρουσιάζεται ο άτζελος νόβους, ο νέος άγγελος, ο οποίος τρέχει με τρομακτική ταχύτητα, με το βλέμμα στραμένο στο παρελθόν. Τρέχει με τρομακτική ταχύτητα προς το μέλλον, αλλά με το βλέμμα στραμμένο προς το παρελθόν. Είναι νομίζω η πιο χαρακτηριστική ζωγραφική αποτύπωση του πως προχωράμε στη νέα εποχή. Μια εποχή, που επαγγέλθηκαν μετά το 1990, ότι θα είναι χωρίς πόνο και δάκρυα, χωρίς πόλεμο, χωρίς εκμετάλλευση - καταπίεση, συναντάμε όλα τα κλασικά χαρακτηριστικά, αυτά που λέτε εσείς οι δάσκαλοι της πρωτοβάθμιας στους μαθητές σας να δουν μέσα από τις σελίδες του Καρόλου Ντίκενς, δηλαδή τη μαύρη εργασία, την περιπλανώμενη εργασία, την υποταγμένη εργασία. Στην πραγματικότητα γυρνάμε στις εποχές μεσαιωνικής δουλείας. Θα διαβάσουμε πάλι τον Κάρολο Ντίκενς ή θα πάμε μπροστά;
Ας πω μερικά πράγματα με σχηματικό τρόπο, μη θέλοντας να καταχραστώ το χρόνο, ο οποίος έτσι κι αλλιώς έπρεπε να μου είχε δοθεί.
Υπάρχει ένα νέο κονσέσους, μια νέα πρόκληση συνάδελφοι, που μας αφορά όλους. Η εξουσία, αυτή που αλαζονικά και θριαμβευτικά μετά το 1990 μας είπε ότι μπαίνουμε στη νέα τάξη πραγμάτων, μας απευθύνει μια πρόκληση και μας απευθύνει ένα νέο συμβόλαιο. Σε ποιους; Σε μας της μόνιμης εργασίας, αν θέλετε στους χορτάτους αυτού του κόσμου, στα μικροαστικά ή μεσοαστικά στρώματα, στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δεν εξαιρώ και τον εαυτό μου από αυτήν, απευθύνει μια πρόκληση. Να πάμε σε μια μακρά συνεργασία έτσι ώστε να βγούμε προς το τούνελ τη μεγάλης ιδέας καίγοντας ταυτόχρονα στο βωμό αυτής της μεγάλης εκστρατείας της κερδοφορίας την ταπεινή, την ελαστική εργασία και το περιθώριο σαν νέα Ιφιγένεια. Αυτή είναι η πρόκληση.
Η πρόκληση σε μας τους δημόσιους υπάλληλους, που έπειτα δέκα και είκοσι και είκοσι πέντε χρόνια πρέπει να συμβιβαστούμε με τα νέα υλικά, τα υλικά της νέας εποχής με αντάλλαγμα την ησυχία μας. Πώς θα συμπεριφερθεί ο Μπράτης; Θα συμπεριφερθεί ως ο Μωυσής, που θα μας πάει προς τη γη της επαγγελίας, τη γη Χαναάν, θα μας βγάλει, δηλαδή από αυτό το τούνελ; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Ο Δημήτρης μπορεί να θέλει αλλά δεν μπορεί. Όπως δεν μπορεί κι ο Αντωνάκος συνάδελφοι. Και δεν μπορούν τ' ανώτερα στρώματα του συνδικαλισμού να το κάνουν γιατί έχουν ένα φόβο, έναν εγγενή φόβο, ένα φοβικό σύνδρομο. Αυτό που ενδεχομένως υπενύχθηκε με λόγους γλωσσολογίας η συναδέλφισσα Τσίκα. Το σύνδρομο των από κάτω.
