Εικόνα από το μέλλον μιας ιδιωτικοποιημένης εκπαίδευσης κουρδίζοντας το ρολόι 60 χρόνια πίσω!

                       Παρεμβάσεις  Κινήσεις Συσπειρώσεις

Εικόνα από το μέλλον μιας ιδιωτικοποιημένης εκπαίδευσης

κουρδίζοντας το ρολόι 60 χρόνια πίσω!

O μόλις διορισθείς από την κυβέρνηση της Ν.Δ., νέος πρόεδρος του ΙΕΠ, Γ. Αντωνίου, ανακοίνωσε τις προτάσεις του για την «μεταρρύθμιση» της εκπαίδευσης, με την επισήμανση ότι το ρολόι των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων πρέπει να γυρίσει πίσω στο 2010 – 2014, δηλαδή την περίοδο των σκληρών μνημονιακών πολιτικών, ώστε, κατά τα λεγόμενά του, «να ξαναχτιστεί αυτό που γκρεμίστηκε στην τετραετία 2015-2019, βελτιωμένο και ενισχυμένο για να πάμε παρακάτω».

Ωστόσο οι έντεκα προτάσεις του για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν  συνιστούν παρά μια αντιδραστική παραλλαγή των γνωστών θέσεων του ΟΟΣΑ για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, όπως αυτές διαμορφώθηκαν ήδη από το 2011, και συνιστούν μια νέα προσπάθεια να περάσουν μέτρα, που καταδικάστηκαν την προηγούμενη περίοδο από την εκπαιδευτική κοινότητα και την κοινωνία. 

Συγκεκριμένα ο νέος πρόεδρος του ΙΕΠ, μεταξύ άλλων, πρότεινε:

• Θέσπιση της αυτοαξιολόγησης και της εξωτερικής αξιολόγησης των σχολικών μονάδων καθώς και της περιοδικής αξιολόγησης των στελεχών της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.

• Νέο νόμο για την επιλογή των στελεχών της εκπαίδευσης με αποκλεισμό των συνδικαλιστών από τη διαδικασία επιλογής.

• Επαναφορά του θεσμού των Σχολικών Συμβούλων, με αυξημένη εποπτική και αξιολογική δικαιοδοσία.

• Επανίδρυση και λειτουργία του δικτύου των Προτύπων και Πειραματικών σχολείων και επέκταση του θεσμού σε όλη την επικράτεια.

• Θέσπιση της τράπεζας θεμάτων στο Λύκειο, ως εργαλείο για τη διασφάλιση της αντικειμενικής αξιολόγησης των μαθητών και ως μηχανισμό εποπτείας και αξιολόγησης της προσφερόμενης γνώσης σ’ όλα τα λύκεια της επικράτειας.

• Καθιέρωση της βάσης του δέκα.

Ο  νέος πρόεδρος του ΙΕΠ  αναπαράγει τη γνωστή  και αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη και νεοσυντηρητική συνταγή στο πλαίσιο του σχεδιασμού για σχολική αυτονομία – ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης  με ανταποδοτικότητα. Η τελευταία διαμορφώνεται με  σύνδεση των μαθητικών αποτελεσμάτων με την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, την αυτοαξιολόγηση – κατηγοριοποίηση δηλαδή την ταξική διαφοροποίηση των σχολείων και τον μορφωτικό αποκλεισμό μαθητών   και την ατομική επιτήρηση και τον πειθαρχικό έλεγχο  όλων των εκπαιδευτικών. Η  υπογράμμισή του  του ότι το ρολόι των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων  πρέπει να γυρίσει πίσω στο 2010 – 14  έχει τη σημασία της. Οι 2.500 απολυμένοι εκπαιδευτικοί της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης , την περίοδο 2010 –2014 , αποτελούν εικόνα από το μέλλον  των εκπαιδευτικών σχεδίων του ΙΕΠ.