Υπάρχει σήμερα μέσα στο χώρο της εκπαίδευσης το σύνδρομο των από κάτω. Οι δεκαπέντε χιλιάδες της ωρομισθίας και της απλήρωτης εργασίας, που στην πραγματικότητα είναι οι κολασμένοι της εκπαίδευσης δεν χτυπάνε απλά την πόρτα μας. Δεν χτυπάνε, προσέξτε το αυτό και μιλάω σε ανθρώπους που είναι στο θεσσαλικό κάμπο, δηλαδή που ορκίζονται στ' όνομα του Μαρίνου Αντύπα, στο όνομα του Δελμούζου, στο πανεπιστήμιο που λέγεται Δελμούζος, προσέξτε δάσκαλοι. Πίσω μας έχουμε σκιές. Μεγάλες σκιές. Δεν μπορούμε να τις προσπερνάμε έτσι με μια ευκολία και να λέμε εδώ λόγους συνδικαλιστικής διαχείρισης. Απλής διαχείρισης. Ανεξάρτητα αν θα βάλουμε γραβάτα, δεν μ' ενδιαφέρει αυτό. Μιλάω γι' άλλα πράγματα. Πιο βαθιά. Πιο τρομαχτικά ίσως για τους απέναντι και πιο εφιαλτικά αν θέλετε για τους απέναντι. Αν δεν πιάσουμε, λοιπόν, το κομμάτι που σήμερα χτυπάει την πόρτα και λέγεται απλήρωτη εργασία στο χώρο της εκπαίδευσης, δεν μπορούμε να κάνουμε βήμα μπροστά. Κι αν δεν πιάσουμε συνάδελφοι και συναδέλφισσες, το κομμάτι που λέγεται ευπαθή κοινωνικά στρώματα, περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα, το ένα εκατομμύριο των μεταναστών και τους εκατό χιλιάδες μαθητές τους από το χέρι, δεν μπορεί να γίνει καμία έξοδος προς το φως. Μ' αυτό πρέπει να πάμε μόνο μαζί. Και δεν μπορούμε να πάμε σε καμία περίπτωση ενάντιά τους.
Ένα δεύτερο. Ο τελευταίος πανεπιστήμονας πέθανε, όταν πέθανε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Επέθανε εκεί. Δεν υπάρχει εκτότε πανεπιστήμονας. Είμαστε στην περίοδο του εργασιακού, κοινωνικού και επιστημονικού κατακερματισμού. Και το λέω αυτό σε συναδέλφους μου, με τους οποίους έχω μοιραστεί πολλά, πολλά χιλιόμετρα και θεωρώ ότι θα ξαναμοιραστώ.
Κοιτάτε να δείτε. Οι ειδικότητες στην πρωτοβάθμια, δηλαδή οι γυμναστές, οι μουσικοί, οι θεατρολόγοι κ.λ.π. ανταποκρίνονται σε κάποια πολύ συγκεκριμένα στοιχεία. Ήταν απαίτηση συνάδελφοι δική σας και δική μας, ήταν απαίτηση της κοινωνίας. Δώστε πολύπλευρη μόρφωση, ουσιαστική, βαθιά κριτική. Αυτό αποτυπώνεται σχηματικά βεβαίως στις νέες ειδικότητες. Δεν μπορούμε τις νέες ειδικότητες να τις πετάξουμε λέγοντας ότι είναι κατώτεροι από εμάς. Δεν υπάρχουν παιδιά «ενός κατώτερου Θεού».
Γιατί ξέρετε αν συμπεριφερθούμε έτσι θα έρθουν τ' ανώτερα κομμάτια, αυτά με τα οποία συνεργάζεται ο Νίκος Θεοτοκάς και θα μας πούνε, με το σύμπλεγμα ενδεχομένως της ανωτερότητας, δασκάλοι είστε κατώτεροι από μας, γιατί είστε πρωτοβάθμια βαθμίδα. Εγώ που δεν είμαι στην πρωτοβάθμια βαθμίδα, θεωρώ ότι πρέπει να με λένε δάσκαλο. Αυτό θεωρώ το μεγάλο μου παράσημο. Δάσκαλο. Και το 'πα πολλές φορές στον Μπράτη. Δεν το καταλάβαινε στην αρχή. Τώρα το καταλαβαίνει γιατί. Γιατί θεωρώ βαθιά, με αγγίζει, με ακουμπάει, αυτό είναι η κοινωνική μου διάσταση, η αίσθηση του δασκάλου, του καθηγητή, του υπάλληλου, του υφηγητή κ.λ.π.
Λέμε, λοιπόν, συνάδελφοι ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από τα κάτω. Ότι πρέπει ν' ανοίξουμε την αγκαλιά μας και θα το κάνουμε και αυτό και με συνδικαλιστικούς όρους συνάδελφοι. Η πόρτα των συνδικάτων πρέπει να είναι ανοιχτή για τη μαύρη και απλήρωτη εργασία. Δεν μπορεί να την κλείσει κανείς. Δεν μπορούμε να την κλείσουμε εμείς. Δεν μπορεί να την κλείσει κανείς και κανείς νομικός. Ο Σπύρος Γιατράς, είπε σε ανύποπτο χρόνο, όταν έκανε δομική αντιπολίτευση το '90 ότι το συνδικαλιστικό κίνημα και η ταξική πάλη παράγουν νομοθεσία και αυτό είναι αρχή.
Κι ένα τελευταίο. Κοιτάξτε να δείτε είχα να πω πολλά, για τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, για τον πόλεμο, για τον ιμπεριαλισμό κ.λ.π.. Εν πάσι περιπτώσει αυτά θα τα πούμε και στη συνέχεια. Ένα πράγμα πρέπει να κρατήσουμε συνάδελφοι. Μπαίνουμε σε βαθιά εποχή. Σε σκοτεινή εποχή. Δεν μπορούμε να το ξεπεράσουμε έτσι με μια ευκολία αυτό. Δεν μπορούμε να περάσουμε, επίσης, με ευκολία αυτά που ειπώθηκαν την προεκλογική περίοδο. Υπάρχει ένα μεγάλο τσουβάλι, από την πλευρά της σημερινής κυβέρνησης. Εμείς πρέπει να κάνουμε τη δική μας πρόταση.
Αν υπάρχουν τομές ανάμεσα σ' εμάς και την άλλη πλευρά, αν υπάρχουν τομές, τότε να τις δούμε. Κατ' αρχήν λέω ότι πρέπει να πάμε με μια δομική βαθιά ταξική συνδικαλιστική αντιπολίτευση και από αυτή την άποψη έχω τη βαθύτατη πεποίθηση ότι θα 'μαστε μαζί σε όλο το εύρος των δρόμων που έχουμε μπροστά μας. Ευχαριστώ.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Κώστα μισό λεπτό, για να κλείσει ο Πρόεδρος. Για μισό λεπτό. Έλα στο βήμα. Πάντως Θανάση, είμαστε κι εμείς εραστές του ποιητικού συνδικαλιστικού λόγου και το σύνθημα που βγαίνει, είναι να βαδίσουμε όλοι μαζί σε μια πορεία, προς ένα φως καινούριο, αρκεί να το πιστεύουμε και να παλεύουμε προς αυτή την κατεύθυνση. Όλοι μαζί χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς.

Κώστας Παπλωματάς (Συλλόγου Εκπ/κών Πρωτοβάθμιας Εκπ/σης Περιστερίου «Έλλη Αλεξίου», μέλος του Δ.Σ. του ΙΠΕΜ - ΔΟΕ)
Ο κύκλος των ιμπεριαλιστικών πολέμων, με απρόβλεπτες συνέπειες για το μέλλον της ανθρωπότητας, επιβεβαιώνει το τραγικό συμπέρασμα πως η ανθρώπινη ζωή, από την ακόρεστη δίψα για κέρδος που γεννά η εντεινόμενη κρίση του καπιταλισμού, εκμηδενίζεται ολοκληρωτικά. Ο μηδενισμός όμως αυτός, δεν επιχειρείται μόνο στα θέατρα των πολέμων, στις εκατόμβες των θυμάτων και στο αίμα, αλλά αποτελεί πλέον μια εφιαλτική καθημερινότητα σ' όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, όπως στα ανθρώπινα δικαιώματα της εργασίας, της υγείας, της παιδείας που καταλύονται, στις λαϊκές ελευθερίες και κατακτήσεις που διακυβεύονται και περιστέλλονται. Ο πόλεμος τους είναι συνέχεια της ειρήνης τους και η ειρήνης τους γεννιέται απ' τον πόλεμο τους, στο όνομα της ανασυγκρότησης των ερειπίων.
Έτσι, και στο χώρο της εκπαίδευσης εκδηλώνεται τα τελευταία χρόνια μια εξίσου βίαιη και αδυσώπητη επίθεση με στόχο τη στέρηση του δικαιώματος στη μόρφωση και στην εργασία των νέων ανθρώπων, που είναι θεμελιακοί όροι της ίδιας τους της ζωής. Τα όσα ήδη έχουμε αντιληφθεί ως επιπτώσεις του πρώτου κύκλου της μεταρρύθμισης (1997-2002), δηλ. η πρόωρη έξωση των μαθητών απ' το εκπαιδευτικό σύστημα, η ενίσχυση των επιλεκτικών μηχανισμών και των ταξικών φραγμών, η διόγκωση της παραπαιδείας και προπαντός η δραματική υποβάθμιση του όποιου μορφωτικού και παιδαγωγικού ρόλου του σχολείου, είναι τα ελάχιστα μπροστά σ' αυτά που σχεδιάζονται με ορόσημο το 2010, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα των ειδικών επιτελείων της Ε.Ε. και τους στόχους του μεγάλου κεφαλαίου.
Οι εκπαιδευτικοί καθημερινά βιώνουμε την κρίση του εκπαιδευτικού συστήματος και τις συνέπειες της «μεταρρύθμισης». Η καταπίεση, ο εξαναγκασμός, η διάλυση της συλλογικότητα, η μετατροπή μας σε επιτηρητές των ταξικών επιλογών σε ένα σχολείο που χειροτερεύει και αναιρεί τον όποιο παιδαγωγικό και μορφωτικό μας ρόλο, πολλαπλασιάζουν τις τάσεις παραίτησης και φυγής από την πραγματικότητα.