Το ιδεολόγημα της ‘’αριστείας΄΄ που τόσο περίτεχνα προβάλλεται  υποκρύπτει τη νομιμοποίηση των κοινωνικών ανισοτήτων, καλλιεργεί την ατομική ενοχοποίηση των εκπαιδευτικά αδύναμων  σε ένα πλαίσιο ακραίας υποβάθμισης όλων των κοινωνικών αγαθών και  του δημόσιου σχολείου ως τέτοιου. 

Ταυτόχρονα πλήττουν την παιδαγωγική ελευθερία στο σχολείο στοχεύοντας παράλληλα στην αποδυνάμωση έως εξαφάνιση της θεσμικής συγκροτημένησης παρέμβασης του εκπαιδευτικού κινήματος στη λειτουργία του σχολείου.

Χρησιμοποιώντας εργαλεία που παραπέμπουν 60 χρόνια πίσω στην εποχή του επιθεωρητισμού, της απαγόρευσης του δικαιώματος στην απεργία, της κατάργησης της μονιμότητας και της λειτουργίας του «εκπαιδευτικού της Ασφαλείας»  επιδιώκουν την πλήρη μετατροπή του δημόσιου Σχολείου στο ιδιωτικοποιημένο σχολείο της αγοράς.

Ο Γ. Αντωνίου  θεωρεί  ότι «Το μεταρρυθμιστικό momentum της κυβέρνησης είναι ισχυρό και αποδεκτό από την κοινωνία», εκτιμά ωστόσο ότι  «δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό το ευνοϊκό κλίμα θα συνεχίσει να υπάρχει στον ίδιο βαθμό σε ένα ή ακόμη χειρότερα σε δύο χρόνια, πολλώ δε μάλλον, εάν σε αυτό το διάστημα δεν έχει παραχθεί έργο που να αλλάζει την κακή εικόνα της εκπαίδευσης».  

Η ανησυχία του αυτή  αναδεικνύει ολοφάνερα  πως  δεν ξεχνά  τη μαζική  και  αποτελεσματική αντίδραση του εκπαιδευτικού κινήματος  που  την περίοδο εκείνη (2010-14) γιγαντώθηκε   στα σχολεία και στους δρόμους,  δηλώνοντας  ανυπακοή στα σχέδιά τους  και ακυρώνόντάς τα στην πράξη  με  απεργία / αποχή από κάθε αξιολογική διαδικασία.

Είναι γεγονός ότι ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός και η πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έστρωσαν  τον δρόμο για την προώθηση   της ίδιας  πολιτικής, με επιθετικότερο τρόπο και σε  αντιδραστικότερες   κατευθύνσεις. Σε αυτό ακριβώς συνίσταται η πολιτική διαφοροποίηση της κυβέρνησης της Ν.Δ. και του προέδρου του ΙΕΠ  καθώς  προσπαθούν αφενός να οπλιστούν απέναντι στο απρόβλεπτο του εκπαιδευτικού κινήματος και αφετέρου να χτυπήσουν δραστικά τα μορφωτικά δικαιώματα όλων των παιδιών και τα εργασιακά και μορφωτικά δικαιώματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Απέναντι στην επίθεση αυτή, μοναδική μας στήριξη και ελπίδα είναι η οργάνωσή μας στα σωματεία μας. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε σωματεία ανεξάρτητα, ταξικά, με μαζικές συλλογικές διαδικασίες. Με αγωνιστικό, ενωτικό και ταξικό προσανατολισμό και όχι με την πρόσδεσή τους σε οποιονδήποτε κομματικό σχεδιασμό. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια ενωτική διαδικασία συντονισμού του αγώνα. Ο αγώνας μας πρέπει να αναδείξει όλα τα μεγάλα ζητήματα της περιόδου, τους μαζικούς μόνιμους διορισμούς, την απεργία-αποχή ενάντια στην αξιολόγηση, τη μάχη για το δίχρονο νηπιαγωγείο, για το μισθό και τη σύνταξη, τον αγώνα για ένα σύγχρονο δημοκρατικό δημόσιο δωρεάν σχολείο για όλους, χωρίς αποκλεισμούς.

Το μέλλον αναπνέει στους αγώνες του κόσμου της εκπαίδευσης

που διεκδικεί και παλεύει.