Κοινή ομολογία όλων μας είναι το γεγονός ότι καθημερινά διαπιστώνουμε τον κατακερματισμό της προσωπικότητας των μαθητών μας από το κοινωνικό και εκπαιδευτικό σύστημα, με την αμάθεια, την αγλωσσία, την έλλειψη κοινωνικών αξιών και πνευματικών προτύπων, που γενικεύονται. Είναι φανερό ότι τα φαινόμενα αυτά δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με αξιολογήσεις, καθηκοντολογία και σχολικούς κανονισμούς. Απαιτείται ο συνολικός αναπροσανατολισμός του ρόλου του σχολείου, έτσι ώστε η εκπαίδευση να ανταποκριθεί στις πραγματικές διανοητικές, ψυχικές, κοινωνικές ανάγκες των νέων ανθρώπων, αντί να τους καταπιέζει και να τους αποδιοργανώνει εξυπηρετώντας εξωεκπαιδευτικούς σκοπούς. Αποτέλεσμα του ρόλου του σχολείου ως μηχανισμού αναπαραγωγής των ταξικών ανισοτήτων και της ιδεολογικής ποδηγέτησης της νεολαίας, ο οποίος σήμερα ενισχύεται με δραστικές μεθοδεύσεις και σκληρά μέτρα, είναι η ένταση των προβλημάτων του εκπαιδευτικού.
Η εργασιακή ανασφάλεια και αβεβαιότητα, η μισθολογική καθήλωση, η διεκπεραίωση ανούσιων εξωδιδακτικών εργασιών, το κυνήγι της ύλης, το άγχος της συμπλήρωσης του διδακτικού μας ωραρίου, η ανησυχία για την επικείμενη κατάργηση των οργανικών θέσεων (συμπτύξεις τμημάτων, συγχωνεύσεις σχολείων), μα πάνω απ' όλα, η αγωνία και η συν ευθύνη για το τι είδους ανθρώπους διαμορφώνουμε είναι ζωντανές μαρτυρίες της καθημερινής μας κόλασης.
Η γενίκευση της μερικής απασχόλησης και η επέκταση της και στην εκπαίδευση ήταν εντολή της Λευκής Βίβλου. Υπήρχε εκβιασμός και απαίτηση απ' τους εργαζόμενους ν' απεμπολήσουν το δικαίωμα τους για πλήρη και σταθερή απασχόληση.
Άλλωστε γνωστός ήταν ο στόχος της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης: εμπορευματοποίηση της γνώσης, ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης και ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών.
Οι εξελίξεις δυστυχώς επαληθεύουν τα παραπάνω: κατάργηση της επετηρίδας, διαβλητός διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, αδιαφάνεια στις προσλήψεις των αναπληρωτών, ωρομίσθιοι κλπ.
Στο σχολείο που παίρνει όλο και πιο ταξικά χαρακτηριστικά, έχει εκδηλωθεί επίθεση ενάντια στον εκπαιδευτικό με στόχο να χειραγωγηθεί πλήρως και να απαξιωθεί οικονομικά, εργασιακά και κοινωνικά.
Το Καθηκοντολόγιο ακολούθησε η συνολική ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, ενώ τώρα η άρση της μονιμότητας έχει μπει στην ημερήσια διάταξη.
Επιτακτικό πια είναι το δίλημμα: ο εκπαιδευτικός, λειτουργός μιας σπουδαίας κοινωνικής αποστολής, ή άψυχο εκτελεστικό όργανο της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής; Ιδιαίτερα στις μέρες μας, που η πολυδιάστατη κρίση βαθαίνει και η βαρβαρότητα του συστήματος αποκαλύπτεται σε όλη της τη φρίκη, η ευθύνη του εκπαιδευτικού να διαμορφώσει νέους ανθρώπους με αντιστάσεις και ιδανικά μεγαλώνει.
Θα αντιπαλέψουμε λοιπόν αυτή την επίθεση ή θα πνιγούμε στις λογικές της ατομικής σωτηρίας, της αδρανοποίησης, «να περάσει όπως - όπως η χρονιά και βλέπουμε» ανακυκλώνοντας τις αυταπάτες ότι μπορούμε, μέσα σ' αυτή τη δίνη, κάτι να περισώσουμε;
Μονόδρομος για μας είναι η συλλογική αντίσταση και ο αγώνας για τη συνολική ανασυγκρότηση του σχολείου και όχι για επιμέρους δευτερεύοντα ζητήματα, αφού μοναδική προϋπόθεση για τη δική μας επιστημονική και μισθολογική «ελευθερία» και «ανεξαρτησία» είναι το σχολείο που θα διαμορφώνει προσωπικότητες «ελεύθερες» και «ανεξάρτητες», με συνείδηση των πραγματικών συμφερόντων τους στην κοινωνία.
Το σχολείο αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από το Ενιαίο Δωδεκάχρονο, Βασικό, Υποχρεωτικό Σχολείο, που ανυποχώρητα έχουμε προβάλλει, σαν κυρίαρχο αίτημα. Σχολείο που δεν ανήκει στο μακρινό μέλλον, αλλά αποτελεί ζωτική, επιτακτική ανάγκη του σήμερα, γιατί είναι το μόνο που μπορεί να απαντήσει στην πολυδιάσπαση και ταξική διαφοροποίηση της εκπαίδευσης και να ανταποκριθεί στην ώριμη απαίτηση για τον εξοπλισμό της νεολαίας με ουσιαστικά εφόδια για τη ζωή: τη διαμόρφωση νέων ανθρώπων με κοινωνική οντότητα και πολύπλευρα ολοκληρωμένη προσωπικότητα, έτσι ώστε όχι μόνο να μπορούν να κατανοούν τις νομοτέλειες που ρυθμίζουν τη φύση και την κοινωνία αλλά να διαθέτουν και τον ψυχικό δυναμισμό για να την αλλάζουν προς όφελος του συνόλου.
Συνάδελφοι -ισσες,
Ο αγώνας για τη μόρφωση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για το μεροκάματο, τη δουλειά, την υγεία και τ' άλλα μας δικαιώματα που σήμερα θυσιάζονται στο βωμό του ανταγωνισμού των πολυεθνικών συμφερόντων.
Η αναγέννηση της Παιδείας δεν είναι θέμα μόνο εκπαιδευτικών, αλλά ριζικών κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών. Όλοι μαζί στον αγώνα ενάντια στην πολιτική που γεννά την ακριβοπληρωμένη αμάθεια, τη φτώχεια και την ανεργία, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, τον πόλεμο.
Εμπρός λοιπόν να βοηθήσουμε για να γυρίσει ο τροχός.

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ

Θωμάς Καραγιάννης (Αντιπρόεδρος ΔΟΕ)
Θα κλείσουμε τις εργασίες της ημερίδας με τη δευτερολογία, την τοποθέτηση του Προέδρου της ΔΟΕ του συναδέλφου Δημήτρη Μπράτη. Συνάδελφε, Πρόεδρε, έχεις το λόγο.
Κλείνοντας οφείλω για μια ακόμη φορά να ευχαριστήσω όλους, όσους, μας βοήθησαν στην επιτυχία αυτής της ημερίδας. Ειλικρινά, ευχαριστώ. Πιστεύω πως ήταν μια πετυχημένη εκδήλωση και τα πρακτικά θα σταλούν σύντομα στους Συλλόγους μας για επεξεργασία και τεκμηρίωση θέσεων.

Δημήτρης Μπράτης, Πρόεδρος ΔΟΕ
Κατ' αρχήν θέλω να ευχαριστήσω ξανά τους εισηγητές της σημερινής ημερίδας. Πιστεύω ότι δεν περιορίστηκαν, απλά στην καταγραφή των προβλημάτων, αλλά όλες οι εισηγήσεις και οι παρεμβάσεις πρόβαλλαν και τι πρέπει να γίνει και το πώς πρέπει να δράσουμε με χαρακτηριστικά παραδείγματα. Νομίζω ήταν πάρα πολύ σημαντικό.
Κλείνοντας τις εργασίες της ημερίδας θα ήθελα συμπερασματικά να πω τα εξής: πιστεύω, κατ' αρχήν, ότι δικαιώθηκε η επιλογή του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΟΕ να πραγματοποιηθεί η ημερίδα σε χρόνο που θα μας έδινε τη δυνατότητα να την οργανώσουμε σωστά και ιδιαίτερα των μελών εκείνων που επέμειναν να πραγματοποιηθεί με το συγκεκριμένο θέμα. Νομίζω ότι η μαζική συμμετοχή, σήμερα το πρωί αυτό απέδειξε.
Θα πρέπει όμως να πω για το συγκεκριμένο θέμα συνάδελφοι, για να μην τα παρουσιάζουμε όλα μαύρα, όπως κάποιος είπε, ότι το κίνημα εδώ και μια εισοσιπενατετία, που εγώ τουλάχιστον το θυμάμαι έθετε τέτοια ζητήματα. Θα σας θυμίσω ένα παράδειγμα. Έθετε πάντα το ζήτημα της μονιμότητας και όχι της αναπλήρωσης. Έλεγε, δηλαδή, ότι όλες οι θέσεις, εκτός από αυτές που δεν μπορούν να καλυφθούν με μόνιμους διορισμούς, όλες οι άλλες να είναι μόνιμες οργανικές θέσεις. Θα θυμίσω ένα πρώτο παράδειγμα, ότι πρώτη κατάκτηση σ' αυτόν τον τομέα ήταν το 1982, με τις θέσεις του εξωτερικού. Θα θυμάστε ότι όλες αυτές οι θέσεις δόθηκαν ως κενές οργανικές και έγιναν 3.000 διορισμοί και σχεδόν πέντε χρόνια αναμονής στην επετηρίδα καλύφθηκαν με αυτούς τους διορισμούς.
Θα θυμίσω, επίσης, ότι μετά την ψήφιση του Ν.2525/97 με τις κινητοποιήσεις που έκανε η Ομοσπονδία, οι Ομοσπονδίες οι εκπαιδευτικές, οι ίδιοι οι συνάδελφοι οι αδιόριστοι, πετύχαμε στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση συνάδελφοι, την τελευταία τετραετία να διοριστούν περίπου 18.000 συνάδελφοι. Είναι ένα πραγματικό ρεκόρ. Κι εμείς οι ίδιοι πρέπει να πούμε ότι φτάσαμε με τον αγώνα μας και την κινητοποίησή μας, σήμερα να μην υπάρχουν άνεργοι δάσκαλοι. Είναι μία επιτυχία του κινήματος αυτό. Αν θέλετε είναι μια επιτυχία των αποφάσεων, που από το 1985 είχαμε πάρει και λέγαμε ότι αν αναπτυχθούν σωστά οι νέοι θεσμοί, ολοήμερο σχολείο, νηπιαγωγείο, παιδικά κέντρα, ενισχυτική διδασκαλία, οι εκπαιδευτικοί που είναι στην αναμονή δεν θα επαρκούν για να καλύψουν αυτές τις θέσεις. Γιατί οι θέσεις συνάδελφοι έχουν σχέση με τους νέους θεσμούς. Δε δημιουργούμε θέσεις για να λύσουμε το πρόβλημα της ανεργίας, που υπάρχει σε ένα σωρό κλάδους. Δημιουργούμε θέσεις γιατί αυτές είναι πραγματικές ανάγκες της εκπαίδευσης και πάνω σ' αυτό σήμερα στη συνάντηση που θα έχουμε με τη νέα πολιτική ηγεσία το Υπουργείου Παιδείας θα οικοδομήσουμε έναν διάλογο και θα πούμε ναι, εμείς θέλουμε να γίνει πράξη η βελτίωση και η αναβάθμιση του ολοήμερου σχολείου, που είναι το σχολείο του σήμερα και του αύριο.
Θα 'λεγα επίσης ότι άλλη μια σημαντική μας επιτυχία και κατάκτηση ήταν συνάδελφοι, και ο διορισμός των 16μηνιτών το 1998, όσον αφορά τους δασκάλους και κυρίως τους νηπιαγωγούς αλλά και η ποσόστωση, που πετύχαμε πρόπερσι, όταν δεν βλέπαμε κανένα ρήγμα σ' αυτό τον περιβόητο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, το 75% - 25%. Πριν μερικά χρόνια αν το έλεγε κάποιος αυτό δε θα τον πίστευε κανένας. Όμως αυτό έγινε πράξη. Στην ουσία δημιουργήσαμε μια επετηρίδα, γιατί τώρα υπάρχει και ο ενιαίος πίνακας, όπου μόνο με το έτος λήψης πτυχίου γράφεται κάποιος και εργάζεται. Στην ουσία έχουμε μια επετηρίδα ακόμη. Αυτών που έχουν προϋπηρεσία και αυτών που δεν έχουν καθόλου, γιατί υπάρχουν ανάγκες. Έτσι, λοιπόν, ας μην τα παρουσιάζουμε όλα μαύρα, όσον αφορά το κίνημα και τις κατακτήσεις του.
Σίγουρα συνάδελφοι, η πραγματικότητα τη φετινή χρονιά είναι χειρότερη από τα προηγούμενα χρόνια. Το είπαμε σε όλους τους τόνους αυτό. Δε φειστήκαμε λόγων για να περιγράψουμε με τα χειρότερα λόγια την κατάσταση, που επικράτησε φέτος. Νομίζω ότι αυτό φάνηκε και από τις τοποθετήσεις μας, φαινόταν στα μέσα ενημέρωσης και από τις κινητοποιήσεις, που κάναμε. Πρέπει συνάδελφοι, να δηλώσουμε εδώ ότι δε θα κάνουμε βήμα πίσω από το τρίπτυχο, που αναπτύξαμε κατά τη διάρκεια της φετινής χρονιάς, όσον αφορά τις διεκδικήσεις μας. Δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω, αν θέλουμε να είμαστε αξιόπιστοι στους εαυτούς μας. Το ζήτημα των αποδοχών των εκπαιδευτικών, που είναι και αυτό εργασιακό, κυρίως, ζήτημα είναι προτεραιότητά μας, είναι μπροστά. Δε λύθηκε. Και χαίρομαι, που άκουσα από το βήμα αυτό και άλλα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου να λένε ότι αυτό το διεκδικούμε. Θα χαρώ πάρα πολύ η τωρινή πολιτική ηγεσία, ως πρώτο βήμα να κάνει πράξη, αυτό που δεσμευόταν προεκλογικά στα συνέδριά μας. Αυτό θα το απαιτήσουμε συνάδελφοι.
Όπως και θα σταθούμε, μπροστά και θα είμαστε φραγμός σε κάθε επαναφορά σ' ένα αναχρονιστικό και αραχνιασμένο, πραγματικά, παρελθόν. Αυτές οι ανακεφαλαιωτικές εξετάσεις στην Ε' και ΣΤ' Δημοτικού δείχνουν ότι κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι το σχολείο προχώρησε και δεν πάει μ' αυτούς τους ρυθμούς. Δεν το κατανόησαν. Ποια παιδαγωγική αξιολόγηση μπορεί να προβλέπει ανακεφαλαιωτικές εξετάσεις στο Δημοτικό, όπου θα έχουμε ξανά αναβίωση των φροντιστηρίων από την Α' Δημοτικού; Είναι φοβερό, ως σύλληψη στη σημερινή εποχή, που οι εξετάσεις πάνε να καταργηθούν γενικά και οι ψυχολόγοι λένε να μην πιέζουμε τα παιδιά, να μην υψώνουμε φραγμούς, να λέμε ότι θα γυρίσουμε πίσω. Και σ' αυτό θα σταθούμε εμπόδιο.
Όπως συνάδελφοι θα το πω ξανά εδώ, γιατί ακούγονται κάποια πράγματα και αυτά που λέω είναι αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων του κλάδου ,θα σταθούμε εμπόδιο στη μονιμότητα των στελεχών. Το καλύτερο στέλεχος συνάδελφοι να επιλέξουμε σήμερα και να το κάνουμε μόνιμο είναι βέβαιο ότι στην πορεία, λόγω της μονιμότητας θ' αποστεωθεί και δεν θα μπορεί να αποδώσει τ' αναμενόμενα. Αφήστε που δε θα του δίνουμε κανένα κίνητρο για να βελτιωθεί. Επιπλέον θα πρέπει να περιμένουμε πότε θα κενωθεί μια θέση για να την καλύψει κάποιος άλλος που έχει ένα σωρό προσόντα. Η συνεχής κρίση, επανάκριση, η αξιολόγηση η σωστή, νομίζω ότι είναι στοιχεία και για τα στελέχη εκπαίδευσης πρέπει να τα λαμβάνουμε σοβαρά υπ' όψη μας πριν καταλήξουμε σε προτάσεις περί μονιμότητας, την οποία συσχετίζαμε με την αξιολόγηση. Δηλαδή λέμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αξιολόγηση αν δεν έχουμε μόνιμα στελέχη. Να μην έχει ανάγκη το στέλεχος της επανάκρισης. Νομίζω ότι αυτό δε στέκει σε επιχειρηματολογία.
Πιστεύω, λοιπόν, συνάδελφοι ότι η όλη δράση που είχαμε κατά τη φετινή χρονιά και στο ζήτημα των ωρομισθίων, όπου αγωνιστήκαμε, αντιπαρατεθήκαμε, το αναδείξαμε, πιστεύω ότι δημιουργεί καλύτερες υποθήκες για το μέλλον. Σήμερα γνωρίζουν όλοι τι σημαίνει ευέλικτη εργασία, τι σημαίνει ωρομισθία. Νομίζω ότι η καλύτερη εισήγηση σήμερα ήταν του συναδέλφου του ωρομίσθιου, που μίλησε. Αυτή ήταν η καλύτερη εισήγηση, με την έννοια ότι αυτός βιώνει τα προβλήματα. Μας είπε για τριάντα πέντε ώρες ωράριο συναδέλφου κι έχει το 1/3 φαντάζομαι των αποδοχών, που έχουμε εμείς. Δεν μπορεί αυτό να μη μας προβληματίζει, άσχετα από το πώς θα γίνουν μέλη, πως θα τους καλύψουμε συνδικαλιστικά ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό νομίζω ήταν η ουσία της σημερινής ημερίδας.
Νομίζω συνάδελφοι ότι η κατάσταση αυτή με τους ωρομίσθιους, αν δεν παρεμβαίναμε, θα συνεχιζόταν. Όχι ότι αποτρέψαμε εμείς τα χειρότερα φέτος ή ότι δεν μπορούν να συμβούν αυτά στο μέλλον, αλλά πιστεύω ότι μπορούμε με καλύτερους όρους να τα παλέψουμε πια.
Συμπερασματικά συνάδελφοι και ακούγοντας όλους τους εισηγητές, θα ήθελα να μπω σε κάποιους τίτλους που υπάρχουν και στην εισήγηση θα έλεγα ότι όσον αφορά την ελαστικοποίηση της εργασίας, που είπε ένας εισηγητής, ας μη βρίσκουμε διαχωρισμούς μεταξύ μας. Σε ότι αφορά το κυλιόμενο ωράριο θα πρέπει να πούμε ότι είναι θέση της Ομοσπονδίας από πέρσι, όχι στην ελαστικοποίηση του ωραρίου. Κυλιόμενο ωράριο σημαίνει ελαστικοποίηση. Υπάρχει θέση λοιπόν. Το ζήτημα είναι να την κάνουμε πράξη. Εγώ πιστεύω ότι στο 99% το έχουμε κάνει πράξη. Δεν υπάρχει ελαστικοποίηση σε ότι αφορά τους μόνιμους και τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς. Διεκδικούμε:

Θα μπορούσαν να ειπωθούν κι ένα σωρό άλλα. Προσπάθησα, συνάδελφοι, σε λίγες γραμμές να συμπεριλάβω τα όσα ακούστηκαν. Οι τελικές αποφάσεις για το θέμα θα παρθούν στην 73η Γενική Συνέλευση του κλάδου, όπου το θέμα θα συζητηθεί διεξοδικά και τα πρακτικά και της σημερινής ημερίδας, όπως έγινε και με την ημερίδα με τις ειδικότητες θα σταλούν στους Συλλόγους για να βοηθήσουν στον προβληματισμό και τη συζήτηση που θα γίνει. Κι επειδή είναι και πρώτο θέμα στη Γενική μας Συνέλευση, πιστεύω, ότι θα τύχει και της ανάλογης επεξεργασίας αλλά και συμμετοχής από πλευράς των αντιπροσώπων.
Θέλω να πω, τελειώνοντας, ότι πιστεύω ότι και η σημερινή ημερίδα δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα, αλλά συνέβαλε σε αυτό που όλοι επιθυμούμε. Ένα σοβαρό, υπεύθυνο και με προτάσεις συνδικαλιστικό κίνημα, που μπορεί να περιφρουρεί και να διευρύνει τις κατακτήσεις του.
Κι ένα ακόμη συνάδελφοι, που έβαλε ένα μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΟΕ, επειδή ίσως δεν το καταλάβατε πολλοί. Είναι αλήθεια ότι εδώ στο Βόλο υπάρχει μια πραγματικότητα σε ότι αφορά την αντιμετώπιση από το Διευθυντή Εκπαίδευσης συγκεκριμένων συναδέλφων, που στις εκλογές των αιρετών πήγαν και ψήφισαν και παρ' όλα αυτά τους περιέκοψε τις αποδοχές. Παρά την απόφαση του Υπηρεσιακού Συμβουλίου δεν επέστρεψε τα χρήματα στους συναδέλφους και παρά τη γνωμοδότηση του Υπουργείου Παιδείας είναι υποχρεωτική η απόφαση του Περιφερειακού Υπηρεσιακού Συμβουλίου του ΠΥΣΠΕ, δηλαδή και πάλι αρνείται να καταβάλει τις αποδοχές. Σας δηλώνω από αυτό το βήμα υπεύθυνα ότι αυτήν την υπόθεση εμείς δεν θα την αφήσουμε. Δεν μπορεί να περιφρονεί κανείς μα κανείς τις αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων, εκεί όπου έχουμε τους αιρετούς μας, εκεί όπου περιφρουρούμε τα δικαιώματά μας.
Σας ευχαριστώ και πάλι για τη συμμετοχή σας. Θα προσπαθήσουμε να οργανώσουμε και άλλες ημερίδες. Συγγνώμη αν αδικήσαμε κάποιους, στη διάθεση του χρόνου. Να είστε καλά και καλή επάνοδο στους Συλλόγους σας.

ΛΗΞΗ ΕΡΓΑΣΙΩΝ

ΑΡΧΗ ΣΕΛΙΔΑΣ